Moeder worden.
Ken je dat? Vanaf het eerste moment dat je een positieve zwangerschapstest in handen hebt je gaat fantaseren over hoe het zou zijn,,, moeder worden! Hoe het zal zijn als je je kindje voor het eerst vasthoudt en kan aankijken en de liefde voelt. Je je kindje mag verzorgen mag knuffelen voeden en troosten. Onvoorwaardelijke liefde voelen en geven. Maar wat als die fantasieen niet uitkomen.... dat al je fantasieen en dromen bij het eerste moment dat je moeder bent geworden kapot spatten.
Ze was nog geen 10 seconde oud en werd al bij me weg gehaald. Vermoeid en geschrokken van alle gebeurtenisse niet iets kunnen voelen. Het enige wat ik kon zien was een klein paars meisje op me buik die geen geluid maakte. Tot ze werd weggehaald en ineens een kreet sloeg. Een last viel van me af! Ze leeft!!! Ik hoorde ze in de kamer ernaast bezig zijn met haar. Daar lig je dan, het ideaal beeld van de eerste momenten met je kindje weg. Gelukkig deed ons meisje het goed! Van een apcare score van 3 schoot ze binnen 10 minuten naar een dikke 10. Voor dat ik het wist was ze naar de couveuseafdeling gebracht. Ik kan er heel boos om worden als ik da tv kijk dat er een kindje met 24 weken word geboren voor dat ze naar de afdeling word gebracht even bij mama mag kijken. Dat mama haar even mag aanraken en zien. Voor mij heeft het dik 5 uur geduurt voordat ik mijn kindje weer zag. Dik 12 uur voordat ik haar voor het eerst mocht vasthouden. De reden,... er was geen tijd. Ik kan het gevoel wat ik toen had niet beschrijven maar ik denk dat elke moeder zich er wel een voorstelling van kan maken. Maar wat was het moment extra speciaal en mooi toen ik haar mocht zien en daarna vasthouden. Vanaf dat moment wist ik het zeker! Dit gevoel gaat nooit meer weg, onvoorwaardelijke liefde!
Elke keer wanneer ik naar haar kijk voel ik het nog, elk moment van de dag ookal huilt ze al uren. De liefde die ik voel en de pijn gaan hand in hand. Want het is nog steeds niet zoals het zou worden in mijn dromen en fantasieen. Ik merk aan alles bij haar hoe moeilijk ze het heeft met haar gewicht, haar lichamelijke ontwikkeling gaat heel sloom tot niet. Omrollen, tijgeren, kruipen en gaan staan kan ze allemaal niet. Ze wilt zo veel maar word tegengehouden door de vele kilo's. 16,5 kilo ik begrijp niet hoe iemand daar makkelijk over kan denken. Als een kind daarin word gestremd in ontwikkeling en beweging dan is het toch niet zomaar iets. Hoe kan het dan zo zijn dat ik 7 maanden lang moet roepen om hulp van kinderartsen. Nu eindelijk zijn we bezig met het Sophia maarja aangezien wij niet de enigste mensen op de wereld zijn met problemen wachten we nu alweer 3 weken op een telefoontje met de oproep. Zelf bellen we bijna elke dag wel om te vragen hoe ver ze zijn maar echt meewerken doen ze niet.
Het breekt mijn hart als ik haar zie, gelukkig is haar humeur al wat beter en kan ze wat meer hebben als een maandje terug. Maar een optimale moeder zijn kan ik nog steeds niet. Haar dragen lukt bijna niet meer, ik heb al jaren rugklachten en die worden nu als maar erger met het tillen van haar. Dus wanneer ze huilt kan ik niet met haar door de kamer lopen om haar te troosten, met haar oefenen om te bewegen is ook zwaar want ze werkt niet echt mee. Douchen doet ze met mijn vriend en al maanden niet meer met mij. Gelukkig kan ze redelijk goed zitten nu dus kan ik haar in het badje doen, met een hand achter haar rug. Ik merk dat ik heel jaloers ben als ik mensen zie met kindjes van haar leeftijd. Die met hun kindje kunnen spelen, kunnen dragen en eigenlijk alles kunnen doen wat ik niet kan. Ik misgun het ze niet begrijp me niet verkeerd, ik ben nooit een jaloers persoon geweest maar dit maakt me groen van jaloezie.
De dag dat je een positieve zwagerschapstest in handen krijgt en je fantasieen en dromen beginnen, bedenk je je nooit dat het ook wel eens niet zo kan gaan als dat je hoopt. Het enige wat ik nu nog maar hoop is op een goeie toekomst voor mijn kleine meisje.
reacties (0)