Update en Abdullah naar de creche!

Zoooo!! Het werd weer eens tijd voor een update en dan wel

een flinke, haha.




Het is alweer 7 maanden geleden dat kleine baby Mariya geboren was, wat gaat

het toch snel. Ik probeer echt optimaal te genieten, maar soms gaan de momenten

zo razendsnel voorbij dat je pas weer op adem komt als ze in bed liggen.

Heerlijk, hoor. De ene dag is hectisch, terwijl de ander wat vlotter verloopt.

De ene dag doen ze hun middagdutje tegelijk, zodat ik even een

tussenstands-check kan uitvoeren en de andere dag ben ik van 'smorgens tot

'savonds letterlijk 'bezig', non stop! Maar hoe dan ook, ik vind het heerlijk!

Soms wordt mijn geduld zwaar op de proef gesteld en de andere keer is iedereen

hartstikke lief en hebben ze genade met oemie (mama).

Abdullah met al zijn goede bedoelingen geeft het liefst de hele dag door kusjes

aan zijn kleine zusje en houdt haar handje stevig vast dat het gewoon pijn doet

en zij weer alles bij elkaar schreeuwt! Ohh wat vindt ze dat heerlijk! Kijken

hoe mama reageert als mijn broer mij weer 's aanraakt.. Soms schreeuwt ze

gewoon met verder geen enkele emotie en kijkt mij dan aan, van 'zeg, zag je

dat?' Arme Abdullah.. Maar ze vindt hem van tijd tot tijd ook wel leuk.. Dan

ligt ze op haar rugje op de grond en dan gaat hij naast haar liggen op zijn

buik. En dan staren ze elkaar gewoon aan. Echt die momenten die je koestert en

even voor altijd wilt laten duren. Puur en krachtig!



Vorige maand zijn we met Mariya naar het bureau geweest en toen was ze alweer

66,7cm lang alweer. Ze paste toen nog net een 68, inmiddels is ze daar alweer

uitgegroeid. De broekjes van 74 passen nog niet altijd, dus dan maar vaker in

de tussentijd jurkjes, lekker makkelijk is dat bij meisjes! In maart heeft ze

weer een afspraakje staan ben benieuwd hoe verder ze dan alweer ontwikkeld is.

Het poppetje!




Abdullah heeft ook alweer maatje 98, Allahuma barek 'alayhi! Schrok er een

beetje van. Omdat hij heel lang 86 had, toen ik vorige maand merkte dat dat wat

te klein aan het worden is, ben ik maar 's wat gaan inslaan van maat 92. Kom ik

thuis zo happy met de kleertjes alle kaartjes uitgetrokken en hem aangekleed,

was de helft gewoon te klein! Gelukkig was er nog wat sale kon ik nog lekker

wat koopjes halen.

 Verder is Abdullah afgelopen vrijdag voor het EERST naar de crèche

geweest. Gezamenlijk met het gezinnetje zijn we hem gaan brengen, omdat zowel

mijn man als ik reuze benieuwd waren naar zijn reactie. We kwamen daar aan en

Abdullah was echt om zich heen aan het kijken, van wat is dit allemaal??

Allemaal kindjes, speelgoed.. en wie is die mevrouw die me de hele tijd

aanspreekt? Hebben hem een beetje laten wennen en toen afscheid genomen. Hij

jammerde heel even, toen pakte de juf hem even op en hun rustte met zijn hoofd

op haar schouders terwijl wij weggingen.

Thuis aangekomen, voelde ik me gelijk niet zo goed en ben ik buiten even een

rondje gaan lopen. Ik was echt zooo verdrietig, vond het echt erg om hem daar

achter te laten. Ik was zo bang dat hij zich 

verdrietig en alleen zou voelen. Dat hij daar zou huilen of het gevoel

zou hebben dat we hem daar in de steek hebben gelaten. Maar, had geen traan

gelaten. Toen ik na het rondje lopen thuis kwam deed ik mijn sjaal af en voelde

ik de brok in mijn keel, snelde naar mijn slaapkamer en heb daar een flink

potje zitten janken! Mama, was nu even de baby.

Toen we terug bij de peuterspeelzaal waren en ik het lokaaltje binnen wilde

lopen zag ik hem al op afstand door de opening van de deur. Ik keek hem met een

big smile aan en wachtte op reactie. Hij bleef echt aarzelend terugkijken,

alsof hij nog in een andere wereld was. Toen ik echt in het lokaal stond kwam

er een glimlach tevoorschijn en keek hij weg naar beneden, hihi. Ik liep naar

hem toe en groette hem en vroeg hoe hij het vond. Hij bleef maar rondkijken

naar de kinderen en naar ons. Toen vertelde ik dat we hem weer kwamen ophalen

en we weer naar huis zouden gaan. 'Kom schat, we gaan' ....... Hij schudde

gewoon nee.... Ik zeg, 'kom dan gaan we jasje aandoen en naar huis toe', hij

draaide zich echt weg en zei 'nee' hahahah ik stond echt van stomheid geslagen

toe te kijken. Juffrouw zei dat hij niet had gehuild en erg rustig was. Keek

duidelijk de kat uit de boom.. That's my boy! Oehhh ik was zoooo trots!!

Heb hem heerlijk verwent thuis en morgen mag hij weer gaan. Ben echt zooo

benieuwd naar hoe het morgen zal gaan.

Tot zo ver anders gaat het heel erg lang worden! <3 Dank

jullie wel voor het lezen <3

I will keep you all posted over hoe het morgen zal gaan.

Xxx Tot gauw weer!