De bevaling

28 september 2008 de test wijst uit dat we in blijde verwachting zijn, uitgerekende datum 03-06-2009.

We voelen ons goed, en lopen netjes de eerste fase door bij 12 weken krijgen we bevestiging van de datum dat de ons kleine wonder verwacht wordt, de screening wijzen positieve uitslagen uit.

De 20 weken echo wijs uit dat alles erop en eraan zit, dat alles functioneert naar behoren van leeftijd.

Na 20 weken nemen gelukkig de ongelofelijke braakneiging af, en we zijn stevig gegroeid.

We hebben een prachtige premie A woning voor onze aankomende dochter die we verwachte.

Inmiddels besluiten we van Duitsland terug naar Nederland te verhuizen, we kopen een woning in Arum die nog niet gereed is, verwachting augustus 2009, we kruipen even in villa kakelbond die verkocht wordt tijdens wij daar wonen, we verhuizen dus nog een keer, en inmiddels wordt onze woning in Duitsland verhuurt, dus die woning moet ook leeg, drie verhuizingen in 2 maanden, en inmiddels hoogzwanger, Sibbele die inmiddels zijn nieuwe uitdaging met zijn werk heeft aangenomen, waar alles nieuw, spannend en onzeker is.

Kinderen van 13/15 die naar een nieuwe school gaan, en Shania voor het eerst naar de peuterspeelplaats gaat,

De laatste maand van de zwangerschap is aangebroken, de nachten zijn lang, door het gebrek aan slaap.

Er ontstaat een druk op me buik die ik niet kwijt kan, het plassen doet zeer, en me buik kent geen ontspanning en staat continu op druk, het vocht neemt ongewone vormen aan die me doen lijken op Shrek, de onrust op me benen maken het niet gemakkelijker om rond te lopen of te slapen.

Het einde is in zicht in week 37 overleggen we met de artsen , en besluiten we in week 38 te gaan bekijken of we kunnen gaan inleiden, om eventueel een A7 bevalling mogelijk voor te zijn.

Op 19 mei, gaan we met een auto geladen met maxi cosy, kleding voor mij en ons wondertje richting het Umcg, best een beetje gek, in de wetenschap dat ik vandaag of morgen ons wondertje mag gaan bewonderen in het echie. Maar het lot bepaald anders ons wondertje wordt niet op 19 of 20 geboren.

Als ons wondertje op 20 mei geboren zal worden is dit de geboorte dag van mijn overleden nichtje, en zal in ons wondertje haar naam de roepnaam van mijn nichtje worden vermeld, dit is zo bijzondere datum dan, dat we hierbij denken dat het lot dit bepaald heeft.

Maar deze datum zullen verstrijken omdat de baarmoeder mond nog niet gerijpt is, en we een hele maar hele kleine 1 tot 2 cm ontsluiting hebben. Enig sinds toch teleurgesteld wil ik een horror bevalling voorkomen en accepteer het advies om nog even te wachten.

De voor weeën worden in deze periode wel wat heviger en hopelijk doen ze het werk waar ze de weeën voor bedoeld hebben. De slaap is nog moeizamer dan de weken ervoor, en ik moet mezelf redden met 2/4 uurtjes per nacht, me bekkens doen zeer, de blaas krijg ik niet goed leeg, en heb continu het gevoel dat de boel van binnen op klappen staat, die onrust zakt me letterlijk en figuurlijk de schoenen (voeten ) in.

Iedereen heeft zijn eigen vermoede waneer onze baby zich zal aankondigen, maar het zal geen tweeling als sterrenbeeld zijn, dan dit zich niks aantrekt wat wij er van vinden, en ze haar eigen plan zal trekken.

Van Zaterdag op Zondag slaap ik echt niet, ben onrustig, harde buiken, me hele lijf doet zeer.

En ik zie de ochtend opkomen met de tranen over me wangen, ik ben inmiddels kapot.

Me lijf is aan het eind van haar latijn en me geest is toe aan rust.

Mijn vriendin Angelique komt vanuit Vlaardingen op de koffie, en meld haar dat de huisarts die we inmiddels voor een status hebben gebeld er aan komt, ze wrijft in haar handen en zegt dat is mooi, dan ben ik erbij…… en uiteraard konden we haar niet onverrichte zaken naar huis sturen, om haar gezelschap te houden zal mijn oude buufje ook mee gaan, voor de momenten dat ze niet in de verloskamer aanwezig zal zijn, met name bij de uitdrijving, dit moment heeft de aanstaande Heit (papa) volledig voor zich gereserveerd.

