Het voelt een beetje raar.....
Toen ik een jaar of 3 was werden mijn ouder lid van de plaatselijke tennisclub,
daar raakte zij aan de praat met een stel met 3 kinderen. 2 Jongens en een meisje,
net als bij ons thuis.
Het meisje N. en ik werden vriendinnen, onze ouders werden goede vrienden.
De jaren verstreken en N. en ik hebben ontelbare broekplas momenten meegemaakt
van de hilarische dingen die wij samen ondernamen.
N. is 2 jaar zelfs met ons mee op vakantie gegaan, N, mijn ouders en ik. Gezellig met
zn 4 tjes.
Natuurlijk heb je het over de toekomst samen, en na mate je ouder wordt ga je studeren etc.
Nu zou ik pedagogiek gaan studeren, wist iedereen! En op een ochtend lagen we voor school
in het zwembad, vroeg N. mij wat ik zou studeren...... Vreemd, dat was bekend. Toen bleek dat
het haar manier was om te zeggen dat ze ook pedagogiek zou gaan studeren, maar niet aan het Hbo
maar aan de universiteit..... Toen voelde ik een strijd op komen.... Wie is er beter????
De strijd ben ik niet aangegaan, ik ben wat anders gaan doen.
In die tijd kreeg ik mijn vriend ook en dat vond N. niet zo tof.... ze lag toen nog niet zo goed bij de heren.
We groeiden een beetje uit elkaar. Ze had me ook een nare streek geleverd, nog wel over gehad maar zij had het niet zo bedoeld.... Ach misschien hebben we gewoon andere normen en waarden!
Toen ik zwanger was, vond ik dat het er bij hoorde dat zij dit als een van de eerste zou weten, het contact was minimaal maar dit hoort erbij!!!! Ze heeft er super op gereageerd, ik ben bij haar gaan lunchen, had een lief kadootje. Echt super lief, na de bevalling was ze er ook met haar moeder om meteen bij ons te kijken.
En toen......radiostilte.......
Tot mijn ouders een paar weken geleden een uitnodiging in de bus krijgen.... N. gaat trouwen!
Ik heb haar via FB gefeliciteerd met haar voorgenomen huwelijk en er is weer wat contact.
Maar ik ben (uiteraard) niet uitgenodigd voor haar huwelijk. Mijn ouders twijfelden om te gaan omdat ik niet gevraagd ben maar ik heb ze gezegd gewoon te gaan. Dus gister avond, ik met mn moeder naar de stad om nog even een truitje te kopen voor het huwelijksfeest.....
Morgen is het DE dag.....
Ik heb haar net een berichtje gestuurd voor morgen, haar geluk wensen en plezier wensen....
Maar wat doet het zeer..... dat ik haar deel heb uitwillen laten maken van een belangrijk moment
in mijn/ons leven nl de geboorte van Thomas en blijkbaar ben ik niet zo belangrijk voor haar om haar mooie moment alsnog wel met haar te delen.......... Daar waar we zo vaak over hebben gesproken.....
Morgen staat ze voor het altaar.....
reacties (0)