12-12-12, niet zo`n bijzondere dag.
Op 12-12-12 de dag die iedereen bijzonder vind. Voor ons wat minder bijzonder, zondagmiddag gingen wij langs bij mijn oma. op 25 juni de geboortedag van Megan heeft zij te horen gekregen dat ze kanker had. Een paar weken later wisten we al dat de K overal in haar hele lichaam zat. Het ging wel goed met Oma, ze had een bed in de huiskamer maar daar lag ze nauwelijks op want dat vond ze niet leuk, ze wilde zich niet ziek voelen. We hebben samen nog een sigaretje gerookt gelachen en gepraat en toen we weg gingen was het: tot snel oma we zijn er snel weer.
Dinsdagmiddag, 2 dagen later waren we er weer. Binnen 2 dagen tijd was mijn oma veranderd, een verschil met dag en nacht. Ze lag alleen maar op bed, zei niks meer en je had nauwelijks contact met haar. De dokter kwam en die zei tegen mijn tante dat ze de familie bij elkaar moesten roepen want als ze de avond zou halen zou dat een 'wonder'zijn. Na een hoop telefoontjes waren binnen een uur al haar kinderen/kleinkinderen en aanhang er. We hebben bij haar gezeten aan het bed samen patat gegeten en om 10 uur zijn de meeste mannen met de meeste kinderen naar huis gegaan. We waren met zen 15e en we bleven met 7 over. Om de 3 uur kwam er een zuster Oma een morfine spuit geven omdat ze veel pijn had.
Dinsdag/woensdag nacht, Om kwart over 3 kwamen de zusters weer, er was weinig verandering. Ze gaven de morfinespuit en rond 5 voor half 4 gingen ze weer weg. Mijn zusje die op de bank lag te slapen kreeg er niks van mee, die was in een hele diepe slaap. Mijn oma's partner, zus, dochter, zoon, mijn moeder mijn vriend en ik waren wakker. Om 3.30 merkte me oma's zus dat haar pols minder werd, haar ademhaling ging omlaag en er werd besloten de familie weer bij elkaar te laten komen. Mijn oom was na het telefoontje er binnen 3 minuten. Hij was alleen te laat want om 3.40 is mijn oma overleden. Het was heel heftig en verdrietig, maar accepteerbaar omdat ze mijn Oma niet meer was. Het is beter zo, zonder pijn zonder kanker.
Hoe accepteerbaar het ook is, des te groter is het verdriet. Lieve oma rust zacht! We zullen je missen en nooit vergeten!!
U was al vanaf het begin dol op Megan, Als we waren geweest met haar kon je er weer tegenaan!
Nog niemand van de familie had Megan vast mogen houden, vanwegen het ziekenhuis. U had de eer haar voor het eerst vast te mogen houden!
4 generaties.
reacties (0)