Op het wachtbankje
Het is weer zover. Een week voor de mogelijke NOD. Ook al ben ik alle vorige maanden elke keer weer hard met mijn voetjes op de grond geplaatst, en neem ik me elke keer voor om er niet te veel mee bezig te zijn, toch raak ik keer op keer tegen het einde van mijn cyclus altijd zoooo geobsedeerd door de vraag: zou het? zou het dan eindelijk? En dan begin ik ook alle mogelijke fysieke gewaarwordingen in verband te brengen met ... Maar ja, zoveel symptomen zijn mogelijk, en ze hebben me elke vorige maand ook helemaal op het verkeerde been gebracht...
En ja hoor, ik begin weer te fantaseren over hoe geweldig het zou als het deze maand dan toch eindelijk zou gelukt zijn. Wanneer zou ik dan bevalling? Wanneer zouden we het dan kunnen vertellen? En vooral: hoe gaan we het vertellen tegen onze ouders?
Ik dacht gisteren nog toen ik in mijn bed lag: als het deze maand lukt, dan kunnen we op 6 december op het sinterklaasfeest (er zijn al twee kleinkinderen aan die kant) zeggen: zet volgend jaar maar een schoentje bij! Ooh, dat zou zo leuk zijn!
Spijtig dat er geen causaal verband is tussen het echt heel heel graag willen en effectief zwanger worden. Was kindjes krijgen maar zo simpel als wat ik vroeger als kind dacht: dat je dat kreeg van god als je elkaar heel graag zag. Zomaar. Een cadeautje om jouw liefde voor elkaar te belonen.
Zou het deze maand dan eindelijk? Nog een weekje wachten. Pfff. Vermoeiend toch.
reacties (0)