Zal je maar gebeuren !

Gisteren ging ik met met oude Buufje mee naar de gynaecoloog, omdat ze al twee dagen wat last van bloedverlies had, en zei 17 weken zwanger is, dus toch maar even bij de kleine buikbewoner kijken.

Mooi op tijd zaten we in de wachtkamer, waar we grote buiken, en kleine buikjes aanschouwen, opvallend (bij al mijn zwangerschappen) die ik heb mogen meemaken, dat de wachtkamer bij de gynaecoloog altijd een serieuse bedoeling betreft, en dat is altijd af te lezen bij de patienten die zitten te wachten, tot ze hun naam horen en mee naar de spreek/behandelkamer mogen.

Buuf en ik konden ondanks dat het best spannend was, omdat bloedverlies in geen enkel geval gedoogd is, de giegel bui niet onderdrukken, ook omdat we de twee dienstdoende gynaecologen haden bestudeerd en buufje een voorkeur had op de ene omdat de andere arts zo serieus keek, buuf hoopte stiekum als de berichten goed zouden zijn, een kleine blik te kunnen werpen om het geslacht te kunnen zien, maar dat is natuurlijk een grote wens voor een zwangerschap van 17 weken, je weet nooit !!!!

Beide artsen zijn nog bezig, en bij de nors lijkende arts komen een man en vrouw de spreekkamer uit, op beide gezichten was verdriet te lezen, me giegelende bui, krijg een beladen gevoel,en volg de mensen, de vrouw gaat tegen de muur aan staan en haar man biedt haar een troostende arm, waar ze later een kamertje worden binnen geroepen, ik leef met de mensen mee al ik niet precies weet wat er mis is natuurlijk,

Het concult van de verdrietige mensen wordt geevalueerd met een andere arts, de conculten lopen nu uit in tijd, maar ja wat is nu eenmaal tijd, met op je netvlies het verdrietige gezicht van de mensen van zonet. Even later mag buufje naar binnen bij de norse arts, die dus na blijkt een hele lieve grappige arts te zijn, ( hoe bedoel je uiterlijk bedriegt )

Eenmaal binnen, even nog wat punten doorlopen over de gebeurtenis, en dan maar even, de op zo moment angst aanjagende echo, buufje en ik kijken elkaar nog 1 moment aan, en dan trekt onze aandacht naar het tv scherm waarop de kleine buikbewoner zich laat aanschouwen, en me ogen vliegen over het scherm, yes !! ik zie het hartje ook kloppen, nou de kleine leeft... phoe !!, de arts vliegt met de echo over het scherm, en daar zien we met zijn drieen 2 benen omhoog vliegen, dit moment vroeg echt om actie, zouden we het nu echt kunnen zien..................

Een enkele seconden zijn we allemaal stil, ja hoor de kleine buikbewoner laat zien, als welk geslacht de baby zijn intrede zal maken over 6 maanden, omdat buuf al een heuse peuter thuis heeft, was er enig voorkeur van het geslacht, of de wens vervuld zal worden zal ik nu niet aangeven in dit blog, dit niet mijn taak is omdat bekend te maken, dan al niet waar het blog over gaat.

We zijn blij dat de kleine het goed maakt, en de bloedingen ergens anders wegkomt,. 10 min later zitten we in het zonnetje met een bakkie en een broodje, even een stil moment en ik zeg tegen de buuf, hoe belangrijk is het geslacht als het niet meer leeft of wanneer het niet goed gaat, met op het netvlies het verdriet van de mensen die we eerder die ochtend mochten aanschouwen..

Beide zeggen we weer even niks, nee geslacht is ondanks dat we uiteraard stiekum wensen mogen hebben, mogen we onze handen dicht knijpen met de geboorte/leven van een gezonde baby.