Zieke mama

hallo allemaal/beste bb dinnetjes

Ben al een tijdje niet online geweest en graag wil ik jullie via deze weg even laten weten wat er aan de hand is. het is zeker niet min bedoeling om zielig te gaan lopen doen of om medelijden op te wekken, het voelt voor mij gewoon niet goed om na alles wat we hier op het forum met elkaar geeeeld hebben zomaar ineens weg te blijven. tegelijkertijd moet ik toegeven dat het ok wel even fijn is ales toch redelijk 'anoniem' van me af te kunne schrijven.

Sommige van jullie weten al wel enigszins wat er speelt en ik wil iedereen super bedanken voor alle lieve berichtjes die ik heb gekregen.

Het begon eigenlijk allemaal een jaar of 10 geleden, ba de een op de andere dag had ik overal pijn, kon geen kant meer op, liep rond als een vrouwtje van 90. Ziekenhuis in en uit maar nooit iets gevonden. Met een maand of 3 was ik redelijk opgeknapt en pakte ik mijn leven weer op, ik bleef wel altijd veel pijn- en vermoeidheidsklachten houden maar volgens de ha was er niks met me aan de hand dus hield ik er maar op dat ik gewoon moest wennen geen student meer te zijn en nu een vaste baan te hebben. Eigenlijk werd het steeds erger maar met in mijn achterhoofd het verhaal dat ik kerngezondwas heb ik me er weinig van angetrokken totdat het in 2003 ineens weer heleamaal mis was, en nu ook echt goed, nog steeds was er lichamelijks niks te vinden maar dat lichaam hield het wel degelijk voor gezien, kon niet meet lopen, eten, slapen of wat dan ook. na 4 weken brak het slaapgebrek me echt op en begon ik de realiteit te verliezen, de ha schreef slaapmedicatie voor, steeds strker maar slapen lukte niet en door de medicijnen begon ik alleen maaar meer last te krijgen van hallucinaties e.d.

Uiteindelijk heb ik mezelf er uit gevochten, kwam in een kliniek terecht voor mensen met psychosomatische klachten, oftewel lichamelijke klachten met een psychische achtergrond. Zij diagnosticeerden mij met het chronisch vemoeidheids syndroom maaar dat zegt me verder weinig omdat er eigenlijk tov=ch niks tgegen te doen is.Hier heb ik zeker 2 jaar lang keihard geknokt. M'n oude werk kon ik niet meer doen dus opnieuw aan de studie. door de jaren heen waren er altijd goede en mindere perodes maar wel had ik geleerd deze optijd te erkennen en er naar te handelen. Heb zelfs nog een van mijn grootste dromen verwezenlijkt, mer maarten 9 maanden lang met de rugtas door Azie, met het wegvallen van iedere vorm van spanning heb ik mzelf versteld zien staaan wat ik fysiek allemaal heb volbracht in die tijd. terug in Nederland moest de studie worden afgemaakt, dit jaar was stage. Natuurlijk moest alles perfect, was er weinig begeleiding en dus veel stress, dit samen met het overvolle programma maakte dat ik halverwege niet meer kon, mn lichaam zei nu rusten of het gaat mis. Uiteindelijk heb ik de stage niet gehaald puur lleen omdat ik te weinig uren had gemaakt Dit was zo'n teleurstelling dat ik er even helemaal klar mee was, doorgaan ging nog weer jaren kosten omdat het dan toch een rustiger tempo moest worden, alles moest ik zelf betalen want op studiefinanciering had ik geen recht meer.

Al heel lang spraken we over het mogen krijgen van kinderen, Maarten wilde ontzettend graag maar ik tweifelde o of ik het fysiek wel aam zou kunnen, en dan met name de zwangerschap. ook schuldgevoelens of ik met mijn klachten wel een leuke moeder zou kunnen worden waren voor mij een punt. Na veel praten zijn we er toch voor gegaan, helemaal toen de studie ook weer stil lag. De zwangerschap ging geweldig, had vooral in het begin veel last van zwangerschapskwaaltjes maar nam ze allemaal voor lief, de gewone klachten waren prima te doen, niet erger dan normaal, ik zorgde goed voor mezelf en had zeker de laatste 5 maanden toen alle misselijkheid was verdwenen echt een super tijd

Vlak na de geboorte waren er veel problemen met de borstvoeding, olaf dronk slecht en ik sliep hierdoor nouwelijks. Vermoeidheid maakt de klachten altjd erger dus ik voelde het al aankomen dat ik niet anders kon dan overgaan op fv. Daarna ging het heerlijk, ik gniet zo van mn mannetje, hij groeit goed, is over het algemeen een ontzettend lief en zoet kind. Ik kom eindelijk rustig ademhalen, alles was goed gegaan.

En ja dan raad je het al, negen maanden heb ik tijdens de zwangerschap met ingehouden adem rondgelopen of ik het allemaal wel zou redden, of mn lijf het wel wilde volhouden, negen maanden spanning opgebouwd in mn lijf wat nog doorging de eerste maand met alle bv problemen.En wanneer ik dan eindelijk de tijd neem om eens rustig uit te ademen komt alle spanning ineens naar buiten en dat is natuurlijk teveel in een keer. Het gevolg is sat de klachten nu weer bijna net zo erg zijn als in 2003, sindsdien heb ik nooit zo'n zware terugval gehad. Het ergst is dat ik u dus eigenlijk niet voor olaf kan zorgen, kan hem niet eens zelf optillen. moet half kruipend de trap op dus dat lukt niet met een kind erbij, en zelfs een flesje geven kost teveel pijn en energie. maarten was deze week gelukkig vrij en heeft er met veel geluk nog een weekje bij kunnen regelen. Hij neemt n de hele zorg voor Olaf op zich, hij is een ontzettend lieve papa maar ik mis zo het contact met mn kindje. gewoon het lekker tutten met elkaar. We zijn nu an het kijken voor hulp bij de verzorging van olaf als maarten straks weer gaat werken en ik hoop maar dat het alemaal snel weer een eeetje op de rit komt want dit is echt zooooooo jammer. Iedere dag voel ik verdriet en boosheid om de hele situatie, dat ik 6 jaar lang keihard heb geknokt en gewerkt om m'n leven weer richting te geven en dan nu het gevoel te hebben weer terug bij af te zijn. Toch heb ik geen spijt waant het is nu even heeeeeeel erg zwaar maar ik weet dat ik er ook nu weer bovenop zal komen. En ook al loop ik iedere dag te huilen en te gillen van de pijn, heb ik al twee weken nouwelijks geslapenen en vraag ik me af hoeveel ik nog kan verdragen, als maarten me olaf in mn armen geeft dan weet ik iedere keer weer dat het alles waard is want de liefde die ik voor dat mannetje voel is met geen woorden te beschrijven, deze crisis zal weer voorbijgaan maar de liefde voor je kind is voor altijd. Gelukkig hebben we heel veel steun van onze ouders en hebben die samen met onze zussen ook al aangeboden bij te springen als maarten weer moet werken

ook typen en computeren gaat me momenteel slecht af vandaar dat ik niet veel meer hier te vinden ben maar ik denk vaak aan jullie allemaal en hoop dat ik over een poosje gewoon weer aan kan sluiten en ik niet vergeten ben :( Lees af en toe nog wel mee, en hou hyves nog een beetje bij maar typen lukt haast niet door de pijn in mn handen. aar nu moest het toch even want na lle steun die ik van velen van jullie gehad heb kon ik niet zomaar wegblijven.