Therapie

Vanmorgen een gesprek gehad met een psychologe, mijn huisarts dacht dat het wel een goed idee was

om eens van mij af te praten aangezien er het afgelopen jaar nogal wat is gebeurd.

Ik zag er in eerste instantie nogal tegenop, ik heb nog nooit met een psychologe gesproken maar het was heel relaxed.

Als eerste wilde ze natuurlijk weten hoe het met mij gaat en hoe ik om ga met het verlies van mijn kindjes.

Op zich heb het gevoel dat het wel gaat, af en toe natuurlijk wel de moeilijke momenten waarbij je helemaal kan volschieten maar kan verder wel goed functioneren.

Soms moet ik alweer ergens heel hard om lachen maar daar kan ik me dan ook wel weer een beetje schuldig over voelen.

Ze zei dat dit soort gevoelens ook heel normaal zijn maar dat het feit dat ik ook alweer kan lachen dat niet wil zeggen dat ik niet rouw.

Iedereen doet het tenslotte op zijn eigen manier daar is verder geen handleiding voor.

Voor nu probeer ik ook even een tijd om niet bezig te zijn met weer zwanger worden maar dat maakt me ook weer angstig om dat ik in december alweer 44 wordt en mochten we het weer willen proberen dan kunnen we ook weer niet al te lang mee wachten.

Dat blijft dus heel dubbel, een nieuwe zwangerschap brengt ook weer angst met zich mee waarbij mijn leeftijd een steeds grotere rol gaat spelen.

Waar trek je de grens, wanneer is het genoeg geweest??????