Bevallingsverhaal

Met 41 weken en 5 dagen ben ik eindelijk bevallen!

 Op 2 september om 00.04 ben ik bevallen van een zoon milan, hij woog 2830 gr en was  ongeveer 47 cm.

2 dagen daarvoor had ik een afspraak in het ziekenhuis over evt inleiden omdat milan nu toch wel erg lang op zich liet wachten, de gynaecoloog onderzocht me buik en er werd een echo gemaakt. Op de echo kon hij zien dat me kleine ongeveer 3100 gr zou worden wat ik al klein vond met 41 weken maar dat was niks om me zorgen over te maken (had al eerder tegen me verloskundige gezegd dat ik het vreemd vond dat me baarmoeder niet meer groeide maar dat was omdat de kleine aan het indalen was). Toen de gynaecoloog verder keek zag hij dat me placenta aan het verkalken was maar ook dit was normaal voor 41 weken, hij zei we kunnen je overmorgen inleiden dan ben 41 weken en 5 dagen.

Donderdag was de dag om 7 uur bellen naar het ziekenhuis hoe laat ik terecht kon, zuster zei kom maar gelijk dus alle spullen mee en op naar het ziekenhuis, bloed nerveus want vandaag was de dag dat me kleine eindelijk geboren zou worden. In het ziekenhuis aangekomen werd gekeken of ik ontsluiting had, ik had 1 cm maar me baarmoedermond lag nog helemaal achter in. ( het voelen alleen al was een hel). Er werd gel ingebracht om de baarmoedermond te verweken en daar begon het wachten, toch maar even de stad in beetje wandelen want dat zou het verspoedigen. Het gevoel wat ik had was een beetje kramp, om 12.30 werd er gekeken of er immidels wat gebeurd was helaas helemaal niks!!! Dus weer gel en weer aan de wandel nu werd de kramp iets erger maar helemaal niet pijnlijk, om 16.30 werd er weer gekeken en helaas nog steeds niks! Nou mevrouw gaat u maar naar huis dan kunnen we morgen als er plek is nog een poging wagen en anders zaterdag of zondag, de moed zonk me in me schoenen wat nou als het niet zou helpen bij mij?!
Dus alle spullen bij elkaar en terug naar huis, eenmaal thuis aangekomen kreeg ik meer kramp, even liggen nee hielp niet, even douche, liggen, douche nee het werd alleen maar erger! om 18.45 moest ik overgeven dus ik zeg tegen me vriend pak de spullen we gaan terug volgens mij heb ik om de 3 minuten weeen, ziekenhuis gebeld en gezegd ik kom er nu aan. Om 19.30 werd er gekeken en ja ik had 4 cm dus viezen werden gebroken, o hij heeft wel in vruchtwater gepoept maar dat was niet zo erg. 0m 21.00 was het zo pijnlijk dat ik een pompje kreeg met morfine ik viel gelijk in slaap tot er weer een wee kwam, was aangesloten op een monitor en tegen me vriend werd gezegd als de monitor piept dan moet je haar wakker maken want dan ademt ze niet goed. Dus om de haverklap ging die piepen vriend in de stress dus ik vind het geen aanrader. Om 23.00 moest ik weer overgeven en weeen waren erg heftig dus ik wist dit gaat niet lang meer duren, om 23.15 moest ik poepen dus ja dat was het teken dat het zover was ik mocht zachtjes meepersen (net of dat kan je lichaam hou je echt niet tegen) om 23.30 mocht ik meepersen.
Ik deed 3 x persen in 1 wee en vond het zo heftig niet te omschrijven, na 10 minuten riep ik het past niet hij kan er niet uit (altijd gezegd dat ik dat soort dingen niet zou zeggen) aan me bed stond de verloskundige en verpleegster en uit eindelijk gynaecoloog. De gynaecoloog besloot dat er een vacuumpomp ingebracht moest worden en toen was er paniek de pomp was in de andere kamer, nee zegt verpleegkundige we hebben er nog 1 onder tussen bleven mij weeen maar komen! Oke daar was de pomp ik heb altijd gedacht dat dit een flexible cupje zou zijn nou nee deze is van ijzer, dus met inbrengen jeetje wat een pijn! Dus tijdens de weeen zou zei zachtjes meetrekken en ik bleef maar roepen het past niet en dan weer persen, de gynaecoloog pakte de schaar me mannetje was in nood hartslag daalde en hij moest eruit weer paniek! Knip en een wee en nog een wee en daar was hij in 1 klap eruit en lag hij op me buik! Wat was ik blij met hem maar ook dat het voorbij was, ik werd gehecht en kleine lag lekker op me borst. mutsje op tot me vriend ineens zegt hij heeft een bij oortje (dit heeft me neefje ook dus vandaar dat me vriend er naar keek. Me vriend tilt mutsje op zien we een misvormt oortje, dus me vriend roept gynaecoloog kijk dit is niet goed waarop gynaecoloog zegt o dat is een bij oortje! nou kijk eens goed hij heeft een misvormt oortje en geen gaatje in zijn oor?! me mannetje werd bij me weg gehaald om de onderzoeken te doen en daar was de paniek weer hij heeft al zeker 4 weken geen voedingsstoffen gehad want je placenta is helemaal verkalkt, o hij is wel erg klein en licht, we zullen hem even prikken wat zijn suikerwaardes zijn en ja dat oortje, ik heb het nog nooit gezien! Dus ik in de stress me vriend in de stress, lig je dan net bevallen en kom je er achter dat je mannetje een misvormt oor heeft en dus niks kan horen met dat oortje! De hormonen gieren door je lichaam! Na 2 uur mocht ik douche maar ik had natuurlijk alles eruit gespuugd dus ik was flauw, verpleegster zegt ga maar plassen onder de douche waarop ik zeg ik voel me helemaal niet goed. Me vriend erbij me afgedroogd er werd een rolstoel gehaald en ik werd naar me kamer gerold immidels was 3.15 dus ik zeg tegen me vriend ga maar naar huis ik zie je morgen. Ik ben in slaap gevallen en werd de volgende ochtend om 6 uur wakker omdat ik moest plassen (wat ik nog steeds niet had gedaan) dus ik druk op het belletje om te vragen of iemand me kon helpen was nog steeds flauw. Nou ik moest zelf maar gaan dus naar 10 minuten op de wc te hebben gezeten kwam er nog niks uit dus maar terug naar bed, na een uur komt de verpleegkundige dat ik allang had moeten plassen en nu moest ik een cateeter. Daar kwam de urine bijna een liter!

