Bevallings verhaal van de 1e

Ik zal eerst effe vertellen hoe het gaat. Ben bijna 37 weken en begin het een klein beetje zat te worden, eigenlijk moet ik niet klagen maar heb gewoon veel pijn. Verder is het nog rustig in buikje, ben benieuwd hoelang het nog gaat duren.

Ik dacht zal even mijn bevallingsverhaal van ons 1e kindje schrijven, is misschien wel leuk.

2e kerstdag 2006 savonds laat, ik sta om 23 00 uur nog de badkamer te boenen. Volgende morgen nog niks aan het handje. Mijn moeder logeert al een tijdje bij mij voor het geval dat er iets gebeurd. Ze besluit die morgen om even naar huis te gaan, schone kleding halen enz. Geen probleem dacht ik.. Ik doe een beetje wat in huis. En op een gegeven moment denk ik dat ik moet plassen, eenmaal op het toilet blijft het maar lopen.. dus ik zo oh nee volgens mij is er iets aan het gebeuren. Ik mama op bellen, mam ik verlies water kom snel terug. Ze is vrij snel terug. Dan bellen we het ziekenhuis, en we mogen langs komen. Eerst doen ze een testje om te kijken of het idd vruchtwater is, en dat blijkt het te zijn. Dan wordt ik aan de apparatuur gesloten om te kijken of er ook al weeen zijn, die zijn er nog niet.. dus ik mag naar huis. De volgende dag moet ik me weer melden om effe een controle te doen.. er is nog steeds niks aan het handje. Nu hebben we afgesproken dat ik me de volgende ochtend moet melden en dat de weeen dan opgewekt gaan worden, omdat ik dan al 48 uur zo heb rond gelopen. Heel spannend, maar ik mag naar huis. Moest veel lopen, dus ik ben nog met mijn mams de stad in geweest, laatste spulletjes kopen.. tussendoor steeds naar het toilet omdat ik telkens een nat gevoel had. Heel irritant. Thuis aangekomen, gewoon rustig aan gedaan. De volgende morgen opstaan douchen ontbijten met mannetje en mijn mams en op naar het ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen krijg ik een infuus met opwekkers.. En de pijn begint al vlot op te komen, ik heb de pijn niet lang zelf onder controle kunnen houden.. dus tegen de middag besloten ze pijnbestrijding.. eerst overlegd wat ze gingen doen, het werd een prik in mijn been.. maar ze kwam terug en zei nee heeft bij jou geen zin, dus het werd een ruggenprik. Heel eng, maar een echte opluchting. Ik heb toen nog even kunnen slapen, wat eten, beetje kletsen.. de ontsluiting verliep echt langzaam elk uur 1 cm. Op een gegeven moment rond 21 00 hebben ze de medicatie van de ruggenprik af gezet..maar de weeen bleven uit of nauwelijks te voelen. Het werd ineens ook kritiek, ik kreeg koorts (infectie) en hartslag van de kleine was te hoog. Dus er ontstond een beetje paniek, ik had inmiddels ook al 10 cm. Maar echt pijn om te weten wanneer ik moest persen was er niet, heeeeeel vreemd. Dus ik perste op comando, ik kreeg het gewoon niet voor elkaar, toen is er besloten de tang te gebruiken.. het heeft een half uur geduurd. Om 21: 50 is Sami geboren.Hij woog 2910 gram en was 49 cm.  Hij werd direct mee genomen ivm zijn hartslag. Ik werd in de tussentijd gewassen, en toen kwamen ze Sami toch op mijn borst leggen, alles was goed. Wat waren wij gelukkig, hij pakte ook gelijk de borst al heel goed. Ik heb van daarna niet veel meer mee gekregen, ik was zo moe echt helemaal kapot. Sami werd op de warme kamer gelegd omdat ie een beetje koud was, daar heb ik nog even naar hem gekeken, en toen werd ik naar de kamer gebracht. Ik ben vrij snel in slaap gevallen hahaha.. 

Wat een ervaring, ik ben ontzettend benieuwd hoe de bevalling van dit kindje zal gaan. 

Heel veel liefs van Ihsane