Eenkennig

Megan is altijd al een mamas kindje geweest, maar sinds een week of 2 is dat steeds erger geworden. Als ze me niet ziet begint ze al te schreeuwen net zo lang tot ik weer in beeld ben. Zelfs als ze gewoon lekker bij papa aan het hangen is en ze ziet me weglopen begint ze weer te gillen. Niet alleen frustrerend voor papa maar ook zeker voor mij!! Natuurlijk voelt het wel fijn dat je kindje graag bij je wilt zijn en je om zich heen wilt hebben maar soms ook zo vermoeiend! Vooral omdat mijn vriend dan best gefrustreerd raakt omdat ze dan net zo lang blijft huilen tot ze me weer ziet.

Ach tis maar een fase, en stiekem ook best een lieve fase! (Behalve voor papa)