The happy wheezer - of onze avonturen in het ziekenhuis met Roan

OP 22 maart, precies 2 jaar na het verlies van Ilan, haastten we ons met Roan naar de dokter want hij had hoge koorts (40°), een verschrikkelijke hoest en een erg piepende en hijgende ademhaling. De dokter schreef ons antibiotica voor en pufjes ventolin, zijn bronchen en longen waren ontstoken. De volgende dag had Roan geen koorts meer, enkele dagen later ademde hij ook weer normaal, alles leek goed te lopen.

Maar een week later begon hij weer heel moeilijk te ademen en hij bleef erg veel hoesten. Vrijdag 30 maart zijn we weer naar de huisarts gestapt, die ochtend stonden zijn armen en benen ook nog eens vol met vlekjes, rode vlekjes met een witte halo errond.

De dokter merkte dat zijn longen nog meer kraakten en piepten ondanks de antibiotica die intussen op was, en de vlekjes leken op een allergische reactie. Ze stuurde ons door naar de kinderarts in het ziekenhuis. Daar hadden we om 3 uur afspraak.

De kinderarts bevestigde het kraken en piepen en merkte bovendien op dat het rondomrond de lipjes van Roan blauw leek, wat wees op zuurstofgebrek. Roan moest meteen daar blijven. Er werd bloed geprikt, meteen enkele buisjes om ook de allergische reactie te onderzoeken, en een x-ray van zijn longen genomen. De kinderarts gaf als diagnose dat Roan een bacteriële én virale infectie op de luchtwegen had, voornamelijk op de bronchiolen, maar ook naar de longen toe. De bacteriële infectie was door de antibiotica onder controle, maar de virale infectie nog niet, daar konden ze eigenlijk niets aan doen, enkel medicijnen geven om de symptomen te verminderen. De allergische reactie was waarschijnlijk een reactie van het lichaampje op het virus.

Roan vond het allemaal één groot avontuur! Het prikken vond hij niet fijn, maar meteen daarna lachte hij weer naar de veerpleegkundigen (ja het waren er 3) die hem hadden geprikt en vastgehouden. Van hier naar daar gaan met Roan vindt hij altijd wel fijn, hij keek maar rond en liet het allemaal gebeuren. Meteen werd hij ook aan de aerosol geplaatst, die moest hij 6 x per dag krijgen. Maar ook dat vond hij niet erg, hij herkende het puffen dat we thuis al deden en deed meteen al lachend zijn mondje open. De kinderarts noemde Roan 'the happy wheezer' - dat wordt wel eens van vrolijke piepende kindjes gezegd omdat ze eigenlijk niet zo lijden onder dat piepen omdat het ook geen pijn doet - en Roan bleef er altijd erg vrolijk onder! Hij werd ook met allemaal draadjes aan een monitor gelegd, om na te kijken of hij voldoende zuurstof opnam en of zijn hartje goed klopte. Als het alarm zou afgaan zou er een zuurstofmasker geplaatst worden, dat is gelukkig niet moeten gebeuren. De draadjes maakten bewegen wel lastig, en meermaals ging het alarm af omdat Roan de draadjes had uitgetrokken of zo heftig had bewogen dat ze waren losgekomen. Hij stak ze ook graag in zijn mondje.

En zoals gevreesd was het avontuur voor Roan zo groot dat hij niet meer kon slapen. Die vrijdag heeft hij niet meer willen slapen (eens we een kamertje hadden toegewezen gekregen) en ook die nacht heeft hij geen 4 uur geslapen in totaal, hij viel in slaap van pure uitputting om 20 minuten later alweer wakker te zijn. Ik bleef bij hem slapen, en heb die nacht ook geen oog dichtgedaan. Gelukkig begon hij de volgende dag stilaan te wennen aan het ziekenhuisavontuur, en zich zelfs te vervelen (tusssen die 4 muren is er heus niet zoveel te beleven) waardoor hij de volgende dagen gelukkig beter sliep, maar ook wat meer zeurde!

