Moeder van 2 kinderen

Morgen is het alweer 6 maanden dat ik moeder ben van 2 kinderen - eigenliijk 3, maar dat ventje dat daar op die hoge wolk naar ons gezinnetje zit te kijken en zich afvraagt hoe het zou geweest zijn mocht hij hier ook tussen alle drukte in mee lijfelijk aanwezig zijn bedenkt zich misschien af en toe: 'mmm, misschien is het hier nog niet zo slecht, weg van alle drukte....'

Want druk is het, 2 kinderen, een baby van bijna 6 maanden die al echt aanwezig is, al echt haar plaatsje heeft veroverd, en een peuter, een echte peuterpuber met een ijzersterk willetje.... de combinatie van beiden is niet altijd gemakkelijk. Het is gewoon druk: 's morgens opstaan en de kindjes klaar krijgen om te vertrekken naar het kdv, of ze 's middags ophalen en allebei tegelijk de aandacht en zorgen geven die ze nodig hebben, wanneer ze allebei thuis zijn blijft het druk, tot we eindelijk het licht kunnen uitdoen - ze slapen allebei - en we zelf doodmoe afscheid nemen van de dag. Om dan gebroken nachten in te gaan.... wat hunker ik soms naar rust, naar een momentje voor mezelf, of eens een avondje uit met vriendinnen, naar een goed boek (hoe lang is het geleden dat ik nog eens een boek in de handen heb gehad), of gewoon heel lang opblijven en heel laat gaan slapen zoals ik vroeger wel eens deed, genieten van de nachtelijke uren zonder bang te zijn voor de oververmoeidheid die daarop zou volgen....

Maar hier zijn ze, mijn 2 prachtige schatten....

Roan, nu alweer 28 maanden, blijft het vrolijke energieke baasje dat hij van in het begin was, onze acteur, onze stand upcomedian, hij maakt die rol die weggelegd leek voor hem meer en meer waar, met veel drama, krokodillentraantjes, huilen nabootsen om toch maar zijn zinnetje te krijgen, en dan die ondeugende lach - ik blijf smelten. Roan is erg groot aan het worden. Sinds de geboorte van zus is hij veel zelfstandiger geworden. Hij wil nu kost wat kost zijn eigen kleertjes aan- en uitdoen (ik moet wel telkens uitleggen dat er 2 gaten in zijn broek zitten en dat die voor zijn 2 beentjes dienen), hij oefent op het potje (maar is telkens 'net' te laat), hij wil zijn eigen vlees (en al de rest) snijden (met een vorkje) voor hij het opeet, hij wil niet alleen zichzelf wassen, hij wil vooral ook mama wassen onder de douche.... en nog meer: hij wil de dingen zelf kiezen, zelf beslissen zonder meer. Welke truken mijn vriend en ik niet allemaal gebruiken om hem toch maar het gevoel te geven dat hij zelf gekozen heeft om naar bed te gaan 's avonds als het tijd is.... Roan is een echte peuterpuber, een intelligent baasje. Als we roepen : 'Roan op je poep zitten' (als hij weer eens gaat rechtstaan in zijn kinderstoel), roept hij gewoon terug: 'mama, op je poep zitten, papa, op je poep zitten'..... en hij doet lekker voort waarmee hij bezig was! Tanden poetsen is de laatste tijd een drama, hij maakt er keer op keer hetzelfde spelletje van: hij stopt zijn tandenborstel welgeteld 3 seconden in zijn mond en vindt dan dan hij klaar is, waarna papa of ik onder dwang nog even napoetsen..... maar Roan, vindt het allemaal heel grappig (wij niet). Als we willen vertrekken (en vooral, wanneer één van ons de beide kinderen klaarmaakt om naar het kdv te gaan), doet hij gegarandeerd zijn schoenen en jas snel weer uit wanneer we even de handen vol hebben aan Fenna.... grrrrr, ik kan hem dan wel aan een kapstok achter het behang plakken met zijn voeten omhoog!!! Maar hij is vatbaar voor rede, als we maar genoeg tijd hebben en zelf geduldig blijven en hem af en toe eens naar de gang sturen wanneer het echt de spuigaten uitloopt..... en dan weer uitleggen wat en waarom we iets van hem verwachten, dan kan hij weer zo flink zijn, zo'n lieve man. Ja, naast zijn dwarsliggerij blijft Roan een ventje van duizend zoenen en een miljoen knuffels per dag die niets liever doet dan helpen: pantoffels voor mama halen, de tafel dekken en afruimen, tutje van Fenna zoeken..... En de laatste tijd doet hij niet liever dan met mama of papa gezellig onder 5 dekentjes in de sofa liggen.

Roan is een prachtbaasje! Hij speelt met zijn dieren, met blokken waarmee hij bouwt, met puzzels en boekjes. Hij luistert heel graag en geduldig naar verhaaltjes en liedjes. Hij wil elke dag kleuren en knutselt graag. Hij speelt graagt buiten, rondlopen in het park achter de hondjes of hardlopers aan, schommelen, van de glijbaan glijden..... De laatste tijd is zijn fantasie zich sterk aan het ontwikkelen: hij bootst met play mobile mannetjes situaties na (eten, drinken, slapen, plassen,...),  in de opvang geeft hij borstvoeding aan de babypoppen, met zijn truitje mooi naar omhoog, hij maakt tekeningen en zegt dan dat het een krokodil of olifant is, hij maakt kampen met kussens en dekens, .... Roan is veel bezig met 'jongen' en 'meisje' en 'groot' en 'klein' - zo zegt hij met zware stem en zijn handen hoog in de lucht dat papa een grote jongen is, en met even zware stem en handen even hoog in de lucht dat mama een groot meisje is, en dan met nog zwaardere stem en handen nog hoger in de lucht dat Roan een grote jongen is, en dan met een piepfijn stemmetje toont hij met zijn beide vingertjes dat Fenna een klein meisje is..... een baby meisje......

Ons baby meisje.... wat zie ik haar al zo graag, elke dag liever en liever, ze is echt één van ons en dat weet ze. Hier hoort ze thuis. Hier is ze welgezind. Hier lacht ze de hele tijd, en is ze vroliijk en blij (als ze voldoende geslapen heeft dan toch). Fenna blijft een rustig meisje dat heel goed alleen kan spelen op haar speelkleedje! Of gewoon vanuit haar park zit te kijken en te lachen naar haar broer. En toch heeft ze ook een sterke wil, ze weet verdomd goed wat ze wil en niet wil. Haar groentenpapjes waar we nu mee begonnen zijn, spuwt ze resoluut uit..... Eigenlijk is Fenna een gemakkelijk meisje, lief, dat veel slaapt - soms vind ik het spijtig dat ze zo veel slaapt, wil ik haar wat meer bij ons hebben. Ik denk dat ze gevoelig is aan prikkels, dat ze gewoon af en toe eens weg moet uit de drukte. In het kdv slaapt ze amper om die reden. Stille waters, diepe gronden, denk ik bij Fenna, we gaan ons nog verschieten, dat meisje heeft nog wat in petto voor ons. Soms geeft ze daar al wat van prijs, vb als ze plots begint te gillen, ongelooflijk luid, hou je oren dan maar vast! Of wanneer ze plots haar poep opheft en kruipbewegingen maakt.... ze is bijna weg denk ik, ook wanneer ze op je schoot zit wil ze er plots afspringen om te gaan lopen.. wat ze natuurlijk nog niet kan! Zo zitten we vaak met ons drietjes met grote ogen naar haar te kijken: 'Fenna!!!!' roepen we dan in koor - en dan voel ik me helemaal 'een gelukkig gezinnetje'.