Het is gebeurd!

Vandaag een week geleden is het begonnen, 18.00 uur s'avonds tijdens het koken voelde ik opeens water lopen! Gelijk naar de toilet en ik zag tot mijn schrik een groene smurrie. Een maandverbandje vol. En daarop volgend nog eens 2 maandverbandjes. Gelijk verloskundige gebeld. Ze was er binnen 10 minuten en inderdaad de kleine had gepoept in het vruchtwater. Gelijk het ziekenhuis gebeld en ik kon 19.30 uur gelijk terecht. Mijn tas stond gelukkig al klaar en van de kleine ook. Eenmaal in het ziekenhuis heb ik bijna 1,5 uur aan een monitor gehangen voor een hartfilmpje voor de kleine en voor mezelf. Ik had daar ook al een krappe 3 cm ontsluiting maar nog geen echte weeen. Daarna ging ik naar de verloskamer waar ik gelijk wee opwekkers toegediend kreeg via infuus omdat ik nog steeds geen weeen had. Er werdt ook bloed afgetapt voor onderzoek, dat was achteraf allemaal goed. Nou dames en of die opwekker het deed, binnen een mum van tijd gilde ik om mijn moeder. Echt waar, ik ben geen kleinzerig persoon en heb een hoge pijngrens, maar ik voelde me toen heel klein, heel erg klein. Het bleek namelijk dat ik van die krappe 3 cm ontsluiting in een keer tegen de 8 zat! Mijn lichaam heeft het dus niet kunnen opbouwen, daarom die hevige pijn. Besloten voor pijnverlichting en dus voor de ruggeprik. Wat een pijn had ik toen zeg jezus mina, je moet natuurlijk rechtop zitten en niet bewegen, maar ja met die hevige weeen kon ik niet anders. Gelukkig is de ruggeprik in een keer goed gezet en hij werkte vrij snel. De ontsluiting was nu ook bijna volledig. Wat een opluchting, maar nu kwam het probleem dat ik de persweeen niet voelde of ze kwamen niet. De kleine vertoonde ondertussen af en toe dat hij zich niet prettig meer voelde, verlaagde hartslag. Dus besloten om de inmiddels uitgezette opwekkers weer aan te zetten en op te bouwen. Ik dacht daar gaan we weer, en vooral toen de ruggeprik werdt uitgezet, brak het zweet me weer uit. En dat heeft lang geduurd! UIteindelijk dinsdag ochtend begonnen de weeen steeds krachtiger te worden en voelde ik ook de persdrang. Het bleek dus dat de kleine met zijn gezicht naar boven lag, een sterre kijker. Vandaar ook de hevige pijn die ik had bij de persweeen. Het lukte niet en de arts stelde voor om eerst in te knippen en daarna om de vaccuumpomp te gebruiken. De specialist voor de vaccuumpomp stond al klaar, maar vraag niet hoe of waar ik de kracht vandaan heb gehaald, maar het is me uiteindelijk toch zelf gelukt. En nog netjes binnen een uurtje. Het leek wel een eeuwigheid, echt ik had het bijna opgegeven! In totaal bijna 12 uur bezig geweest. Poeh poeh wat waren we uitgeput. Maar wat ze zeggen is ook echt waar, zodra de kleine op mijn borst lag, vergeet je alles en is dat echt de moeite waard. Mijn eerste opmerking was, wat is ie klein! En wat is ie behaard haha! We zijn zo trots en gelukkig. Tarkan is zo knap en hij doet het heel erg goed. Ik heb nu nog wat last van de hechtingen en een wond wat ze niet hebben gehecht. Erg lastig bij het naar de toilet gaan, ik ga dan letterlijk door de grond. Maar ik knap beetje bij beetje op. We kunnen nu echt gaan genieten......