Overall story!

Hoi meiden,

Nog even het complete verhaal van Sem zijn operatie, voor de geïnteresseerden onder ons ;-).

Donderdag 28 oktober waren we al mega vroeg in het ziekenhuis, we moesten er om 7 uur zijn. Na het opnamegesprek kreeg Sem een lelijk geel operatiehempje aan en konden we om kwart voor 8 al richting OK. Het onder narcose gaan is me echt heel erg meegevallen, hij hoefde pas te huilen toen hij het kapje op kreeg, maar daardoor was het eigenlijk zo gebeurd. Zijn oogjes vielen mooi dicht en ik mocht hem nog een dikke kus geven en werd toen weggeleid.

Uiteindelijk was hij zeg maar om 8.30 uur onder narcose en om kwart voor 10 kwamen ze al zeggen dat de operatie in een afrondende fase was en dat ik zodadelijk door de mensen van de verkoeverkamer zou worden opgehaald. En inderdaad rond 10 uur werd ik gehaald en hoorde ik mijn kleine stoere knulletje al huilen. Gelukkig mocht ik hem gelijk pakken en werd hij rustig van mijn stem en aanwezigheid (dan voel je je echt een übermoeder (ik wel tenminste, haha))!

Half uurtje later mochten we al naar de afdeling en aan het gesmak van Sem kon ik horen dat hij dorst had. Ik zei dat tegen de verpleging, maar die vertelde dat ze zo vlak na de narcose, in verband met misselijkheid, eigenlijk nooit drinken geven. Na een beetje aandringen van mij maakte ze toch een flesje dixsap klaar. Echt zo grappig, Sem griste dat flesje uit mijn handen, zette het aan zijn mond en trok het binnen 5 minuten leeg! Een half uur later begon hij weer te smakken en dus vroeg ik of ik hem melk mocht geven. Ze hadden het liever niet, maar ach, als hij over zou geven zouden we dat snel genoeg merken. Dus fles melk gegeven, ook 250cc, een ook die trok meneer in 10 minuten leeg. Kleine natnek!

Hij heeft de dag van de operatie van 12.00 - 14.00 uur liggen slapen en daarna liep ik om 01 uur 's nachts nog met hem te zeulen. Hij wilde springen, gek doen, lekker druk zijn zoals gewoonlijk, maar dat mocht niet. Zoooooo vermoeiend om hem de hele dag te entertainen! En hij was echt helemaal hyper, in het ziekenhuis brandt de hele tijd licht, continu lopen er mensen (verpleging) over de gang, je kamer op etc. Plus dat er een baby'tje van 1,5e maand was binnen gebracht en bij ons op de kamer kwam, dus ik kon Sem ook niet laten huilen om hem in slaap te laten vallen. Uiteindelijk liep ik dus jankend, helemaal kapot, met hem over de gang en toen vond de verpleging het genoeg en hebben ze hem in een behandelkamer neergezet (in bed natuurlijk) en mij ook naar mijn bed gestuurd. Ik heb toen tot 5 uur geslapen en werd wakker omdat ik Sem hoorde huilen. Zo gauw ik de gang op ging werd ik weer naar mijn bed gestuurd met de mededeling dat ze Sem net melk hadden gegeven en dat hij zo wel weer zou gaan slapen.

Toen werd ik om half 8 wakker en na een douche en een paar sigaretjes vond ik het om 09.30 uur wel welletjes geweest en heb ik Sem wakker gemaakt. Meneer dacht een beetje een gat in de dag te slapen om vervolgens natuurlijk weer heel de nacht te gaan spoken. Mooi niet! Gelukkig kregen we in de loop van vrijdag nadat ik continu heb lopen zeuren toch nog een kamer voor onszelf toegewezen wat het allemaal wel iets makkelijker maakt. Nu konden we Sem gewoon in zijn bed zetten, deur dicht en ligt uit en weggaan. Dan maar even huilen om in slaap te vallen. Jan was ook de hele dag in het ziekenhuis en zo konden we elkaar een beetje afwisselen met entertainen. 's Avonds viel Sem na een uur huilen uiteindelijk om 21.30 uur in slaap en besloot ik toch maar zelf in het ziekenhuis te blijven. Jan zou eerst blijven, omdat ik kapot was en niet nog zo'n nacht zag zitten, maar omdat hij nu sliep durfde ik de gok te wagen! In de speelkamer nog even 'the voice' gekeken en toen ben ik ook naar bed gegaan en goddank sliep Sem tot de andere morgen 7 uur! 's Nachts wel af en toe gepiept in zijn slaap, maar dat viel allemaal wel mee, niet echt wakker geweest zeg maar!

