Eindelijk mijn bevallings verhaal

Ik zet wel neer, eindelijk maar eigenlijk is het allemaal pas 3 weken geleden! Het voelt alsof ik al heel lang mama ben, maar wat zijn nou 3 weken :)
Nou hier Mn bevallings verhaal: donderdag 14.08.2014 moesten we om 08.30 aanwezig zijn voor inleiden. Mn bloeddruk bleef hoog en ook zat er eiwit in Mn urine. Ze hebben me eerst aan het ctg gelegd en dat zag er allemaal prima uit. Daarna zijn ze het ballonnetje gaan plaatsen. Ze plaatsen deze in de baarmoedermond en vullen hem met water. Dit moet ervoor gaan zorgen dat er ontsluiting komt. Als ik het ballonnetje verlies heb ik in elk geval 3 cm ontsluiting of hij is niet goed geplaatst... Na een hele dag in het ziekenhuis gehangen te hebben met af en toe een kramp brak de avond aan. Om 22.00 nog een keer aan het ctg en dat was nog steeds goed en nog geen enkel weeënactiviteit te zien. Dus pyjama aan en naar bed!! Om 23.00 lag ik in bed, auw.. KRAMP! Om 23.15 volle ik iets klappen en toen was er water, ik dacht Mn ballon is stuk.. maar het water bleef lopen dus Mn vliezen waren gebroken! Na alles opgeruimd te hebben weer terug Mn bed in want de verpleegkundige zei: Ow meid dit duurt echt nog wel even!! Ik lag nog niet in bed en toen begonnen de weeën en verloor de ballon, ah! 3 cm ontsluiting. waar ik al snel eindigde in een weeënstorm. Om 02.30 is Mn man iemand gaan roepen omdat we wel erg benieuwd waren hoeveel cm ontsluiting ik had. De verloskundige kwam toucheren en ik bleek al ruim 5 cm ontsluiting te hebben. Op naar de verloskamer, mn moeder gebeld en verder met de weeën opvangen! Om 05.00 kwam de vk weer toucheren en toen bleek ik nog niks opgeschoten te zijn. De kleine man was ingedaald maar nu niet meer en had de draai naar het geboortekanaal nog niet een gemaakt te hebben! Shit.... dat word nog langer weeën.. maar goed! Ik wilde zo graag zelf Mn mannetje op de wereld zetten, dus we gingen Door! Van de tijd weet ik niet veel meer. Van 03.00 tot 16.00 is er een hoop gebeurd. De weeën werden steeds heftiger en ik vond het ni echt niet leuk meer. Kon alleen maar staan, liggen deed zoveel pijn!! Maar goed om de kleine te laten indalen moest ik op Mn linker zij.. ik heb gegilt, gehuilt, geschopt enz enz wat een pijn zeg.. uiteindelijk voor een ruggenprik gekozen wat ik wel heel spannend vond! Maar toch gedaan, zetten ging wat moeizaam maar uiteindelijk ging de linkerkant van Mn lichaam tintelen.. dat werkt! Dacht ik... op de kamer terug kreeg ik alle weeën 100x zo erg aan de rechterkant.. Daar was ik dus niet verdoofd! Nadat ze zagen dat ik het echt niet meer trok hebben ze me weer naar de ok gebracht en hebben ze bij verdooft. Dat werkte niet, na 1.5 nog niet.. ik hoorde ze zeggen dat ze wel over wilde gaan om een keizersnee omdat het zo niet langer kon.. het enige wat ik dacht was, NEEEEEE! IK WIL MN KLEINE MANNETJE ZELF OP DE WERELD ZETTEN! toen ze kwamen vragen hoe het met me ging heb ik gezegd dat het goed ging en ik zelf de kleine op de wereld wilde zetten. Dus hup weer naar boven, waar Mn moeder bezorgt op keek omdat het zo lang duurde! Eenmaal boven ging de ruggenprik zn werk doen en al snel was ik vanaf Mn borsten tot Mn tenen helemaal verdooft. Voelde niks meer... ik heb even 10 minuten Mn ogen dicht gehad en toen kwam de vk om te toucheren. En wat bleek, 10 cm en de kleine man lag er klaar voor!!!! Na 1 uur en 4 min persen (met verdoving en dus zonder gevoel en pijn) was daar onze zoon Naud Jan Gerrit. Eindelijk! Na zoveel jaren van verdriet was hij der.. pff, wat een emotie en wat een geluk, onbeschrijfelijk!

En nu zijn we 3 weken verder. Naud doet het geweldig! Overdag om de 3 uur aan de borst en s nachts slaapt hij zo goed als Door! We genieten zo intens van hem.. voel me zo ongelooflijk gelukkig en rijk!!!

Ik heb de afgelopen tijd jullie blogjes wel gelezen maar weinig geantwoord. Ik denk wel aan jullie hoor!