Gedachtens....

Jaloezie....
Angst....
Woede...
Teleurstelling...
Verdriet....
Afgunst.....
Zelf Haat..
Ellendig...
Mislukkeling...

Dit zijn de woorden die door mij hoofd spoken.

Momenten dat ik wil huilen.. momenten dat ik wil schreeuwen... Momenten dat ik boos wil zijn...
Het enige wat er nu is, is stilte.

Jaloers zijn op vriendinnen en bang zijn dat andere vriendinnen eerder zwanger zullen zijn dan ik.
De Angst dat ik nooit moeder kan worden, of althans geen kind kan baren.
Woedend zijn dat mijn lichaam niet doet wat het moet doen.
Teleurstelling als mijn lichaam mij in de steek laat.
Verdriet dat ik mijn man niet het gene kan geven op de "normale" manier
Afgunst naar vreemde of zelfs moeders van de kinderen in de opvang die een mooie buik hebben.
Zelf haat... omdat ik faal.
Ellendig zijn en voelen.
Ik ben voor mijzelf de grootste mislukkeling die rond loopt.

Ik weet ik ben "nog maar" 1,5 jaar bezig. Maar het voelt als een eeuwigheid. Sommige mensen die zelfs te dom zijn om te poepen lukt het om een heel elftal te baren.  Mensen die kinderen krijgen waar niet gehouden van wordt. Mensen die hun kinderen mishandelen. Wat walg ik daar van, maar waarom kan ik er dan niet eentje of twee krijgen?? Onze kleine meid/zoon omringt met warmte en liefde.

Mijn man zei net dat hij geen zin heeft in dit alles, om een potje te moeten vullen. Dat al het romantische er af is. Maar dat wij wel een baby zullen hebben in 2020

Het enige wat ik aan kon geven was: Dat is een moment, er om heen kunnen we het zeker romantisch maken.

Er kwam een herinnering naar boven. Een Meisje van een jaar of 8/9 jaar wat al heel graag met mama naar bevallingsverhalen keek. Ik heb van jongs af aan dat altijd fascinerend gevonden. En altijd bij wie dan ook die babies had, babies willen vast houden en de mooie ronde buik willen voelen. 

De grootste angst is, dat ik bang ben nooit dat zelf te kunnen ervaren. Hoe het voelt om zo een baby in je buik te hebben. Om alleen het bij andere te mogen voelen.

Schoonzus wilt nog een baby, maar wacht tot dat wij zwanger zijn of tot dat de jongens 4 en 3 jaar oud zijn. Ze zijn nu 2 jaar en 3 maanden en 1 jaar en 3 maanden.  Dus ik heb nog de tijd, zegt ze dan. Maar de tijd vliegt en wat als ik dan niet zwanger ben. Wat als ik dan nog steeds bezig ben en zij wel zwanger is? Kan ik dat aan. Ze hoopt dat we ooit tegelijk zwanger zijn. Samen shoppen. 

Het zijn veel Wat als...  maar hoe dan ook. Dit spookt door mijn hoofd.

Wat zijn hormonen k*t! 

Ben ik de enige met deze gekke gedachtens.

 

1355 x gelezen, 7

In Overig

reacties (0)


  • Momtini

    Het is zeker een zware en lange weg; datgene waar je zo naar verlangd, en waarbij andere mensen geen moeite mee lijken te hebben om dit wel te mogen ontvangen. De jaloezie, het niet gunnen, boosheid, zwaar gefrustreerd over je lichaam; ik heb het ook allemaal gehad... Terwijl ik achteraf wist dat dat ook niet fair was. Maar op die momenten zie je dat niet in helaas ...

    Relativeren heeft mij heel erg geholpen om nuchter te blijven en om mijn kinderwens al het andere wat wel in Overvloed was niet te laten overschaduwen. Praat lieve freyfrey met mensen die je deze nuchterheid kunnen geven zodat je al het andere mooie niet mag vergeten! En ik hoop van harte dat deze lange periode afgesloten mag worden met een vervulde kinderwens 🤗 Ik heb zelf ook lang geduld moeten hebben, na 2.5 jaar ben ik ook eindelijk mama geworden. De periode er naar toe was zeker pittig, maar heeft mij alleen maar meer doen beseffen wat een groot wonder een zwangerschap is en dat het zeker niet vanzelfsprekend is. Ook al doen vele dit af alsof het de normaalste zaak van de wereld is, waardoor de vrouwen waarbij het langer duurt zich alleen maar vervelender gaan voelen eronder.... Weet dat je niet alleen bent! 😘

  • Nora9

    Jeetje het had mijn blog kunnen zijn. Woord voor woord alles gaat door mijn hoofd heen.

    Nu vandaag te horen gekregen dat jongste zusje van vriend weer zwanger is. Nu twee schoonzusje zwanger en wij zijn al drie jaar onderweg en geen baby. Je kan niet verwachten dat mensen wachten. Op gegeven moment zullen ze gaan beginnen en de klap blijft voor jou hard zolang je het zelf niet hebt. Bereid je erop voor dat ze eventueel zwanger kan zijn, je kan ze niet tegen houden. Het zou zo makkelijk zijn als alles en iedereen even stopt voor ons, maar dat is niet de realiteit. De realiteit is hard. Kei hard.

    Of het ooit ons gegund is geen idee. Ik ben zelfs al soms rond aan het googlen naar adoptie wat dat inhoud etc. Ik ben ook zo bang om kindloos achter te blijven en vervolgens lijkt iedereen om me heen wel zwanger te worden alsof het een brood kopen is. Zucht..

    Het is zwaar het is kut en elke keer verleg je je grens. Blijf dicht bij elkaar blijf met elkaar praten. Jullie moeten samen sterk zijn en samen dit aan gaan. Let op elkaar en pas je aan op elkaars stappen en meningen. Je bent sterker dan je denkt, je kan meer aan dan je denkt.

    En ja je mag je ook gewoon klote voelen.

  • Yune

    Nee hoor, je bent niet de enigste met deze gedachtes. Ik denk dat iedereen die boven de 6 of 12+ rondes is gekomen wel eens met dit soort gedachtes rondloopt. Zit zelf in ronde 8 (wel een jaar bezig inmiddels) en heb er nu een wachtweek opzitten, nog een dag of 5 te gaan voordat ik uberhaupt mij senang voel om te gaan testen, want ik ben er heilig van overtuigd, dat 't mij toch niet gaat lukken, dat ik weer iets fout heb gedaan, of dat ik te gestressed was, of misschien beter had moeten eten, enz, enz... allemaal gedachtes die mijn zelfvertrouwen aan het saboteren zijn (daar ben ik mij bewust van)

    En dan idd het verdriet en gemis van het het niet zwanger zijn, afgunstig en jaloersigheid lijkt het soms, dat andere vrouwen wel snel zwanger raken, je gaat je afvragen, wat doen hun wel waardoor 't lukt? Of zijn ze gewoon extreem vruchtbaar (of hun mannen :P). Je probeert een verklaring te zoeken voor waarom het jou of ons niet lukt, om te kijken of we alsnog een beetje controle kunnen terugkrijgen over ons lichaam en onze geestelijke gesteldheid.

    Dus Lieve FreyFrey,

    Bij deze een grote digitale knuffel - Weet dat je niet de enigste bent

  • freyfrey

    Bedankt lieve Yune. Weet je wat het is, ik wijs alleen naar mijzelf omdat bij mijn man niks mis is. Hij heeft wat de dokter zei Uitmuntend goede zwemmers en genoeg zwemmers.