Mijn bevallingsverhaal!

Maandag 23 november 2009 zat ik 's avonds lekker op de bank met de laptop op schoot toen ik af en toe een harde buik kreeg. Nietsvermoedend tikte en surfde ik lekker door, totdat ik het besef kreeg dat die harde buiken regelmatig terugkeerde. Ik heb een uurtje zitten klokken en tussen elke harde buik zaten ongeveer 6 a 7 minuten. Nog steeds niet beseffend dat dit de bevalling aan zou kondigen, ik was tenslotte pas 37 weken en 2 dagen zwanger, ging ik lekker even douchen en toen naar bed.

's Nachts werd ik om 03.00 uur wakker, omdat ik moest plassen. Toen ik naar de wc liep merkte ik dat ik nog steeds wat kramp in mijn buik had. Weer op bed had ik in de gaten dat ook deze krampen, ditmaal niet echt een harde buiken gevoel, regelmatig terug kwam. Ik dus liggen klokken en de krampen kwamen om de 4 a 5 minuten.

Om 04.30 uur vond ik het wel welletjes en ben ik naar beneden gegaan en heb ik de verloskundige gebeld. Mezelf verontschuldigend voor het belachelijke tijdstip vertelde ik haar wat ik voelde en vroeg of er misschien iemand kon komen, omdat ik dacht dat het begonnen was.

De verloskundige was er om 06.00 uur en zag dat ik toch echt lichte weeën had, aangezien ik ze rust weg zat te puffen. Zij mijn ontsluiting checken, maar dat had ik nog niet, mijn baarmoedermond was zelfs nog een tuutje. Rond 09.00 uur zou haar collega langskomen om het nog een keer te checken en om dus te kijken of de bevalling echt door zou zetten.

Om 09.00 uur kwam dus de andere verloskundige en zij constateerde inmiddels 4 centimeter ontsluiting. 4 centimeter in 3 uur met zulke lichte weeën, HALELUJA (dacht ik)! De verloskundige vertelde me dat als het zo door zou gaan Jan ik die dag wel papa en mama zouden worden. Om 11.30 zou de andere verloskundige, die dan haar spreekuur heeft afgerond, wel weer komen om te kijken hoe het ervoor zou staan.

Verloskundige weg, dus ik lekker thuis in bad, want ik had ooit gelezen dat dat ontspannend zou zijn en ontspanning zou de bevalling bevorderen. En dat kun je wel stellen..... Ik werd helemaal gek in bad!! In eens kwamen de weeën in no time, en dan vooral rugweeën. KILLING!! Jan heeft me gelukkig heel goed geholpen door in mijn rug te duwen, waardoor ik ze makkelijker weg kon puffen.

We zijn snel naar boven gegaan, want ik dacht als ik nu niet ga, dan kom ik straks nooit meer in mijn bed. Om 10.15 uur had ik ineens persdrang en het gevoel te moeten poepen, maar ik dacht dat dat helemaal niet kon. Hou zou ik nou een uur geleden 4cm ontsluiting kunnen hebben en nu al persdrang?! Ik heb dit dus nog een half uur tot 3 kwartier weg liggen zuchten, totdat ik het uitgilde van de pijn en Jan besloot dat het genoeg was geweest en hij de verloskundige belde. "Marjolein heeft het gevoel dat ze moet poepen", hoorde ik hem zeggen. Ik kon de weeën echt niet meer wegpuffen en moest meepersen, wat ik dan ook zachtjes heb gedaan. Daardoor braken uiteindelijk mijn vliezen, gelukkig was het vruchtwater helder!

Achteraf vertelde de verloskundige dat zij met 170km per uur naar ons toe is komen rijden, want ze zat een km of 20 verderop in spreekuur. Eenmaal naast mijn bed bleek ik inderdaad 10cm ontsluiting te hebben en mocht ik gaan persen.

Tussen de persweeën luisterde de verloskundige naar het hartje van onze kleine, en tot onze en haar grote schrik liep zijn hartslag heel erg terug. Ik moest dus als een gek aan het persen, zelfs tussen de weeën door wat onwijs vermoeiend en pijnlijk was. Toen besloot de verloskundige een knip te zetten, omdat onze kleine man het heel moeilijk had en heel snel zou moeten komen. Een knip, voor iedereen die zegt dat je er niets van voelt, GELUL, je voelt het weldegelijk en nee, het is niet lekker!

Maar goed, knip gezet, ik als een gek aan het persen en toen kwam onze kleine man, SEM, op dinsdag 24 november 2009 om 11.25 uur op deze wereld. Sem ademde niet, zijn hartje klopte wel, en hij zag helemaal blauw. Tijdens de persweeën had de verloskundige blijkbaar al met de 112 gebeld voor assistentie. De verloskundige is Sem zo snel mogelijk gaan beademen en gelukkig kwam hij vrij snel bij. Het ambulance personeel stond ook ineens aan mijn bed, maar hoefde gelukkig niets meer te doen, want Sem begon bij te komen.

Wat waren we blij en wat is hij mooi!!! Een prachtig mannetje, goed gelukt, al zeg ik het zelf ;-)!!

Uiteindelijk kwam de placenta ook vrij snel en ben ik, nadat alles goed ging met Sem, gehecht. Ook dat heb ik niet als een pretje ervaren, maar goed, het is even op je tanden bijten. En als je dan naast je kijkt en je ziet zo'n schattige mannetje liggen..... Cliche, maar het is allemaal waard!