Alweer 1,5 week thuis...

Alweer 1,5 week thuis uit het ziekenhuis.. Hoe voel ik me? En hoe gaat het nu?

De wond geneest opzich goed, het ziet er netjes uit maar het is en blijft een behoorlijk liteken... De korstjes zijn bijna weg alleen rond het liteken is het helemaal hard en nog steeds erg opgezet. Qua pijn valt het inmiddels gelukkig mee, alleen met rare bewegingen doet het nog zeer, en in me broeken doet het verschrikkelijk zeer. Daarom loop ik nog steeds in mijn man zijn trainingsbroeken. #sexy

Het niet mogen tillen van mijn zoon Jayden vind het ergste! Het daardoor afhankelijk zijn van andere vind ik erg moeilijk. Maar jayden is gewoon te zwaar om te tillen. Omdat het echt een grote buikwond is, en die van binnen en van buiten kan scheuren is het 4 weken VERBODEN om hem op te tillen.

Je kan je voor stellen dat dit als moeder verschrikkelijk is. Je zoon valt en een ander moet hem pakken. Je zoon word wakker en een ander haalt hem uit bed. Je zoon moet eten en een ander moet hem in de kinderstoel zetten. Jayden is erg verslag van het continu mensen om ons heen te hebben, voor mijn gevoel. Voor hem is het ook raar als mama je maar niet kan pakken en er wel is.

Ook maak ik me verschrikkelijk zorgen om mijn zwangerschap, ben vandaag 11 weken zwanger en vraag me af of ons wonder het drama allemaal overleeft heeft zonder er wat aan over te hebben gehouden. Aankomende maandag heb ik pas weer een echo. Terwijl dat 2.2 weken na de operatie is. Voor mijn gevoel erg lang maar het zal wel niet eerder nodig zijn. In het ziekenhuis hebben ze direct na de operatie gekeken hoe het ging en 2 dagen na de operatie nogmaals gekeken. En beide keren een hartslag!

Maar waarom kan ik dan niet genieten van deze zwangerschap? Waarom heb ik helemaal niet het gevoel dat ik zwanger ben? Vanaf moment 1 dat ik wist dat ik zwanger was, wist ik ook van de cystes. En vanaf dat moment was mijn leven een achtbaan! Ziekenhuizen en echo's vlogen voorbij en nog geen maand later was ik geopereerd en had ik een eierstok minder. Kort om nog niet echt genieten!

Dan komt daar nog boven dat ik nu zoooo afhankelijk ben van andere, en zelf nog zo weinig kan dat dat ook niet echt het normale leven is. Ik was van de week naar het dorp gelopen, normaal 10 minuten lopen.. Ik heb het heen gered alleen manlief heeft me op moeten halen. Wist gewoon niet hoe ik weer thuis moest komen! Hoe kun je dan van je zwangerschap genieten? Hoe kun je dan van je zoon van 11 maanden genieten?

Ik hoop dat het snel allemaal weer wat beter gaat, en dat ik weer meer zelf kan. Want dit is echt helemaal niets! Ik ben een last tot andere en voel me daardoor te veel. En voel me zo afhankelijk, wat ik normaal echt NIET ben. Mijn man doet het wel super, hij zorgd savonds en in het weekend goed voor ons! Petje af!

Liefs Cynthia