En dan toch een wonder!

Mijn man en ik leerden elkaar 12 jaar geleden kennen toen we 16 en 17 jaar jong waren. Beiden zijn erg huiselijk en familiegericht ingesteld en koesterden al vrij snel de wens om in de toekomst een gezin met elkaar te stichten.

4,5 jaar geleden wilden we kijken of we onze droom werkelijkheid konden maken. Na een jaar ´proberen´ gingen we naar het ziekenhuis. Na allerlei testen en echo´s werd PCO bij mij geconstateerd. Het werd dus al snel duidelijk dat er medicatie aan te pas moest komen.
Omdat we destijds vlak voor ons huwelijk stonden en het daar ontzettend druk mee hadden, besloten we ermee te wachten tot de rust was wedergekeerd.
Toen dat zover was, heb ik verschillende medicijnen geprobeerd. Purgeon, Fostimon, Menopur, Pregnyl. Daarnaast heb ik ook laparascopie ondergaan en 3 kunstmatige inseminaties.
In de afgelopen 2,5 jaar heb ik 3 miskramen gehad. Alle drie in een vroeg stadium van de zwangerschap (rond wk 7).

In september gingen mijn man op vakantie naar Mauritius. Omdat het niet goed uitkwam met mijn volgende inseminatie, besloten we samen met het ziekenhuis om de behandeling en hormoonspuiten met de volgende cyclus weer op te pakken. Aangezien we al een flinke tijd bezig zijn kon die ene maand er ook wel bij.
Daar gingen we....13 uur vliegen op weg naar het paradijs was voor ons best wel een opgave aangezien we beiden last hebben van vliegangst, maar het was het allemaal waard!!
Op een avond na een romantisch etentje aan het strand besloten we nog even met de strandstoelen onder de mooie sterrenhemel te gaan liggen.
Op een gegeven moment waren er 2 vallende sterren.... en beiden hadden we dezelfde wens. Dat ons eigen wonder toch nog mocht geschieden.
Eind september, mijn man en ik gingen lunchen en omdat ik wat overtijd was hadden we een test gekocht. Ik kon niet wachten en verdween met de test naar het toilet. En ja hoor! Een kruis was te zien!!!
De eerste periode was zenuwslopend. De tijd krooooop vooruit en leek maar niet op te schieten.
Toen de eerste 12 weken voorbij waren mocht iedereen het weten! (onze gezinnen wisten het al) Men was ontzettend blij voor ons en iedereen leefde enorm mee.
Helaas gaat de zwangerschap niet zonder horten en stoten. Vanaf week 7 ben ik gigantisch misselijk en nog steeds! Zit momenteel in week 20, maar het lijkt nog voort te duren.
Overgeven is voor mij onderhand dagelijkse kost. Op een gegeven moment zat ik op 15x pd! Kon niets binnen houden, zelfs geen water. Ben al eens opgenomen in het ziekenhuis wegens uitdroging. Vorige week moest ik weer, maar heb gevraagd of ik het thuis mocht proberen. Het kan de zwangerschap geen kwaad, maar voor mij is het gewoon vervelend. Intussen ben ik 7 kilo afgevallen. Heb soms 1 of 2 goede dagen, maar verder ben ik altijd misselijk. Ik hoop dat ik van dat stukje af mag komen en gewoon kan genieten. Maar weet je, we zijn al zo dankbaar dat we nu al zover zijn, dat ik het er graag voor over heb.
Gisteren is de babykamer bezorgd en het is prachtig!! Morgen de 20 weken echo... echt heel erg spannend. Hoop dat alles goed mag zijn. Begin van deze maand hebben we een geslachtsbepaling laten doen en we weten al wat het gaat worden!!

Nu op naar morgen! Zal weinig van slapen komen denk ik,...toch al een beetje nerveus ;)