Bevallingsverhaal

Inmiddels alweer 11 dagen geleden, maar het zit nog in mn geheugen alsof het net gebeurd is!!!

Vrijdagsmorgens 27 mei om 10:45u had ik een afspraak in het ziekenhuis voor de overtijdscontrole. Maar om 10:00u die morgen braken mn vliezen!! Ik hoefde dus niet naar het ziekenhuis, want, zo zei mn vk, de bevalling zal nu spoedig vanzelf op gang komen.. Ik dus lekker thuis gebleven en afwachten..

Tot er zaterdags nog steeds geen krampje of buikpijntje te bekennen was, ik moest dus alsnog naar het ziekenhuis voor een controle, halfuurtje ctg en een echo, beebje maakte het prima en ik werd dus wéér naar huis gestuurd met de boodschap dat de bevalling vanzelf op gang zou komen. Als dit niet gebeurde zou ik zondagsmorgens naar het ziekenhuis mogen komen om ingeleid te worden.

Weer geen krampje te bekennen en zondagsmorgens 29 mei bleek mn vruchtwater groen te zijn, ze had erin gepoept! Dus direct naar het ziekenhuis waar ik weer na een controle EINDELIJK ingeleid werd.. Om half 9 kreeg'k een infuus in mn arm en binnen een half uur zat ik vollop in de weeen! Eindelijk wist ik wat weeen waren! (en dat zal ik mn hele leven niet meer vergeten ook!! :P) De weeen werden al snel zo heftig dat ik om pijnbestrijding vroeg, in eerste instantie moest ik 't nog maar zelf proberen. Weer een kwartiertje later, ik verging van de pijn, smeekte ik om pijnbestrijding.. Toen wilde ze de ontsluiting controleren (die was inmiddels 5-6cm), dus ik kon een prik in mn been krijgen.. Oooooh wat een opluchting, ik werd helemaal slaperig en bij iedere wee riep ik dat die pijnbestrijding geen flikker hielp. Voor mn gevoel slechts een paar weeen later kreeg ik een enorme persdrang, die moest ik maar "wegpuffen".. Dat lukte dus echt NIET! Al snel was de gyn er en ik had 10cm ontsluiting en mocht persen!! Wat een HEEERLIJK gevoel!! En 15 min later, precies om 12 uur, was ze geboren!!!!

Na precies 42 weken zwangerschap en 50 uur gebroken vliezen, was ze dr!! ~DELILAH~

Het moment dat ze op mn buik lag en dr oogjes opende was het mooiste moment in mn hele leven!!! Toen heb 'k zelf de navelstreng doorgeknipt en al snel namen ze haar weer mee, ze huilde namelijk niet alleen een beetje rare piep en kraakgeluidjes. Alles bleek in orde daarna zijn ze nog 5 kwartier bezig geweest met het repareren van mn onderkantje maar daar herinner ik me niets meer van, ik was helemaal in de wolken!!

En na 2 dagen ziekenhuis, omdat ik langdurig gebroken vliezen had, mocht ik weer naar huis waar ik nu met volle teugen van mn mooie popje geniet! WAT EEN WONDER!