Ik heb 3 dagen in het ziekenhuis dat is een verhaal op zich wat een drama!! Dat zet ik een andere x op me profiel.

Nu ben ik 2 weken verder en geniet ik van me heerlijke mannetje, maar kom er nu wel achter dat er veel fouten zijn gemaakt tijdens me zwangerschap en me bevalling! Milan heeft 4 weken in nood gezeten en mag dus blij zijn dat hij er nog zo is uitgekomen had veel erger kunnen aflopen! Daar moet je toch niet aan denken, voor zijn oortje moeten we naar utrecht zijn er immidels achter dat dit een microtie oortje is en daar kunnen ze hem helpen. Zijn andere oortje is helemaal in orde gelukkig dus daar hoort hij goed mee. Maandag word er een echo gemaakt van zijn nieren voor de zekerheid en vrijdag horen we de uitslag. In oktober naar de gynaecoloog om de bevalling te bespreken en daar is gelijk me kans om alles aan te geven! O ja toen ik thuis kwam vertelde  de kraamhulp mij dat milan met opgeslagen handjes is geboren, dus ja dat gaat ook niet passen en het ergste is dat ik het me al die tijd heb afgevraagd. Op elke echo is te zien dat milan met zijn handjes naast zijn gezichtje ligt dus ik zeg tegen me vs wat als hij zo indaald is dat een probleem nee joh moest me geen zogen maken kinderen worden vaker zo geboren!!! Nou ik had gelijk het paste dus niet, werd nog gevraagt heb je paardgereden of fanatiek gesport? Nou als er 1 lui is ben ik dat wel hahaha

Ik wil niemand bang maken maar maak je borst maar nat, bevallen is zeker geen pretje!