Bevallingsverhaal

Op donderdag 11 oktober zijn we met zijn 3-en nog op zoek gegaan naar

rolgordijnen. Na in een recordtempo vele winkels en bouwfilialen te

hebben afgestroopt kwamen we toch onverricht ter zake weer thuis. Die

nacht werd ik wakker en voelde het kindje druk bewegen in mijn buik.

Vervolgens voelde ik kramp die regelmatig terugkwam. Ik lag te wachten

op wat er ging gebeuren en uiteindelijk heb ik maar 2x 2 uurtjes

geslapen. Toen de zon zich weer liet zien en ik een douche had genomen,

waren de krampen verdwenen.

Vrijdag

op zaterdag veranderde dit in lichte weeën, maar ook in de ochtend

waren deze verdwenen. Mem (beppe) was het weekend wel lekker bij ons om

op A passen voor als het door zou zetten, maar dit weekend

gebeurde er niets.
Zondag gelukkig een rustige en goede nacht gehad
Maandag

nog een afspraak bij de verloskundige, maar na onderzoek moest zij

constateren dat er nog niets aan de hand was.  Jammer, maar nu wist ik

wel waar ik aan toe was. Ik had besloten om mij niet meer te laten

kisten door krampen of lichte weeën tot ik zeker zou weten dat er echt

wat aan de hand zou zijn. Dus ook niet meer op de tijd letten als ik al

last had.

Om 00.00 uur op woensdag 17 oktober verloor ik met het

plassen (sinds donderdag ervoor al slijmprop aan het verliezen) ook wat

slijmerig rozige afscheiding, naar mijn idee was het vruchtwater, zoals

ik dat ook bij A was verloren. Prompt daarna had ik de rest van

de nacht lichte weeën. A moet ook iets gevoeld hebben blijkbaar,

want zij riep vervolgens wel 3x in de nacht. 2x Ben ik er nog uit

geweest voor haar en papa had ik er ook een keer uitgestuurd.
In de

ochtend stapte mijn man uit bed en ging zich wassen, hij zou naar zijn werk

gaan. Toen hij nog even bij mij kwam kijken had ik 4 weeën gehad,

vervolgens zei hij dat hij mij 20 minuten gaf (voor hij weer even boven

bij mij zou komen) Ik werd daar zo kwaad om dat ik vervolgens nog maar 1

wee gevoeld heb, waarna ze weer weg bleven. Hij had inmiddels al wel

mijn moeder gebeld. Ik ben nog even in slaap gevallen waarna ik mij ging

douchen. En...het bleef rustig.
Samen eerst even een bakje koffie

gedronken en vervolgend de verloskundige gebeld. Zij kwam om

11.10 uur langs met een stagiaire. Het waren dubieus gebroken vliezen.

Ik had wat opgevangen in een potje, maar dat werd niet door hun

gecheckt. Er werd een afspraak gemaakt in het ziekenhuis om 20.15 en

vervolgens gingen ze weer weg.
Mijn man even gebeld over de stand van

zaken. Hij had het druk, dus zou gezien de ziekenhuistijd de dag op zijn

werk afmaken. Nog geen 15 minuten later werd ik door het ziekenhuis

gebeld. Aangezien ik met die GBS bacterie zat, wouden

ze mij graag om 14.15 zien en mochten het gebroken vliezen blijken dan

zouden ze mij in gaan leiden.
Manlief kwam dus toch nog snel naar huis

toe gereden. Daar lag ik dan weer net als 2 jaar en 5 maanden geleden

aan de CTG. Ik zag de wee-activiteit uitslaan naar 60 en ik voelde dat

ik ze weg moest zuchten. Bij A werden dat 'harde buiken' genoemd,

maar nu wist ik echt wel dat mijn lijf serieus aan de gang ging. Toen

de verpleger terug kwam, was er geen vruchtwater weggelopen (wat een

verrassing) en nam hij dan toch mijn eigen potje mee. Hier kwam

uiteindelijk niet echt uit dat het vruchtwater was, dus gingen ze ervan

uit dat dit het niet was. Voor de zekerheid werd ik nog onderzocht door

een arts-assistent. Ook daar kwam niets uit. Op mijn vraag of ze ook kon

zien of ik al ontsluiting had, liet een verpleegster achter haar een

zucht. Of dat nu kwam omdat ze moe was...het was in ieder geval niet

netjes vond ik. Bij het afscheid nemen gaf ik diezelfde zuster een hand

en zei, ´hopelijk tot gauw dan maar,´ hierop kreeg ik als antwoord,

´Ach, het kan nóg een week duren, de natuur kan zijn gang nog gaan.´

Zijn ze blind, dat ze niet zagen dat ik af en toe een wee zat weg te

zuchtten? Het gaf in ieder geval een rotgevoel bij mij. Ik heb iets

be-amends gemompeld en we zijn vertrokken. In de auto nog wat weeen en

thuis zette zich dat onregelmatig voort.

