Miskraam

1

Het is ondertussen al even geleden maar ik wil toch een blogje schrijven over mijn miskraam. Dat helpt hopelijk bij de verwerking en het hoort hier thuis.

Maandag 10 februari was ik 6 weken zwanger en 's avonds had ik wat minimale bruine afscheiding. Met een lichte zorg ging ik naar bed. De dagen daarna hield de afscheiding aan en helaas begon het woensdag steeds roder te worden. Ik heb die dagen gehuild en in spanning geleefd. De verloskundige kon niets voor me betekenen en ik moest het afwachten. Donderdagavond begon ik te vloeien en vrijdag 14 februari heb ik een miskraam gehad. Dat denkt ik want ik heb niet echt krampen gehad of stolsels verloren. Het was heel anders dan mijn miskraam in 2011. Ik heb niet hevig gevloeid maar wel heel lang. Daarnaast bleef mijn hsg ook nog erg hoog en voelde ik mij nog twee weken na de miskraam af en toe misselijk. 25 februari kreeg ik een echo en daarop was idd een lege baarmoeder te zien. Dit had zo'n mooie dag kunnen zijn waarop ik, mijn vriend en onze zoon een heel klein inimini frummeltje wilde zien met een kloppend hartje. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Ik heb mijn lieve zoon moeten vertellen dat de baby in de buik is gestopt met groeien. Wat een teleurstelling voor hem. Gelukkig zei hij de wijze woorden; 'we hebben elkaar en houden van elkaar'. 5 jaar jong en dan zo iets moois zeggen... wat een kanjer. Ik heb bijna 5 weken licht gevloeid (om gek van te worden) en na zes weken werd ik ongesteld. Nu is het hopen, bidden en ons best doen voor een nieuwe zwangerschap waar ik hopelijk niet weer 2,5 jaar op moet wachten.

Ik heb me op mijn werk gestort, ben bezig met een nieuwe cursus en denk niet aan de miskraam omdat het te veel pijn doet. Tijdens mijn miskraam had een ik een patiente met borstkanker op mijn spreekuur. Jonge moeder met drie kleine kinderen en een lul van een ex-man. Die vrouw heeft keihard moeten vechten om te overleven en dat doet ze nogsteeds. Ze heeft zware behandelingen achter de rug en staat overal alleen voor. Wat jank ik dan? Ik moet de kracht hebben om positief te blijven en onze droom op een tweede kindje niet op te geven.

Vorige week belde mijn andere schoonzus op te vertellen dat ze zwanger is van de derde. Na 4 rondes was het hun gelukt. Ik ben zo jaloers... waarom zij wel en ik niet? Nu weet ze niks van mijn miskraam en de lange tijd voordat we zwanger waren maar ik baal er zo van. Waarom wordt iemand die zo ongezond leeft, rookt en niet sport wel binnen no time zwanger en wil het mij maar niet lukken. Daar zit ik dan.... tussen twee zwangere schoonzussen. Voorlopig skip ik maar alle familiaire verplichtingen.

Ongelooflijk dat intens geluk en verdriet zou dicht bij elkaar liggen. Want wat was ik superblij met de zwangerschap en intens verdrietig met de miskraam. Nogsteeds trouwens maar durf me er niet echt aan toe te geven. Ik moet door en ga mijn uiterste best doen voor een gezonde zwangerschap want een tweede kindje is zo ontzettend welkom!