Afscheid
Vanmiddag kreeg Petrouschka haar spuitje om in te slapen. Ik ben er behoorlijk verdrietig van. Het was helemaal niet zo gemakkelijk. Petrouschka was een vechtertje en had een sterk hart. Ze had 2 verdovingsspuitjes nodig om gewoon in slaap te raken, en gaf het weinige eten dat ze die dag had gegeten meteen over. Dan duurde het nog lang voor ze zich overgaf aan de slaap. Ze lag daar te schokken met wijdopen oogjes. Toen kreeg ze het spuitje om haar te doen inslapen. Ook daar had ze er 2 van nodig want haar hartje bleef kloppen. Het ging helemaal niet zo snel als ik had gedacht. Ik zie haar nog zo liggen voor mij. Toen veranderde er iets in haar oogjes, ze werden dof, en ze stierf.
Eerst heb ik, op aanraden van de dierenarts, haar zusje Boris bij haar gebracht, die snuffelde aan Petrouschka en ging dan terug naar haar veilige plekje achter het dagbed. Daarna heb ik haar in 2 hydrofielluiers gewikkeld en in haar kistje gelegd waarin we haar zullen begraven morgen. Nu staat haar kistje buiten op de tafel met een kaarsje ervoor.
Ik voel me rot en ontzettend schuldig, heb al 100 keer ‘het spijt me’ gezegd tegen haar. Ik heb zo weinig tijd voor haar gehad het laatste jaar, maar ook vandaag had ik minder tijd voor haar dan ik wou, en de rust die ik nodig had nadat ze was gestorven, kreeg ik niet, want Roan was daar en het eten moest gemaakt worden en nu staat daar nog de afwas en de strijk.
En donderdag verjaart Roan. Ik kocht vanmorgen slingers en ballonnen en kaarsjes voor de taart die ik morgen ga bakken…. Ik kijk er zo naar uit en tegelijk voel ik me droef om Petrousch, dat zij er niet meer mag bijzijn. Wat een verwarrende week.
reacties (0)