Laatste keer fysio

Vanochtend ben ik voor de laatste keer met Sem naar de fysio geweest. Jaja, ik weet het, ik ren van het CB, naar de huisarts, naar de kinderarts en naar de fysio. Pfff, wat een gedoe, en blij dat ik er in iedergeval een van mijn lijstje kan strepen.

Sem zijn gespannenheid is een heel stuk minder en ook zijn moteriek laat gewoon een prachtige stijgende lijn zien, waardoor het niet meer nodig is om naar de fysio te gaan. Ze vindt hem een ondernemend mannetje en is ervan overtuigd dat hij voor zijn 1e jaar zal lopen. Ben benieuwd?!

Een klein puntje echter wel was dat hij alle keren dat we bij de fysio zijn geweest het vertikte om een speeltje te volgen en haar in de ogen te kijken. Hij keek wel even snel, maar daarna keek hij gauw weer weg. Thuis kijkt ie mij, maar ook mijn man en anderen vollop in de ogen en begint dan vaak te lachen. Verder oefen ik elke dag met het volgen van speeltjes en dat doet hij ook prima. Het lijkt er dus op dat hij, wanneer hij moet presteren, het gewoon vertikt.

Toch komt de ongeruste/bezorgde moeder weer in mij naar boven.... Wat nou als hij eenkennig is (wat eigenlijk onzin is, want hij kijkt ook mensen aan die hij helemaal niet kent), want als hij nou overgevoelig is voor externe prikkels, zoals de onderzoeksruimte (ook onzin, want als ik hem bij mijn moeder/schoonmoeder/schoonzus breng om even een paar uurtjes op te passen blijft hij ook gewoon rustig).

Wel gaat de fysio-dame een mailtje sturen aan het CB over haar bevindingen wat betreft het kijken en volgen. Lekker, krijgen we dat straks op dat stomme bureau weer op ons bordje. Kan ik dadelijk ook nog naar een oogarts ofzo, terwijl ik zeker weet dat hij het allemaal prima ziet. Waarom snappen mensen niet gewoon dat een kind geen robot is die alles volgens het boekje doet. De een groeit hard, de ander langszaam, de een kijkt mensen wel aan, de ander heeft er nog geen zin in.

Conclusie: Moeder zijn, fantastisch!!! Alle externe dingen die zich er mee bemoeien, vreselijk irritant!!!