Zaterdagvoormiddag kwam ook de kiné langs. Ik vond het verschrikkelijk. Volgens een nieuwe methode drukken ze nu de ribben van de baby samen om een zo diep mogelijke ademhaling uit te lokken. Roan schreeuwde!!! Maar dat was goed volgens de kine, want door te schreeuwen ging hij beter ademen en kwamen de slijmpjes naar boven.... ik schreeuwde bijna mee. En Roan is Roan, meteen als het voorbij was, lachte hij lief naar de man die hem die pijn had aangedaan.... De dag daarna vroeg de kiné (deze keer gelukkig een vrouw - ik denk dat vrouwen toch nog altijd iets zachtaardiger zijn dan mannen) of hij nog niet bang was van witte jassen, maar daar was weinig van te merken. Weer hetzelfde verhaal, hard schreeuwen tijdens het drukken en lachen meteen erna. Onze happy wheezer :)

Zondag mocht de monitor eraf en werd de aerosol van 6 naar 4 x gebracht. Als het piepen hierdoor niet zou vermeerderen, wisten we dat we maandag naar huis mochten. Roan verveelde zich meer en meer. Mijn partner en ik bleven er ofwel samen, of wel  beurtelings bij, hij is geen moment alleen geweest. Soms gingen we eens wandelen in de gang, zonder monitor kon dat, dan zagen we kleine baby'tjes die overdag én 's nachts alleen waren. Het verwonderde me dat ze zo flink waren! Tegelijk begrijp ik dat het niet voor elke ouder evident is om met het kind in het ziekenhuis te blijven, voaal niet als er ook nog andere kindjes thuis rond lopen.

Maandag nog een heerlijk badje genomen, Roan dan toch, en dan lang gewacht op de dokter. We werden uit het ziekenhuis ontslagen. Roan moet blijven aerosollen tot volgende week, dan gaan we op controle en hopelijk mag hij dan van het aerosolapparaat af.

Ook voor mama was het een heel avontuur. Ook ik was overprikkeld en viel moeilijk in slaap. Ik was bovendien erg ongerust, ik denk dat Roan die avontuurlijke kant van zijn papa heeft meegekregen, gelukkig nam hij mijn angsten en bezorgdheid niet over.

Roan heeft veel bijgeleerd in het ziekenhuis, dat komt door het bedje daar: een metalen bed met hoge spijlers waar hij niet alleen in sliep maar ook speelde. Hij ging er op zijn knietjes zitten en zich optrekken, wat hij thuis nooit deed omdat we de box niet zo laag zetten. Hij begint ook aardige kruipbewegingen te maken, ik denk dat het nu niet lang meer zal duren. Maar vooral wil Roan op zijn beentjes staan, hij houdt zich dan vast aan mijn vingers en wil gaan stappen. Roan heeft wel duizend keer 'mama' gezegd in het ziekenhuis, maar hij zegt dat telkens wanneer hij iets wil: een flesje, een propere luier, gepakt worden, samen spelen,... ik kreeg ook weer 1000 zoentjes. Stilaan worden zijn zoenen een beetje te bruut, hij bijt me met die kleine tandjes van hem, trekt tegelijk aan mijn haar en vindt dat nog leuk ook. En het liefst krijgt hij blaasbroebelzoenen terug van mij, dan schatert hij het uit!

"Een gelukskindje" zei een verpleegster toen ze hoorde dat we 2 jaar geleden een kindje zijn verloren, en dat is Roan ook, Roan is ons groot geluk! Dat zou hij sowieso geweest zijn, ook zonder het verlies van Ilan. Dat mannetje is me zoooo kostbaar, ik wil niet dat er iets ergs mee gebeurt! Ik heb gevoelens voor Roan die ik nooit eerder heb ervaren, waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde voor Roan geboren was.

PS - een blog van een kinderarts waar het begrip 'happy wheezer' wordt omschreven vind je hier: http://co-avonturen-dees.blogspot.com/2010/12/happy-wheezer.html

"De happy wheezer. Voor degenen die geen geneeskunde doen: een kindje met astma, die onwijs piept over de longen, die er geen last van heeft. Tot nu toe was het een abstract concept, tot ik er eentje zag. Nog nooit zo'n vrolijk kind gezien. Zat vrolijk te spelen en te doen, beetje te reutelen door verstopte neus maar that was it. Tot ik mijn stethoscoop op zijn borstkas legde. God, ik schrok me rot! Mijn gehoorapparaat raakte zijn ribbenkast nog niet aan of ik hoorde hem al piepen. Maar hij had er blijkbaar dus totaal geen last van. Nog nooit zo'n happy kind gezien, de happy wheezer."

- alleen heeft onze Roan geen astma, is het piepen en reutelen een gevolg van de luchtweginfectie.