Zaterdag's aan het einde van de ochtend kwam de assistent uroloog om het drukverbandje te verwijderen. Dat was nog best lastig, we moesten Sem met 4 man vasthouden, zodat de uroloog het kon verwijderen. Die kleine vent van mij is zooooooooooooo sterk (zou je aan zijn postuurtje te zien niet zeggen!). Dat verbandje eraf halen ging redelijk hardhandig (moest ook wel), vergelijkbaar met een pleister. Je kunt het er het beste in 1x hard vanaf trekken, want dan heb je maar 1x even heel veel pijn, dan dat je het heel langzaam doet en dus heel lang pijn hebt. Afijn, Sem schreeuwde het uit, ook daarna, want ineens zat zijn piemeltje, zonder voorhuidje (dus zijn gevoeligste plekje (voor diegene die het niet weten, zijn eikeltje ;-)) zonder bescherming bloot), met een splintje erin en hechtingen. Gelukkig zag het er goed uit en mochten we naar huis.

Thuis heeft hij die zaterdag en ook de zondag nog best veel pijn gehad, gewoon omdat het mega gevoelig was. Verschonen konden we ook echt niet alleen, dat moesten we echt samen doen, want hij brak het af! Maar vanaf maandag ging het eigenlijk heel goed, als hij maar op tijd zijn medicijntjes kreeg en zijn paracetamolletje, wat het allemaal goed te doen. Hij begon weer te lopen, te kruipen en gezellig te worden.

Afgelopen zondag vond ik dat hij toch even goed gewassen moest worden (want hij mag met splint dus niet in bad), en dus heb ik hem in de douche gezet. Nou, dat had ik dus beter niet kunnen doen. Meneer had in de gaten dat hij iets tussen zijn benen had hangen en dus ging op zijn splintje staan.... AUW!!! Zijn hechting was een stukje losgeschoten en ook de splint kwam er verder uit. Sem huilen, tja dat deed natuurlijk gruwelijk veel pijn!

Gelukkig werden we maandag in het ziekenhuis verwacht om de boel te laten verwijderen. Nou ik kan je zeggen, daar hadden we niet voor naar het ziekenhuis hoeven gaan, dat had mijn huisarts ook wel gekund! We hadden om 13.35 uur de afspraak en we werden pas om 14.20 uur binnen geroepen. Ennnnnnnnnnnnn..... om 14.22 uur stonden we weer buiten. De hechting en het splintje verwijderen was echt zo gepiept, Sem hoefde niet eens te huilen, deed helemaal geen pijn!

Op de terugweg in de auto heeft hij wel een paar keer gejengelt, deed natuurlijk een beetje pijn die eerste keer dat er weer urine door zijn plasbuisje liep. Thuis aangekomen had hij gepoept en dus ging ik hem verschonen. He he! Eindelijk geen dubbele luiers meer! (met splintje had hij 2 luiers aan, de eerste luier daar had ik een gat in geknipt en deed ik zijn plasser en splintje door, die luier hield dus de ontlasting tegen en in de buitenste luier kwam dus de plas vanuit het splintje). Dus ik was hem aan het verschonen, begint meneer ineens te plassen. Nou ik kan je vertellen dat wij Sem dus nooit eerder hadden zien plassen, omdat zijn urinebuisje naar onder wees en wij de straal (al liggend) nooit zagen. Maar nu, nu had hij zo'n echte jongens straal, zo'n echte boog, een eind weg! Jan en ik stonden echt te juichen, whoehoe het werkt! Goed zo Sem! Yeah! Jan en ik keken elkaar even later aan van "staan wij hier te juichen, terwijl hij heel de boel hier onder zeikt, hahahahaha". Wel een leuk moment!

Nu gaat alles super goed. Sem lijkt er totaal geen last van te hebben en ook zijn piemeltje ziet er heel mooi uit. Geen korstjes of iets meer, gewoon heel netjes! Alleen mag meneer nog steeds niet in bad, maandag pas weer, maar ik denk dat ik zondag heerlijk met mijn kleine knulletje in bad ga, dat heb ik zo gemist! En 1 zo'n dagje zou toch geen kwaad kunnen?!

Wil jullie overigens allemaal nog bedanken voor de steun voor de operatie, de lieve woorden - voor, tijdens en na! Jullie zijn toppers!!!

Dikke knuffel van Marjolein en een dikke kus voor alle mooie meisjes van Sem en een high five voor alle leuke (en knappe ;-)) jongetjes!!