Bevallingsverhaal

Woensdag 22 oktober moest ik me melden in het ziekenhuis voor een geplande keizersnede. Alleen was t een dagje eerder dan normaal gepland omdat de operatiekamers op donderdag 23 oktober een onderhoudsbeurt zouden krijgen. Dus ging ik om 9.30u me melden bij de inschrijvingen. Hierna kreeg ik een kamer toegewezen op de dienst materniteit. 2 vroedvrouwen kwamen om vragenlijsten in te vullen en vooronderzoeken uit te voeren. Rond 12 u kwamen ze me halen om naar het operatiekwartier te gaan. Hier kreeg ik de nodige uitleg over de verdoving want in tegenstelling tot wat ik dacht, kreeg ik nu een rachi verdoving ipv een epidurale verdoving. De gewaarwording is dan net iets anders. Bij deze verdoving kon ik mijn tenen en benen nog steeds bewegen en ik maakte me op dat moment wel zorgen over het feit dat ik pijn ging voelen. Ik kreeg dus een infuus aangelegd, er werd een sonde gestoken, de verdoving werd toegediend en om 13u lag ik gepositioneerd op het operatiebed. De verdoving was raar om mee te maken, ik kreeg een brandend, tintelend gevoel dat begon in mijn dikke teen en ging zo verder omhoog tot ongeveer aan de borststreek. Tot mijn verbazing voelde ik geen pijn (aangezien ik mijn tenen en benen nog kon bewegen) maar ik voelde wel iedere beweging die ze maakten. Dat was zo bizar. Om 13.12u hoorde ik de eerste kreetjes van mijn kleine mannetje en de eerste traantjes bij mij begonnen te vloeien. Hij werd onderzocht en nadien kwamen ze hem eventjes laten zien, daarna vertrok hij naar de afdeling materniteit. De gyn begon weer aan zijn uitleg want er was een dokterstagiair aanwezig tijdens de ingreep. Hij begon te vertellen over hechtingen en waarom dat hij een bepaalde handeling op die manier deed. Dus ik kon niet alleen alles volgen door de reflecties in de lamp die boven de operatietafel hing maar ik kreeg ook nog eens tekst en uitleg te horen :-). Nadat ik gehecht was moest ik nog naar recovery. Daar werd er soort slang onder mijn dekens gestopt waar warme lucht uitkwam. Hierdoor zou de circulatie sneller op gang komen en zou dat tintelend gevoel in mijn ledematen sneller voorbij zijn. Zolang moest ik dus op recovery blijven. Na een uur had ik t wel gehad en vroeg ik om me naar materniteit te laten gaan. 10 minuten later had ik mijn mooie mannetje eindelijk in mijn armen.