Uitgeput
Hoi meiden,
Inmiddels zijn we 2 weken in de harde buiken, die enigszins niet zoveel voorstellen, maar we wel beperken in de dagelijkse dingen, en de nachten die me langzaam aan slopen, door het gebrek aan slaap, Het vocht wat me door het hele lijf zeer doet, tot heden kon ik me hier doorheen zetten door te bedenken met een dag of wat is het voorbij en is de kleine geboren, waardoor ik steeds optimistisch kon blijven.
Maar optimisme vergaat inmiddels, en bijna wordt ik radeloos, afgelopen Dinsdag bleken de harde buiken voor die tijd niet erg hard te hebben gewerkt, omdat er zelfs nog een rijping was van de baarmoederhals, en een inniminie ontsluiting van nog geen vingertop breed.
Het is niet anders en we gaan onverrichte zaken naar huis, de nacht gaat goed ik slaap zelfs, die middag beginnen er zelfs weeën op gaan te komen, dus ik ben me bewust dat alles zomaar kan omslaan naar een bevalling, maar niks is minder waar, de hele middag en avond blijven we weeën aanhouden.
Om de 5/3 min, ik zorg dat alles klaar staat voor eventuele vliegende vlucht naar een ziekenhuis.
Op bed gaan de weeën weg, en val van uur tot uur opnieuw in slaap en wordt weer wakker.
Enigszins teleurgesteld wordt ik de andere ochtend wakker, waar we lekker konden uitslapen omdat we allemaal vrij zijn.
Uit bed beginnen de weeën weer, en ik kan bijna niet meer plassen, al wiebelend zit ik op de wc om alles kwijt te kunnen.
Een slokje wonderolie tot overmaat van ramp op vele verzoek, zorgt voor een lege darmen, maar niet de verwachte weeën.
Inmiddels is het Vrijdag na een ellendige nachtrust en een pijnlijke buik, het ontbreken van de juiste weeën, met weliswaar een rijpe baarmoedermond en een ruime 2 cm ontsluiting van gisteren,
Ben ik aan het eind van me latijn, ik ben misselijk, me lijf doet zeer heb nergens geen zin meer in, ik zak bijna in een depressie…………….
Ik heb weliswaar genoten van deze zwangerschap mede ook omdat ik dit gevoel en het zwanger zijn nooit meer zelf zal beleven, en intens heb ik de laatste weken doorgebracht, niet vergeten er foto’s van hebben gemaakt, en de tijd genomen om afscheid van de buik te nemen.
Het had ook allemaal zo moeten eindigen, dat gevoel had moeten blijven tot de kleine geboren zou worden, maar nu is het inmiddels uitgemond in een uitputtingsslagveld.
En valt er een zware doek over de mooie tijd van hiervoor .
Iedereen heeft natuurlijk de beste wensen en de liefste woorden en vooral nog even meid dan is het voorbij, maar ik kan mezelf er niet meer bij neerleggen en het huilen staat me nader dan het lachen, en alleen omdat ik gewoon uitgeput raakt.
Uiteraard hoop ik dat iedere dag de laatste zwangerschapdag en weet ik dat ze nu Dinsdag de 26e zullen inleiden ik heb de zwangerschap dan 39 weken uitgedragen en dat is op zich zeker voor de kleine hartstikke mooi, alleen voor mammie wat minder want ik denk dat ik lang nodig heb om na de tijd weer uitgerust door kan gaan.
reacties (0)