Mijn lieve Bink is overleden...

Deze week werd alles me even teveel. Ik ben dolgelukkig dat we een prachtig mooi mannetje krijgen, begrijp me niet verkeerd. Dat staat voorop en dat vergeet ik echt niet. Maar deze week was het echt too much.

Allereerst was het ontzettend druk op mijn werk, waardoor mijn dagen lang waren en erg vol gepland. Ik kwam zelfs een keer om half 11 s avonds thuis. En sinds 2e kerstdag was mijn allerliefste kat Bink blind geworden. Hij was al doof en werd ook blind. En nu rook ie ook niets meer, waardoor t arme beestje volledig gedesorienteerd was. Hij kon zn eten, zn bak en zn favoriete plekje niet zelfstandig meer vinden. Echt vreselijk. Ik kon t niet langer aanzien, lag er ook wakker van en heb m dinsdag 13 januari moeten laten inslapen. Hoewel ik er 100% achter stond, hij was bijna 18 jaar en ik kon m niet langer laten lijden, voelde t vreselijk. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik zo hard heb gehuild. Het voelt ook raar, het contrast is zo groot. ik geef straks leven aan ons kleine mannetje en t leven van mn kleine katje is gestopt. T zal wel even nodig hebben voordat de pijn die ik voel in mn hart plaats kan maken voor een warm en liefdevol plekje voor Bink. Hij is wel prachtig gegaan. Mijn lieve man had een prachtige mand met een prachtig bloemenbed laten makenen daar konden we m inleggen. Het zag er prachtig en heel warm en liefdevol uit. Mooi en pijnlijk tegelijk, een beetje zoals t leven soms is.

Omdat ik zo emotioneel was en fysiek zo druk bezig geweest, zei mijn lijf 'stop', ik kreeg ontzettend pijn in mn onderrug met uitstraling naar mn linkerbil en steken in mn schaambeen. Dat was erg pijnlijk, ik kon helemaal niets meer. Dus t weekend rustig gedaan en even alles laten bezinken. Nu gaat t gelukkig al wat beter, maar moet t nog wel rustig aan doen voel ik.

Bink is inmiddels terug thuis, we hebben een klein altaartje voor m.Zn urn gaat mee naar het nieuwe huis, want daar krijgen we een tuin en daar begraven we zn urn onder een boom. Is ie toch een beetje mee...