Moeilijke stap gezet op het werk.

Vorig week had ik een werkweek van 48uur. Dit is me zo zwaar tegen gevallen. Niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Ben zelf een dag boos en verdrietig weggelopen. Ik werd gek van een vakantiekracht. Kan dat meisje ook niks aan doen, ik trok het niet meer. En wat doe ik, ik blijf gewoon domweg door werken.

Ik werk in de zorg. Het is een revalidatieafdeling, clienten komen dan na een operatie van een heup of knie. Lichamelijk is dat niet zwaar, maar momenteel wordt er niet geopereerd en komen er andere clienten die andere en meer zorg nodig hebben. En dan midden in de vakantie periode, daar wordt geen rekening mee gehouden en de opnames gaan gewoon door. En daarbij komt nog dat een vaste collega (eerst verantwoordelijk verzorgende) een longembolie heeft opgelopen en die dus nu langdurig in de ziektewet zit en een andere collega (evv) is nu op vakantie. Eigenlijk ben ik nu degene die het grootste contract heeft en het meeste ervaring heeft om de boel te regelen en draaiende te houden. Andere collega's werken maar 18uur. En dan gooien ze dus alles op mijn bordje. Ik ben niet degene meer die ik 4 maanden geleden was, toen kon ik alles nog aan en ging het werken prima.

Maar nu..... Ik krijg last van steken in mijn buik, vooral als ik de ochtenden volledig heb mee gedraaid. Na half 11 ga ik wel op kantoor zitten, maar werk je gehele dag met 2 vakantiekrachten dan wordt je lettelijk gek. Ze vragen van alles, de clienten hoeven maar 1 kik te geven en ze bellen me alweer op. Kan ik weer gaan om de brand te blussen. Dit werd me teveel, kon alles niet meer aan. Dan heb je die stomme hormonen en in gedachten ben je nog bezig met mijn oom.

Van de week had ik 2 dagen vrij. Nou ja vrij. Ik lag 2 dagen op de bank om bij te komen van mijn werkweek. Thuis kwam niks uit mijn handen, dat kostte me erg veel energie. En ik was bezig met het werk, bezig in mijn hoofd om na te denken hoe ik eerst volgende werkdag door zou komen.

Dinsdagavond knapte er iets in mij en ik bleef maar huilen. Goed gesprek gehad met mijn vriend en samen tot de conclusie gekomen dat ik beter in de ziektewet kan gaan. Ook in belang van de kleine, want die is nu belangrijker.

Ik na mijn werk met lood in mijn schoenen. Mijn leidinggevende gelijk gesproken. Ze had alle begrip en vertelde dat het wel zag aankomen, maar ik ben eigenwijs. Ik neem niet gauw dingen aan van personen. Ik denk dat ik het allemaal nog kan, terwijl mijn lichaam zegt dat het genoeg is. Het was een goed gesprek en het eerste wat ze gedaan heeft is haar wittejas aangetrokken en bij mij op de afdeling mee geholpen. Zit nu in de ziektewet, werk wel mijn dagen maar dan de regeldingen van de afdelingen en eventueel opnames die komen. Volgende week de laatste week voor mijn vakantie. En we gaan het meemaken hoe het gaat.

Wat is er last van mijn schouders afgevallen. Vandaag ben ik weer vrij en ik voel me tevreden moe en kan rustig dingen ondernemen thuis. Smiddags effe heerlijk na bed. Na de vakantie verder kijken wat we doen. Nu eerst heerlijk genieten van de zwangerschap en het weekend.