Afscheid van oma

We maken zoveel mooie dingen mee, de baby. ons nieuwe huis en de babyshower, en ook is er heel ander, emotioneel nieuws. M'n lieve oma, m'n gespreksmaatje met zo veel humor, ze kan en wil ook niet meer leven. Ze is een trotse, waardige vrouw die altijd goed voor zichzelf heeft kunnen zorgen. Altijd onafhankelijk geweest, en nu...is het totaal anders. Ze heeft kanker in het gebied tussen haar longen en uitzaaiingen in de hersenen. Hierdoor heeft ze uitval van een aantal dingen. Dat uit zich in extreme moeheid en niets meer zelf kunnen doen.Totaal afhankelijk, zich niet meer goed kunnen uiten en verwoorden, moeite met motoriek, noem t allemaal maar op. Onwaardig, dat is het juiste woord. Het is een onwaardig leven. Een hele tijd geleden heeft ze al met de arts afgesproken dat ze zo niet wilde leven, dat ze dan haar leven wilde beeindigen. Dat is allemaal op papier gezet. Nu is het zover. Naast het feit dat ze zo ziek is, heeft ze iedereen inmiddels al verloren: familie en vrienden zijn haar al voor gegaan. Ik begrijp haar heel goed en respecteer dat ze wil gaan. Ze zegt 'ik ben niet bang voor de dood en vanuit de hemel kijk ik naar mn achterkleinzoon van mn oudste kleindochter, waar ik heel veel van houd. Zondag hebben we afscheid genomen zonder het zo te noemen. Ze was gelukkig helder dus we hebben samen koffie gedronken en gezellig gepraat. Ons laatste contact, dat voelden we allebei. Een laatste knuffel en ik ben vertrokken. Ik zal mn oma nooit meer zien, want deze week gaat het gebeuren. Ik zal haar vreselijk missen, vooral onze gesprekken en haar liefde, warmte en humor. Ik schenk leven over een week of 7, en het leven van mn oma eindigt. Oma zegt dat het ook zo hoort, anders bleef alles maar hetzelfde zei ze. En ze heeft gelijk, het is de cirkel van het leven, zo gaat het nu eenmaal.

Dag lieve oma, ik zal je missen!