Bruidsmeisje...

Afgelopen week trouwden vrienden van ons en mocht ons meisje een beetje bruidsmeisje zijn. Ze mocht de ringen aangeven en als ouders waren we daar erg trots op en vonden we het echt superleuk. Ik had haar een mooi wit jurkje met bloemen aangedaan en ze was met haar snoepboeketje een plaatje. (Spreekt een trotse moeder) Nu hadden ze een symbool wat ze aan elkaar gaven en er bungelde nog een ring aan één van de haakjes van het aardewerken dametje dat ze moest vasthouden. De bruid en bruidegom waren heerlijk aan het klungelen daarmee en ondertussen zag ik mijn meisje vanaf haar bankje van de één naar de ander omhoog kijken en twijfelen zo van...'er is nog meer hoor, vergeten jullie dat niet?!' Ze wachtte even en toen kwam er met haar enthousiaste verbaasdheid uit: "Nokg méér!" Zo lief.

Gisteren had ze al een paar dropjes na het eten gehad en wou ze natuurlijk 'nokg eetje ablief?' (Nog eentje alsjeblief?)  Zowel mijn man als ik weigerden en daar stond mevrouw met één handje tegen het balkon aangeleund en met een voetje op de grond te stampen en wat zei ze? : "Dolie!" (verdorie) We schoten beiden stilletjes in de lach, ze keek ons gelukkig niet aan. Hierna hield haar strijd op en had ze zich erbij neer gelegd, ze had het verloren en aanvaard.