Waterpokken en grote liefde

Gisterenavond maakte Roan eindelijk minder koorts, maar hij huilde nog steeds vaak van ellende. Ik hield hem in mijn armen en wiegde hem. En toen, al huilend, gaf hij me ineens  ‘zoentjes’ – het is een spelletje dat we voor hij ziek was vaak speelden, elkaar zoentjes geven en zo vertellen dat we elkaar graag zien, hij wrijft dan zijn open mondje tegen mijn kaak en zegt ‘aa’. Dat deed hij gisteren plots, terwijl hij huilde van ellende en ik me afvroeg of ik hem wel voldoende kon troosten. Hij gaf me zoentjes en viel in slaap met zijn mondje tegen mijn kaak. Zo is mijn zoontje, dat is onze Roan.