Hallo lieve dames die de moeite nemen mijn verhaal te lezen,
Ik schrijf deze blog omdat ik even mijn verhaal kwijt wil. Negatieve reacties kan ik dan ook echt niet gebruiken..
Eind 2017 schreef ik mijn laatste blog over het verlangen naar nog een kindje. Na 4 gezonde kindjes, waarvan 2 hele heftige bevallingen, en 4 miskramen, is mijn man er helemaal klaar mee. Wat ik me ook compleet kan voorstellen aangezien hij aan de zij lijn stond, en tot 2x aan toe bijna zijn vrouw en dochters verloor... Na een aantal jaar de koperspiraal te hebben gehad, heb ik hem in februari laten verwijderen. De menstruaties waren zo heftig dat het regelmatig langs mijn benen liep. Omdat ik geen hormonen mag gebruiken besloten we even de tijd te nemen om te zoeken wat voor oplossingen er uberhaupt nog voor me overblijven..
Mijn cyclus is vrij regelmatig, tussen de 28 en 30 dagen. Mijn eisprong hou ik in de gaten via een app. Zo weet ik wanneer we veilige sex moeten hebben.
Afgelopen weekend was dan ook het weekend dat ik ongesteld moest worden...Echter bleef deze uit.....shit.....nog steeds in de overtuiging dat het een deze dagen zou komen...Toch voelde ik me anders...Het zal toch niet...... ?
Mijn man geappt en mijn zorgen gedeeld, toch maar een testje halen voor de zekerheid... Het is onmogelijk, maar je weet het nooit. We weten ook hoe ontzettend vruchtbaar we zijn samen....Gisterenochtend de test gedaan....geen twijfel mogelijk, geen tuurstreep, niet uit elkaar hoeven halen en al helemaal niet tegen het licht te hoeven houden....
Ik ben hartstikke zwanger......
Schrik, ongeloof en nog meer schrik... En nu....?
Mijn man de mededeling gedaan...zijn reactie, naar de dokter, ik trek dit niet.. Ik snap hem, ik snap hem zo goed...
Maar ik...? Trek ik het?
Het is zo welkom, ontzettend. Maar er zijn ook zoveel risico's...
De afspraak voor de dokter is gemaakt, maar niet met de reden die mijn man graag zou zien. Maar met de reden die recht uit mijn hart komt. Een verwijzing. Een afspraak met de gyn en een internist. Ik wil alle risico's helder hebben. Ik wil horen of mijn kindje in mijn buik en ik echt zoveel risico lopen als mijn man denkt...
Ik wil alle nadelen die mijn man ziet op een rijtje zetten. Hij maakt zich zorgen over het financiele plaatje. Ik deel die zorg iets minder. We hebben beide geen goudmijn als inkomen, maar we redden het prima. We hebben een leuk huisje, allebei een vaste baan, een auto met 1 plekje over en het allerbelangrijkste....we houden zielsveel van elkaar. We hebben een ontzettend goed huwelijk en zijn super sterk samen. Voor mij 1 'nadeel' onze meiden slapen nu samen en onze jongens ook. We hebben 1 klein kamertje over, wat makkelijk een babykamer kan zijn. Maar als het kindje een 1persoonbed moet past dat er net niet in...Wat betekend dat er dan dus 3 kids op 1 kamer moeten....
Zo ver denk ik dus al....Mijn hoofd draait overuren en dat terwijl ik krap 5 weken zwanger ben...er kan nog van alles gebeuren...
Maar eerst moeten mijn man en ik samen hele goede gesprekken voeren. Want wat als hij bij zijn standpunt blijft....
Wat een spanning....
Bedankt voor het lezen, en alsjeblieft, reageer alleen als je een normaal antwoord kunt geven....
Xxxx
reacties (0)