Het valt niet mee!

Het opvoeden van een hond. Wat een ongeleid projectiel is het. Hij vind alle gaten in de haag en gaat er lekker vandoor. Roep je hem dan, dan weigert hij gewoon om te komen. Hij blijft lekker op het pleintje liggen. Als hij moe is, gedraagt hij zich net als de meiden, errug vervelend. Hij springt op de bank, hij springt op de tafel. Rent als een gek door de kamer en schiet onder de tafels en stoelen door. Probeert van alles van de tafel af te graaien met zijn bekkie en gaat er dan gauw vandoor met zijn trofee. Oh, wat een boef.

Maar we zien ook wel wat opvoedkundige overwinningen. Hij gaat af en toe uit zichzelf zitten als we zijn voerbak vullen, als we voor de straat staan en hij luistert ook wel eens wel! En hij is natuurlijk heel lief en blij als we hem uit de bench laten. Er komen steeds minder ongelukjes in huis dus we hebben nu twee grote kleden gekocht (wel heel goedkope) zodat zijn gewrichten minder belast worden door onze gladde laminaatvloer. Zo hopen we wel te voorkomen dat hij HD krijgt.

En nu ligt hij voor pampus in de bench. We hebben een flink stuk gelopen met hem en daarvoor had hij al met de hond van de buurman gespeeld. Een grote langharige weimaraner die door hem heropgevoed wordt.

Ik was nog vergeten te vertellen dat we aan het oefenen waren met het laatste stukje naar huis los lopen. 2x ging het goed ('s avonds laat). Toen probeerde ik het 's ochtends. En ja hoor! Daar kwam een leuke fietser aan. En die was zo leuk dat pepper er in volle vaart achter aan ging. En ja, het baasje, ik dus, rende daar weer achter aan. Pepper, kom dan, Peeeeeppper, kom dan, snoepje...... 1 straat verder stopte de fietser gelukkig. Anders was het wel een erg lange wandeling geweest. Zie je het voor je....