Emoties voor dummies

Maandagochtend besloot Ize in plaats van tanden te poetsen, kindertandpasta voor ontbijt te nemen. Mevrouw zat uitgebreid smullend op de tube kinderpasta te sabbelen toen ik de badkamer in kwam lopen. Ik heb gelijk gekeken wat ik moest doen om eventuele vergiftiging door fluoride te voorkomen en dat gedaan. De rest van de dag heb ik Ize goed in de gaten gehouden om bij eventuele signalen van vergiftiging gelijk in te kunnen grijpen. Gelukkig was dat niet nodig, alles verliep prima. Er was niets aan de hand. Totdat ik wou gaan slapen.

Na in bed nog een beetje gelezen te hebben, sukkelde ik weg terwijl m'n gedachtes de dag doornamen. Ineens zag ik de site van de gifwijzer weer voor me. Een van de symptomen van fluoridevergiftiging kan hartritmestoornis zijn. Hartritmestoornis, daar zie je aan de buitenkant niets van en toch kan het gevaarlijk zijn. Voor ik het een halt kon toeroepen, nam een bekend gevoel de regie over. Het gevoel van beheersbare paniek. 

Inmiddels klaarwakker ben ik bij Ize gaan kijken en heb zo voorzichtig mogelijk op haar borst gevoeld of er sprake was van een regelmatige hartslag. Die was er. Natuurlijk was die er. Het ging tenslotte de hele dag al prima. Daarna heb ik toch nog ruim een uur wakker gelegen met de nodige 'wat als..?' gedachtes, gevolgd door de nodige tranen. Uiteindelijk heb ik toegegeven aan het opdringerige gevoel van onrust en heb ik met een stethoscoop naar haar, keurige, hartslag geluisterd. Na nog een poos wakker gelegen te hebben, ben ik moe van het gevecht tussen verstand en gevoel in slaap gevallen.  

Er was niets aan de hand. Helemaal niks, nada, noppes. Natuurlijk was er niets aan de hand, want er was de hele dag, avond en nacht al niets aan de hand. Waarom zou er nu wel wat aan de hand zijn?! Toch sloeg de onrust toe. De angst om een kind te verliezen. We zijn Ize echt een keer bijna kwijt geweest. En bij Jay scheelde het ook niet veel. Toen waren deze intense gevoelens van onrust in de nasleep ervan normaal. Dat was ook heftig. Maar in deze situatie is het niet normaal. 

Dit voorval is absoluut geen reden om mezelf urenlang met een kop vol zorgen wakker te houden. De angst is simpelweg niet reëel. De emoties eromheen zijn dat echter wel. En daar ben ik slecht in. Het (h)erkennen van gevoelens. Ik vind de emoties die het moederschap met zich meebrengt dan ook het allermoeilijkste aan mama zijn. De zorg voor drie jonge kinderen kort op elkaar is soms goed pittig, maar welke fase de kinderen ook doormaken, tot nu toe hebben ze het me nog nooit zo zwaar gemaakt als m'n eigen emoties soms doen.