Huisarts controleert de status 4 cm ontsluiting dus we besluiten we gaan naar het ziekenhuis, enigszins opgelucht rijden we richting Sneek daar het dicht bijzijnde ziekenhuis is, we hebben immers 4 cm, dus alles is nu mogelijk.

16:00 we melden ons in het ziekenhuis te Sneek.

DE BEVALLING…….

In Sneek aangekomen, mogen we door naar de verloskamer waar ik wederom onderzocht zal worden, de VK al hier constateerd een krappe 2 cm ontsluiting met een nog niet volledige verstreken baarmoedermond ?????

Ik val letterlijk en figuurlijk bijna van het verlosbed, en bijna vol ongeloof vraag ik hoe dit kan, goddank heeft de huisarts zelf bij de VK telefonisch aangegeven dat hij de 4cm heeft geconstateerd waardoor ik niet het gevoel krijg dat ze denken dat ik alles wat heb aangedikt.

Ze gaat in overleg met het UMCG, die het advies geven dat ik naar hun toekomt, omdat er nu nog tijd is dit te realiseren, we vragen nog of ze niet in Sneek willen inleiden, nee zegt ze omdat het UMCG graag willen dat je die kant op komt, en je daar onder behandeling staat, ze zegt gelijk mocht je nu ooit je derde kindje verwachten………WAT !! Derde ? Ik heb gelijk gegeten en gedronken, dom wicht lees eerst een status voordat je patiënten gaat benaderen.

Ik kleed mezelf weer aan, en besluit richting de mac-Donald te gaan, de artsen hebben geen haast dus ik ook niet.

Na een weekburger en mac flurry vervolgt onze reis nadat we afscheid hebben genomen van mijn vriendin Angelique die de rit groningen net even te ver vind, en we met buufje verder rijden naar het UMCG, eenmaal aangekomen worden we hartelijk ontvangen, en vraagt ze of ik nu ben komen lopen vanaf de garage, ja natuurlijk ik bedoel er is toch niks aan de hand, we hebben nog maar 2 cm, zo ben ik vorige week ook bij de poli weg gegaan, dus wat een onzin om nu in een rolstoel binnen te komen.

Ze zei, we waren al bang het alsnog een A7 bevalling aan het worden was, ivm met de lange tijd van aankomst, we melden dat we eerst naar de mac zijn geweest, waar we allemaal wel om moeten lachen.

Overleg dus over 2 cm met een inleidende indicatie, de VK/Gynaecoloog komt terug en geeft aan dat als wij het goed vinden ze toch gaan proberen in te leiden, we halen eigenlijk opgelucht adem,.

Mijn Schoonzusje had onze dochter Shania thuis opgehaald, en ik er geen prettig gevoel bij, dat zij nu niet bij ons kon/mocht zijn, terwijl mijn oude buurvrouw/vriendin er wel was, ik sms haar en geef haar de keuze of ze erbij wil zijn, nou de zin is nog niet afgerond of ze start de auto…. En is onderweg .

De arts besluit mijn vliezen te willen doorprikken om eventueel weeën natuurlijk op te wekken, na een onderzoek blijkt ons wondertje met haar handje op haar hoofdje te hebben, ik ben heel verbaast dat ze dit kunnen voelen. Ze veranderd hierdoor gelijk van manier van inleiden, ze gaan toch kunstmatig weeën opwekken in de hoop dat de baby het handje zal wegtrekken, de arts zegt als ik de vliezen breek zal de baby het handje op het hoofdje dieper mee het geboortje kanaal in zal nemen, en hierdoor in deze houding de bevalling zal inzetten.

Ze wekken dus weeen op, die komen ook en om 20:00 komen de weeen met enige regelmaat,

Rond 22:00 breken ze de vliezen het handje is weg van het hoofdje, het breken van de vliezen is echt

Een slachting, het vlies is zo ongelofelijk taai dat ze echt met geweld bijna moet doorzetten, vlies 1 breekt, na 3 minuten heeft ze het voor elkaar dat vlies 2 ook breekt, wat een ongelofelijke opluchting is dit, onvoorstelbaar, ik voel de druk van mijn tenen tot in de haren verdwijnen, me lijf geeft zichzelf terug.

