Straks gaan we voor monitor naar het ziekenhuis.
Soms voel ik me schuldig en wil ik op mijn beslissing terugkomen om haar te laten inleiden. Misschien is het nog niet ‘haar moment’. Bij Roan was het dat wel, zelfs al is hij ook ingeleid, hij had het benauwd en hij moest gestimuleerd worden de grote stap te zetten. Maar ons mieke? Voorlopig zit ze daar nog goed, zei de gyn. Maar ook niet lang meer….
En waarom wil ik die datum toch prikken? Omdat ik zo moe ben, soms volledig zonder kracht en ziek, omdat ik vaak pijn heb door BI, harde buiken en porren in de lever, omdat ik ongerust ben en ongeruster word naarmate de zwangerschap vordert – ik blijf bang nog een kind te verliezen - en omdat ik niet meer voor Roan kan zorgen en erger nog, moet vluchten van Roan want hij vraagt zoveel van mij dat ik er pijn van krijg of ziek van word. Ik wil weer een volwaardige moeder zijn, voor 2 kindjes nu. Ik wil dat deze zwangerschap voorbij is voor mij en voor mijn gezin, dat ik weer kan gaan herstellen, dat JL niet meer alles moet overnemen…. De zwangerschap is op dit moment een erg zware belasting voor ons hele gezin, maar moet ik daarom bevallen voor ons meisje zelf een signaal geeft?
Toch zijn er veranderingen die ik bij Roan niet zag: Roan leek geen aanstalten te maken om te komen, alleen de ontsluiting vorderde wel over de tijd, tot 4 cm.
Nu heb ik naast 2 cm ontsluiting ook een meisje dat ingedaald is, op de juiste manier. Gisteren had ik weer meer last van bekkeninstabiliteit en darmkrampen, ik vermoed omdat ze weer een stukje verder gezakt is. Ze doet het op haar gemakje, op haar tempo, stukje per stukje.
Maar het belangrijkste teken? Meteen toen ik zwanger was had ik last van de rusteloze, schokkende benen, ik wist daardoor dat ik zwanger was nog voor ik de test deed. En nu de laatste 3 dagen heb ik er plots veel minder last van. Af en toe nog wat schokjes, maar dan de rest van de nacht én dag weer weg. Het resultaat is dat ik de laatste 3 dagen geslapen heb zoals ik al 2 maanden niet meer heb kunnen slapen: ’s nachts tussen 5 en 6 uur, en overdag minstens nog eens 2 uur erbij. Ik vermoed dat de reden is dat er hormonaal iets aan het veranderen is en dat is een goed teken, want bij Roan had ik de schokkende benen net heel extreem vlak voor de bevalling.
Dus ik hoop dat het nog even zo blijft, tot maandag, zodat de rust die nu over mij komt zich verder kan zetten, want ik voel me zo moe, zo moe ben ik na 8 weken amper slapen.
En ik hoop nog steeds dat ons meisje zich sneller meldt, bv op moederdag, dat vind ik een mooie gedachte :)
reacties (0)