Tevergeefs..

Vanmorgen om 7 uur kreeg ik bevestigd, waar ik bang voor was. Mijn temperatuur maakt een vrije val. Van dagelijks 37,3 naar 37.0. Dat betekent dat
Ik vandaag if morgen weer gewoon ongesteld ga worden. Alle mogelijke tweede lijntjes ten spijt. Ik bedenk hoe jammer dat is. Hoe mijn biologische klok haar einde nadert.
Tegelijkertijd bedenk ik , hoe fijn het ook zal zijn om samen met mijn lief nog fijn te kunnen reizen, leuke dingen te kunnen doen. Ik probeer krampachtig te bedenken wat het leven nog meer te bieden heeft.
Ik heb een super toffe baan. Een heerlijke man. Kinderen uit een vorige relatie. Ik wil gewoon te veel.
Ik moet gewoon accepteren dat niet alles, wat je graag wilt, gebeurt in het leven. Dit laat zich niet afdwingen, zeker niet als je al een 45+ vrouw bent.
Eigenlijk is het oke, zoals het is. Ondanks dat blijf ik de maandelijkse hoop houden. Aan de ene kant wil ik dat niet, aan de andere kant, kan ik die hoop nog niet opgeven. Het is natuurlijk belachelijk, om 8 dagen
In de maand bezig te zijn met zal ik wel of niet zwanger zijn, zo'n fortuin aan testen uit te geven, dat ik ook een paar schoenen had kunnen kopen of naar de schoonheidsspecialiste had kunnen gaan. ( trouwens ook geen
Overbodige luxe na je 45 ste.
Voor nu is het klaar. Voorlopig dan. Op zijn minst de eerste 14 dagen. Geen testen,geen hoop. Mooi , tijd voor een afspraak bij de schoonheidsspecialist!