Naar de oppas

Wat voelde ik mij hypocriet. Mijn meisje was ik aan het wassen, waarna we gezellig, zoals anders aan het poedelen en spetteren gingen in de tummytub. Heerlijk was ze aan het lachen en ondertussen dacht ik; “Wat ben ik jou ontzettend aan het bedonderen.’ Ik voelde mij een leugenaar tegenover mijn eigen kind.

Ik ging haar daarna wegbrengen, naar haar oppasmoeder, die ik zelf een half uurtje gezien had 8 weken geleden! Dat doe je toch niet, het hoort niet. Ik hebvoor haar gekozen en ik wil eigenlijk maar één ding op dit moment. Niet werken. Ik wil mijn kindje niet wegbrengen naar de oppas. Dat ik last van bekkeninstabiliteit heb heeft maar één voordeel en dat is dat ik de komende maand Mijn meisje maar voor een paar uurtjes in de week hoef weg te brengen. Het is een lieve oppas en Annemiek is vrijuit tegen haar aan het lachen en kletsen op haar manier. Ik kon er even naar kijken voor ze mij in de gaten kreeg en dat geeft me wel een goed gevoel dan weer. Ik breng haar weg, naar een lieve moeke.

Vanochtend had mijn man zijn eerste papadag (beetje gesmokkeld, want ik ben nog gewoon thuis) maar dat vonden we wel zo gezellig. Probleem was, ik ben intens moe de laatste dagen (gewoon te laat op bed en dan ’s nachts er nog eens uit) daarbij heb ik dus die bekkenpijn, dus kan ik niet veel en mijn meisje dan ook nog eens wegbrengen naar de oppas. Mijn man en ik zouden dus even naar het winkelcentrum, hij de wekelijkse boodschappen halen en ik even voor wat kleren voor de kleine en wou mezelf ook even met een t-shirt/truitje verwennen en daarna zouden we even lekker wat met z’n tweeën gaan eten.

Had ik net kleren gehaald voor de kleine en was ik mezelf aan het verlekkeren tussen de kledingrekken, ging mijn telefoon. Manlief was zo onnozel geweest om zijn portemonnee te vergeten en had ook nog eens zijn enkel verzwikt (dit viel volgens mij wel mee, want de boodschappen kon hij nog wel halen) Het probleem was nu had hij mijn geld nodig en dat kon, maar dan had ik dus niets meer over om voor mezelf nog wat te kopen. Ik leek wel een kind ‘klootzak’ zat ik in mezelf te mopperen en toen ik in de supermarkt hem het geld gaf voor de boodschappen, keek hij een beetje schuldig en wou die me een knuffel geven….en toen….dacht ik NU moet ik de winkel uit, want ik ging huilen. Voelde mezelf ineens zo zielig….

Mijn meisje gaat dus vanaf nu regelmatig naar de oppas en als ik volledig werk is het voor maar 2 dagen in de week, maar leuk vind ik het niet. Helaas, moeten we toch wel beiden werken, want van één salaris komen we niet rond. Ach, het zal vanzelf wennen en ik heb sowieso nog een maand om nog lekker veel tijd aan haar te besteden.

Mijn lieve, kleine schat ik hou ontzettend veel van je en later…dan ga ik op jou kinderen passen, als dat nodig is.