Weer eens een blogje

Zo, na een lange tijd weer eens blogje van mijn kant.

Laat ik bij het begin beginnen... Mijn bevallingsverhaal.
Neem maar een bakkie als je het wilt lezen want het heeft een poos geduurd.

Donderdag 26 mei om 9.00 uur stond ik op uit bed omdat ik moest plassen.
Ik stond nog maar net naast mijn bed toen er een enorme plens vruchtwater op de grond lag. De bekende scene uit de film, zo was het echt. Omdat Maren nog niet ingedaald was moest ik gelijk gaan liggen en de VK bellen. Ik terug op bed, thank god voor het zeil waar ik al weken op lag te woelen!
Vriendlief gebeld, die moest 7km fietsen om thuis te komen. Snap nog steeds niet hoe hij zo snel thuis is gekomen! Hij heeft echt zijn benen onder zijn lijf uitgetrapt. Ik kreeg vrij snel weeën dus het leek allemaal de goeie kant op te gaan. De VK zou tegen 16.00 weer komen maar ik moest wel blijven liggen!!
Dus ik de hele dag op bed gelegen met weeën die goed te doen waren. Beetje lezen, beetje puffen en kletsen met mijn kerel over dat we vandaag papa en mama zouden worden!! Spannend!

Tegen 16.00 uur was de VK er weer. Aangezien de weeën wat heftiger werde dacht ik dat ik al mooi onderweg was. Zij dus voelen, helemaal niks. Maren niet ingedaald, geen ontsluiting, zelfs geen verweking. Dus naar het ziekenhuis. Eerst checken hoe Maren het deed als ik opstond, dus hartje even een poos geluisterd maar ze deed het gelukkig goed genoeg om zelf naar het ziekenhuis te mogen. Pffff, geen ambulance gelukkig!

In het ziekenhuis een hele lading controles. Aan de CTG bleek toch dat Maren haar hartslag wat daalde tijdens een wee dus werden we opgenomen. Donderdagnacht de hele nacht aan de CTG gelegen en weer mocht ik niet opstaan.

Vrijdagochtend kreeg ik een veter in om de boel wat te verweken. Zo kon ik nog niet eens ingeleid worden. Vrijdag de hele dag op gelegen met heftige rugweeen, wat een klotegevoel! Vrijdagavond wilde ik een gesprek met de gyneacoloog want ik was er wel klaar mee, haha. Heb haar verteld dat ik voelde dat Maren niet op de normale manier geboren kon worden en dat ik me erge zorgen maakte over haar hartslag die nog steeds niet stabiel was. Ze moesten maar een keizersnede doen vond ik.
Ik wist volgens haar niet waar ik over praatte en moest gewoon afwachtten. Pas 72 uur zouden ze ingrijpen. Zucht...
Dus de nacht in met rugweeen en de CTG. Wat was ik het zat zeg.
Gelukkig had ik hele lieve verpleegsters die af en aan liepen met hete kruiken voor mijn rug. S'nachts kwam de VK en had een verrassing, Maren was ingedaald. Ik mocht eindelijk opstaan!!! En ik had ook eindelijk ontsluiting, wel 3 cm! En dat in bijna 48 uur, hoera...Maar ik kon nu wel ingeleid worden!

Zaterdagochtend naar de verloskamer, aan het infuus en de ruggenprik.
Lang leve de medicatie!! Ik kon eindelijk een beetje slapen, de rugweeen voelde ik niet meer. De ontsluiting bleef erg achter en toen ik om 15.00 uur volop persweeen kreeg had ik nog maar 5cm. De persweeen kwamen keihard door de ruggenprik heen en die mocht niet meer opgevoerd worden. Dus ik kon persweeen gaan wegzuchten. Heerlijk! En ik maar roepen dat ik moest poepen, haha. Iedere keer kwam de VK zeggen dat we het nog even zouden aankijken. Ik weet zeker dat die vrouw nog nooit persdrang heeft ervaren. Ik had elke 1,5 minuut een perswee en zag Maren haar hartslag elke wee tot in de 70 duiken. Mijn arme kindje, ze had het echt benauwd. Ik maakte me echt zorgen over haar.
Uiteindelijk kwam de gyneacoloog die de dienst net had overgenomen kijken op de verloskamer, dit was om 19.45. Hij werd pissig en vroeg waarom ik daar nog lag. Ik had inmiddels 6cm ontsluiting, 40 graden koorts en met Maren ging het ook steeds slechter. Hij belde onmiddelijk voor een OK en ineens ging het heel snel! Om 20.00 uur lag ik op de OK en om 20.36 was Maren er dan eindelijk. Nooit gedacht dat je zo blij kunt zijn met een keizersnede!

Maren had ook 40 graden koorts en werd meteen door de kinderarts meegenomen. Ik heb haar heel kort gezien. Ze werd onmiddelijk aan het infuus gelegd en in de couveuse. En toen lag ik daar, geen vriendlief en geen dochter bij me. Dat is toch niet hoe je het je voorstelt hoor.

Ik moest nog even in de gaten worden gehouden want ik had veel bloed verloren. Uiteindelijk zag ik Maren pas na een uur, anderhalf uur. Toen kon ik haar eindelijk vasthouden! Wat een genot, mijn mooie dochter in mijn armen.
Helaas was dit maar kort want ze moest terug in de couveuse.

Maren heeft nog 3 dagen op de warme kant van couveuseafdeling gelegen. Aan het infuus om een evt. infectie te bestrijden. Ik lag natuurlijk op de kraamafdeling en tot op heden vind ik het nog steeds moeilijk dat ik haar zoveel heb moeten missen de eerste 3 dagen van haar leven.

Woensdag mochten we dan eindelijk naar huis!! Ik vond de eerste week erg zwaar, met name omdat ik zelf zo slecht in mijn doen was. Ik was gewoon zo ontzettend moe!!

Inmiddels zijn we 2,5 maand verder en mijn meisje doet het, ondanks haar reflux, heel erg goed. We zijn nog wat aan het klooien met de medicijnen en de Nutriton maar dat gaat helemaal goed komen. Ze is zo'n lekkere vrolijke kwebbeltante, ik geniet met volle teugen van haar en ben enorm trots op mijn mooie dochter. Moeder zijn is niet altijd even makkelijk maar absoluut het mooiste wat me ooit is overkomen.

Liefste Maren,
Mijn mooie kleine meid, het begin van je leventje verliep niet vlekkenloos maar 2,5 maand later merk ik daar niks meer van.
Je bent mijn lieve vrolijke meisje en jouw glimlach doet mijn hart elke keer weer smelten.
Als ik je s'ochtends uit bed haal en je begroet me met die prachtig lach dan weet ik, dit wordt weer een bijzondere dag!
Mama houdt ontzettend veel van je en is zo trots op je.
Lieve Maren, neem je tijd en groei, leer en ontwikkel jezelf
Mama zal altijd achter je staan.
Jij bent mijn grootste wonder...