Het klopt!!!

Met zweethandjes zaten we te wachten in de wachtkamer. Zou iemand ons gezien hebben? We wonen maar in een klein dorpje waar roddels snel ontstaan.
Mijn hart klopt bijna in mijn keel en ook manlief zucht af en toe eens diep zijn spanning weg.
Eindelijk, we mogen naar binnen. En na een klein gesprekje mocht ik eindelijk op de bank plaats nemen.
Gek hoor. Heb er zo vaak van gedroomd om op zo'n onderzoekstafel te liggen en nu lag ik er dan echt. Voor een echo nog wel!
Het koude gel werd op mijn buikje gesmeerd en voila, daar zagen we iets heeel ieniminie kleins bewegen! 'Het hartje klopt, in ieder geval' zei de verloskundige. Pwfjoe!!!! Wat een mooie woorden en wat een opluchting! Maar het was nog te klein om goed te kunnen opmeten. Volgens mijn laatste menstruatie ben ik nu 8 weken en 4 dagen, maar volgens het echo-apparaat nog maar 7 weken en 3 dagen. Dat verbaasd me niet, aangezien mijn eisprong altijd vrij laat is. Over 3 weken mogen we terug komen voor nog een echo en dan wordt ons kleine vlekje eventjes echt goed opgemeten. Wie weet komt ons prinsje of prinsesje wel op koninginnedag!

Met een geweldig leuk kinderkoffertje en onze handen vol informatie stappen we trots de auto weer in, op naar ons werk.

'Gek, gek, gek, gek', zeggen we. (Net als Phillemon in zijn boek, 'Ik, papa')

'Dag heit, fijne werkdag!' 'Dag mem, jij ook!'