Ik was toch wel bij dat

er uit de testen geen vruchtwater bleek te zijn, want mijn lichaam was

zelf al goed bezig. Ik ben na een kop thee de douche in gegaan om erna

lekker wat te eten en ondertussen was mijn man en ook ik de tijd een beetje

aan het bij houden. Ik moest af en toe echt mijn mond even houden om de

pijn toe te laten. Na het eten nog even de vaat voor gespoeld, terwijl

mijn moeder A klaar maakte om op bedje te gaan. Hierna heb ik

A nog een lekkere kus gegeven en ben ik ook op bed gegaan. Mijn man

kwam om 21.30 ook op bed liggen en sliep als een roos toen ik rond 00.00

uur wakker werd. Ik besloot om in de douche te gaan, zodat ik de weeën

daar op  kon vangen. Eenmaal in de douche vond ik het zo fijn om daar de

weeën weg te zuchten (er schoten mij geen felle pijnsteken door mijn

buik) al moest ik me wel erg concentreren op mijn ademhaling. Ik wilde

de douche nog niet uit om de 'kou' in te gaan, want het ging zo lekker.

Iets over 1 uur kwam mijn moeder om de hoek en vroeg hoe het ging. Toen

moest ik toch wel eerlijk zijn. Ik had weeën om de 3 minuten met een

uitschieter van 7 minuten en de laatste wee kwam na 2 minuten. Okay, zij

ging mijn man roepen die moest van haar de verloskundige bellen. Hij werd

dus vanuit zijn slaap meteen in actie gezet. De vk zou snel langskomen.

Ik heb mij afgedroogd en was onder de dekens op mijn linkerzij in bed

gaan liggen. Heerlijk die warme dekens om mij warm te houden. Of ik nog

een kopje thee wou...lekker! De vk kwam boven en ik moest in bed naar de

rechterkant verkassen en door de kou en de beweging kreeg ik meteen een

wee.
op handen en knieën zuchtte ik hem weg, dit is niet fijn meer.

Ze wou in bed ook nog een wee meevoelen (en volgens haar heeft dat de

boel versneld achteraf....heel irritant dat zij dat met volle

overtuiging van mening is....alsof zij de eer daarvoor heeft) Ze

constateerde 2-3 cm ontsluiting. "Verdorie, dan moet ik nog zo lang."
Er

werd gebeld en ik mocht naar het ziekenhuis toe. Beneden vlot mijn hete

zoete kopje thee gedronken, wat me heerlijk smaakte. De vk zei nog dat

we op moesten schieten, want dan kon ik nog 2x antibiotica krijgen,

terwijl ik weer een duikpoging op de grond deed. Het ziekenhuis zou mij

nu toch compleet als medisch overnemen. Vk weg en ik mijn thee nog even

opdrinken, nogmaals even naar het toilet en ik voelde dat ik 'druk'

kreeg. "Als de sodemieter naar het ziekenhuis jullie" zei mijn

moeder....jaja, terwijl ik mijn man bij zijn benen greep om tegen hem aan

te kunnen hangen...'komt goed meisje'  "Ja zal wel, hou je mond maar,"

dacht ik. Intussen had hij handdoeken bij elkaar gezocht voor het geval

dat (hij liep van alles te pakken en een broodje te smeren, en wist niet

wat hij eerst en laatst moest pakken, wat ik wel komisch vond.) Hij was

dan ook nog een beetje slaapdronken in actie gezet...haha.