Om 22:30 val ik van pure uitputting in slaap steeds een halve minuut, ik verlies mezelf en ben me niet meer bewust van me omgeving, in de verte hoor ik de tv, en gepraat, ik krijg helse weeen, die zo zeer doen dat ik totaal in trans ga, en de weeen niet kan opvangen met een bewust verstand, ik puf en zucht ze weg zo goed als ik kan, en ondanks de pijn, blijf ik rustig, omdat ik weet dat dit de enige manier is.

Blijkbaar komt er om 23:15 een nieuwe ploeg, arts en verpleging ik hoor ze vaag en zie hun gezichten nog niet in het bewuste verstand, ze vragen waarop ik geen enkele beantwoord.

De arts gaat haar ding doen, en wil bekijken of er ontsluiting bij is, 3 cm, dus de weeën / breken van vliezen doen niks, er vanuit gaan dat ik die ene cm erbij heb gekregen bij het breken van de vliezen.

Bij iedereen zakt de moed in ieders schoenen, en ik kom langzaam weer bij bewustzijn.

Om 00:00 Ben ik weer bij, ik kan weer praten en hoor en zie de dingen weer in me omgeving, feliciteer in gedachten mijn moeder met haar verjaardag..

Me schoonzus, buufje en manlief zijn totaal radeloos de pijn die ze hebben gezien en het resultaat wat niet heeft opgeleverd wat we hoopte, ik kan niet anders aangeven dat het jammer is, en dat ik hier toch door heen moet om ons wondertje te mogen omarmen, de weeën van 00:00 tot 02:30 zijn goed op te vangen, en ik kan ze vanuit de wee openzetten in de bekken ( toelaten en ontspannen van de bekkens zodat de baby er door heen kan) de eerst keer dat je dit doet, is altijd een pijnlijk en eng gevoel, maar als je jezelf hierop concentreert dan voel je bij iedere wee dat de baby steeds een stukje zakt, hieruit put je kracht en stimuleert je geest om verder te gaan.

Toch ondanks de vurige weeën, geven ze een resultaat van 4,5 cm ontsluiting, van 20:00 tot 02:30 in uren zijn dit 6,5 uur zijn dit 2 cm ontsluiting….

Het opwekken van de weeën zijn inmiddels gestopt, het lijf heeft de weeën overgenomen en de weeën blijven,.

Om 02:30 hebben we dus 4,5 cm en ik vang de ene wee na de ander op, voor mij is 4 cm een magisch woord ondanks denk ik wel, phoe nu nog naar die 8 cm, in de weeën die komen voel ik de baby zakken millimeter voor millimeter de weeën veranderen van structuur, en ik vang ze zo goed als mogelijk op keer op keer, de arts wijkt niet van de zijde en geef aan als je drang krijg meld me dit..

Om 02:50 geef ik aan dat de baby komt, een wee later nogmaals de baby is er bijna en ze gaat haar spullen zsm gereed brengen, me schoonzus en buuf verlaten de verloskamer, en bij de volgende perswee kan ik het niet meer inhouden, en het hoofdje staat, ik zie in een vlaag een hoofdje met veel en donker haar ik druk verder waardoor haar hoofdje geboren wordt, de arts fluistert dat ik even een een hap lucht moet nemen, ze draait het navelstrengentje over haar hoofd, ik druk verder en met het middeltje nog in me lijf, begint onze dochter Shira Eva al te huilen en wordt ze volledig geboren.

Met een gewicht van 2900 gr en een lengte van 48 cm, blijkt ze van gezondheid.

Ze is dus in 1 perswee geboren, waar ik nog dacht oh jee, want nu ben ik volledig uitgescheurd maar niks is minder waar, een kleine reptuur is alles wat ik overhoudt uit deze mega snelle uitdrijving na een helse voorbereiding.

Om half 8 morgens zitten we ge -douchen en wel met onze dochter in de auto onderweg naar huis, waar ik eerst met Shira me bedje in duikt en even een poosje gaat slapen, sibbele dopt een biertje dik verdient, na zijn langdurige geduld en steun, die hij als een ervaren heit heeft getoond.

Als ik om 10 uur wakker wordt is onze kraam hulp er en begint onze kraamtijd……….