Sociale en andere vaardigheden in een gezin van anarchisten

Eindelijk wordt het langer dag, en zelfs al is het koud, je voelt de zon al stralen, het geeft me veel energie en hoop: IK WIL DIE LEUKE ZWANGERSCHAPSKLEEDJES AAN EN DIE VERVELENDE BROEKEN IN DE KAST!!!

Vaak gaan we op zondag lekker uit eten met de kleine man en zo ook gisteren. Dat is niet altijd gemakkelijk want de laatste tijd moeten we die kleine man de hele tijd entertainen met extra dierenkoekjes, een frietje, een stukje mandarijn, zijn tutje, en even later klimt hij dan toch uit zijn eetstoel of zet hij het op een schreeuwen als dat niet mag. Hem laten loslopen is geen optie want hij zou de glazen wijn en schaaltjes olijven van ieder zijn tafel trekken. Maar goed, gisteren was het een middagje op restaurant zoals een ander, en net als altijd is er wel een moment dat we even op ons gemak zijn omdat onze man contact legt met de mensen van de tafeltjes rond ons. Hij is altijd graag ‘gezien’ geweest en geniet van de aandacht die hij krijgt, ook van vreemden.  Dus net als altijd sprak hij onze buren aan en gelukkig keken ze ook naar hem en lachten ze hem vriendelijk toe. En toen zagen we dat, op het moment dat hij contact maakte, hij ons en zichzelf ging voorstellen: hij keek de dame doordringend aan, wees naar papa en zei ‘papa, wees naar mij en zei ‘mama’ en toen wees hij naar zichzelf en zei: ‘Roan’. Dat laatste vonden we erg knap, want zeg nu zelf, hoe vaak heb je een 18maand oude kerel al zichzelf en zijn omgeving zien voorstellen. Eerlijk gezegd, mezelf voorstellen aan wildvreemde mensen is nu ook niet mijn lievelingsding, ik kan er wat verlegen van worden, maar Roan doet het alsof hij nooit anders heeft gedaan. De mensen van het andere tafeltje lachten wat schaapachtig naar Roan, maar dat was duidelijk niet voldoende voor onze man: weer wees hij naar papa ‘papa’, naar mij ‘mama’ en naar zichzelf ‘Roan’, tot ze het doorhadden en wat verlegen zelf hun naam zeiden! Daar was onze man tevreden mee J

Mama, papa, Roan…. Volgens onze opvangdames zegt hij niet anders gedurende de dag: hij is zijn wereldje vorm aan het geven en wil duidelijk weten wie bij wie hoort. Dus als hij thuis ook weer eens rondloopt van ‘mama, papa en Roan’ dan neem ik hem bij mij en zeg ik ‘ja, wij horen bij elkaar en zorgen voor elkaar en ook onze zussemie hoort bij ons’, want hij moet dat goed weten. En elke avond als we hem nog snel een 22-urenflesje geven omdat hij anders nog steeds niet wil doorslapen, en hij na dat flesje nog wat versuft voor zich uit zit te kijken, pak ik zijn handje vast en zeg ik: ”mama ziet jou graag he Roan, altijd, ook als je me niet ziet zie ik je graag want mama is altijd bij jou en jij bent altijd bij mij, vergeet dat nooit”, en dan draagt papa hem naar zijn bedje. Er kan geen jongetje op deze wereld zijn dat liever gezien wordt dan onze Roan denk ik, probeer dat maar de ontkennen dames!

Onvoorwaardelijke liefde, wat is dat mooi!

Mijn lieve vriendje, mijn deugnietje, kapoentje dat het laatste kwartier alweer alles op zijn kop heeft gezet terwijl ik dit zit te schrijven, alweer bij het katteneten zitten knoeien, een kartonnen doosje dat hij ergens gevonden heeft in duizend stukjes versnipperd, en wat later met zijn nieuwe potloodjes op onze houten vloer getekend, oooo wat is dat allemaal leuk!!!!

We filosoferen graag over wat Roan later wil worden. Het kan nog alle kanten uit want binnen de lijntjes zie ik hem niet kleuren. Mama en papa zijn eigenlijk kleine anarchistjes die moeilijk gezag aanvaarden en Roan is net zo: ‘neen’ wil hij nog altijd niet begrijpen! Ik vrees, onszelf kennende, dat ‘neen’ altijd een omgekeerd effect op hem zal hebben. Wat moeten we daar nu mee?

Maar wat kan hij worden? Muzikant? Het zit erin want hij blaast en zuigt al vlot heen en weer over een mondharmonica terwijl zijn lichaam het ritme aangeeft en zijn voeten dansen. En hij kan drummen als de beste. Zingen en dansen is zijn favoriete ding. Hij weet dat er pas geluid uit de melodica komt als hij tegelijk blaast en de toetsen indrukt. Hij probeert deuntjes uit zijn xylofoon te halen. Hij luistert ook graag naar muziek en kijkt mee naar TV wanneer daar gezongen wordt. Papa is een allroundmuzikant die uit elk instrument wel een leuk muziekjes krijgt, en mama heeft meer dan 15 jaar gitaarlessen gevolgd, dus het zit er in, ook in de genen. Maar bij Roan moet het toch ook nog altijd een standupcomediangehalte hebben, de humor hoort er ook bij, dus zie ik hem eerder verkleed als clown tegelijk de cimbalen, trommels en belletjes bespelen ergens op een marktplein, dan muzikant te worden in een belangrijk orkest.

Zijn technisch kantje is ook nog steeds erg sterk. Als we ergens op bezoek gaan doet hij niet liever dan iedereen uitleggen hoe het licht pas ‘werkt’ als je de schakelaar indrukt: ‘kijk’ roept hij dan en wijst naar welke lamp bij welke schakelaar hoort! Misschien wordt hij een elektricien, of zoals papa ingenieur die doet ook niet liever dan knutselen en prutsen.

Maar het liefst zeult hij met zijn diertjes rond, benoemt ze en vergelijkt ze met de diertjes die hij in boeken vindt of ziet op TV of in real life! Dus misschien toch een oppasser in de zoo J

We vragen ons af hoe het over 3 maanden zal zijn als zijn zus geboren is. Ik verwacht dat het nieuwe er snel af zal zijn, en als hij merkt dat mama zoveel aandacht geeft aan zus, zal er misschien wel een jaloers kantje naar boven komen. Misschien aanvaardt hij het gewoon niet en blijft hij aan mijn armen trekken elke keer ik zus oppak. Net als vorige keer wil ik gaan borstvoeden, en nu zeker, nu het de laatste keer wordt, maar hoe gaat dat lopen met Roan erbij? Net als bij Roan wil ik voeden op verzoek en niet volgens het beschreven drie-urenritme, maar Roan kwam soms om het half uur – hoe verdeel ik mijn tijd? En zus vraagt nu al heel veel aandacht, want telkens ik Roan op mijn schoot zet, stampt ze hem in de rug, de vedette!

Ja, ik stel me nog veel vragen naar de tijd dat alles weer zal veranderen, als de zus erbij gekomen is. Toen ik zwanger was van Roan had ik in mijn hoofd de fameuze ‘R’-en te respecteren en vooral veel rust en regelmaat te voorzien….. hahaha, have a good laugh…. want al snel merkte ik dat dat noch Roan, noch mijn ding was. Ons mannetje dronk en sliep op zijn momentje en niet zoals het in de boekjes stond, en dat is nog steeds zo, en ik verwacht van zus niet anders, geboren in dit anarchistengezinnetje J