Helaas niet gegroeit

Afgelopen woensdag hadden we weer een afspraak in het ziekenhuis om te kijken of het vruchtje gegoeit was. Helaas was dat niet het geval, het was nog precies even groot als een week geleden. Vanaf dat moment brak ik, ik kon alleen nog maar huilen. En dan moeten ze nog gaan uitleggen hoe en wat. Aangezien het er tot nu toe niet zelf uit is gekomen werd me toch aangeraden om de natuur een handje te helpen. Dan kan je kiezen uit tabletten of uit een curretage. Ik heb uiteindelijk mijn man laten beslissen, bij mij kwam het allemaal niet echt binnen. En bij de curretage zitten toch wat risico's en de pilletjes niet. Dus ik was het ook wel eens met hem.

Donderdags moest ik gelijk beginnen met de pilletjes. Wat heb ik gehuild die dag van verdriet en van pijn. Na een hele dag rugweeën gehad te hebben was ik gesloopt. Dus het ziekenhuis gebeld dat het echt niet ging en ik zo niet zou kunnen slapen. Dat de paracetamol echt niet voldoende was. Ik moest langs komen om te kijken of het vruchtje al uitgestoten was. Helaas was het vruchtje pas halverwege. En ondertussen had ik nog steeds ontiegelijke pijn. Uiteindelijk heb ik toch de pijnstilling gekregen die ik ivm mijn allergie eigenlijk niet mag. Dat was heel fijn, ik heb een beetje kunnen slapen toen we eindelijk thuis waren. Dankzij de pijnstilling kwam ik de vrijdag wel aardig door. 

Lichamelijjk gaat het nu wel beter met mij, gelukkig veel minder pijn. Het is vooral het emotionele deel wat ik een plekje moet gaan geven. Ik ben vooral heel boos dat het niet zo heeft mogen zijn. Na zoveel maanden proberen eindelijk zwanger en dan gaat het mis. Het is gewoon nu niet leuk, hopen dat mijn lichaam snel hersteld is en we opnieuw kunnen proberen voor nog een wondertje. En dan hoop ik dat ik in 2018 opnieuw een lief klein babytje in mijn armen mag hebben....