Bij

het afscheid in de hal zei ik nog tegen moeders, "zodra ik maar mag

persen dan heb ik het ergste gehad." In de auto was het moeilijker om de

weeën op te vangen en mocht hij niet binnendoor rijden van mijn met

al die rotbochten, de snelweg.,....en snel een beetje graag. Op een

gegeven moment trok ik aan de gordel en had ik de neiging om erin te

bijten, ik wist niet hoe ik het had, tot ik bedacht dat ik drang had om

te persen en ik besloot om dit niet compleet tegen te werken, maar de

drang er te laten zijn, zonder te gaan persen, hierdoor was het iets

beter te doen. Mijn bekken bewoog ik ondertussen naar voor en naar

achter om het een beetje vol te kunnen houden. Bij het zh aangekomen

moest ik de kortste route hebben om bij de ingang te komen. Mijn man

parkeerde de auto vlakbij en ik stapte meteen uit en begon in een

snelpas naar de ingang te lopen. Ik moest binnen zijn voor de volgende

wee was mijn gedachte. Mijn man kwam achter mij en wel...zonder mijn

vluchttas!!! "Sufferd neem die tas nou mee!" "Daar heb ik straks nog wel

tijd voor kom naar de liften." Ja, dat was mijn plan ook...
Eenmaal

in de lift kon ik tegen een balk aanleunen. Boven werden we meteen

opgevangen en ik vertelde dat ik moest drukken, de zuster moest een

beetje glimlachen. Aangekomen in de verloskamer steunde ik tegen het bed

en vroeg aan mijn man om mijn schoenen uit te doen. Toen hij die net uit

had voelde ik er weer één aankomen en liep ik om het bed heen om er weer

tegen aan te laten leunen. De verloskundige moest ik aankijken en zij

vertelde mij dat ik goed moest in - en uitademen anders zou ik gaan

hyperventileren. Okay dan! Dat was op de rit. Ineens voel ik de warmte

tussen mijn benen naar beneden stromen. Ik kijk met grote ogen naar de

vk en zeg dat mijn water is gebroken. Na deze wee moest ik op het bed

kruipen, de wee was over en ik begin weer te babbelen (ben blijkbaar

nogal een babbelkous) Ze moest mij eraan herinneren dat ik het bed in

moest kruipen. Ik lag nog maar net of ze zei dat ik al mee mocht persen,

ze had de haartjes al gezien.

Bij mijn eerste bevalling was het

persen een opluchting geweest een oerdrang. Nu voelde het alsof ik van

onderen in de fik stond. Ik wou mijn warme sokken aanhebben, maar ja,

die tas die lag nog in de auto. Mijn man had hem nog willen halen, maar dat

mocht niet van de vk anders zou hij het kind niet geboren zien worden.

Dus hij bleef bij mij. Na een paar keer persen had ik die sokken ook

niet meer nodig, want mijn hele onderlijf was ontzettend warm. Tussen de

persweeën door kreeg ik gelukkig wat te drinken, want ik het een heel

droge mond. Ik vroeg nog om een spiegel, maar ik mocht zo wel kijken.

Toen mijn blik naar beneden ging zag ik de vorm van het hoofdje al

tussen mijn benen en zag ik een strakgetrokken blauw stukje schedel. Zo

durfde ik niet te persen met die pijn en dat uitzicht. Ik keek naar de

kast en besloot volledig op de aanwijzingen van de vk te varen. Op een

moment deed het zo'n pijn dat ik God maar heb gevraagd om mij te helpen

en dat gaf me weer een beetje lef om door te drukken. Bij de derde wee

werd de schaar klaargelegd. Ik vroeg of zij ging knippen en ze gaf me

deze wee nog en dan moest ze wel. Ik heb haar heeeeeel kwaad aangekeken.

Kreeg het na de bevalling nog een paar keer gekscherend  te horen dat

ze bijna niet durfde te knippen. De 4e wee dus toch weer ingeknipt en

ja, toen heb ik gegild. Ze had me wel verdoofd (maar die deed het niet

volgens mij) en ik had ook nog een perswee, maar man zeg...ik voelde die

knip brandden. "Niet gillen, maar persen," was het commando dat ik

kreeg, meteen ging de knop weer om.

Toen kwam het mooiste moment. Het

hoofdje was eruit en ik zag een prachtig gaaf, bol koppie en de

schoudertjes en er werd me gevraagd of ik het kindje aan wou pakken.
Ik

pakte het bij de schoudertjes en voelde een heel zacht, warm en nat

mensje dat ik met even aarzelen uit mij heb getrokken en op mijn buik

heb gelegd. Het voelde bobbelig en warm van de ledematen die mijn lijf

verlieten. 
Daar was ze dan, onze kleine meid.


Vanaf lichte weeën: 26,5 uur, vanaf wegzucht-weeën: 12 uur.