Mijn arme vriend...

Mijn arme vriend... wat heeft die het zwaar met me.

Ik ben inmiddels 9 weken zwanger. Het is af en toe niet te bevatten.
Lichamelijk gaat het vrij goed met me, er zijn vrouwen die het veel zwaarder hebben dan mij. Dus als ik dan eens misselijk ben bedenk ik maar dat ik in ieder geval niet hoef te spugen. Kan dit dus heel goed relativeren.

Emotioneel gezien is dit wel anders. Over het algemeen ben ik vrij opgewekt en vrolijk maar hemel, er zijn buien bij dat ik echt medelijden heb met omgeving en met name mijn vriend. Zomaar vanuit het niets erger en irriteer ik me aan alles en iedereen om me heen. Dan voel ik echt boosheid in me opkomen en loop ik weg. Ik wil dan echt geen ruzie maken en daarom kies ik ervoor om maar even alleen te zijn. Met als gevolg dat er zo af en toe een enorme huilbui op komt zetten. Mijn vriend heeft engelengeduld met me en daar ben ik hem heel dankbaar voor, maar die arme man heeft het echt zwaar af en toe. Dat kan niet anders. Vervolgens voel ik me dan rete-schuldig waardoor ik weer poeslief doe.
En hij begrijpt alles, wat een kanjer. Maar...IK WIL DIT NIET!

Waarom kan ik hier geen handleiding voor vinden op het internet? Voor alle kwaaltjes in de zwangerschap is wel een tip of iets te vinden om het te verzachten of beter te maken. Maar hiervoor mooi niet! Dus..

HELP, hoe voorkom ik dat zo af en toe verander in het monster van Frankenstein?
Tips zijn meer dan welkom..