Saai?

Wie ooit nog tegen mij zegt dat babies saai zijn, alleen maar drinken, slapen en verschoond moeten worden verklaar ik voor gek.

Mijn kleine man was gisteren precies 6 weken en oh mijn jeweetwel wat heeft ie ons bezig gehouden.
Het begon al met de geboorte. Meneer wilde er niet uit en bleef stug rechts in mijn baarmoeder zitten. Na 8 uur spoedkeizersnee (en op tv zie je ze dan hup zo dat kind er uit halen) en ook dat ging niet van een leie dakje. Meneer moest er uitgetrokken worden, met bruut geweld.
Toen 5 dagen ziekenhuis en daarna naar huis.

Meneer wilde niet aan de tiet.
Gek he, als ze in het ziekenhuis ondanks mijn verzoek hup zo een plastik ding in je mond stoppen waar het melk makkelijk uitkomt. Thuis dus emmeren met tepelhoedjes en af en toe proberen een echte tepel er in te stoppen.
Nu worden tepelhoedjes gebruikt tegen oa tepelkloven enzo .. nou na anderhalve week had ik die dus maar mooi van die plastik ondingen waar je eigenlijk ook nog een extra hand bij nodig hebt. Gelukkig ging ie na iets meer dan 2 weken wel aan de borst.

Thuis bleek ook nog eens dat we een overstrekker hebben gecreeerd. Dus even lekker knuffelen is een heel gevecht.
Dragen gaat ook niet makkelijk en in bed is het een omgekeerd rupsje. Ryan spant zijn rug aan en schuift dan zo omhoog onder de dekentjes vandaan het bed door.
Dus heeft ie fysio en wordt ook ingebakerd. Behalve 's nachts, dan gaat het gek genoeg altijd goed. Ook heeft ie een voorkeurshouding, dus ga ik iedere keer als ie in diepe slaap is naar boven om zijn hoofd de andere kant op te leggen en dan maar duimen dat ie niet wakker wordt.

Dan is daar nog het karakter.
In het ziekenhuis ging al snel de ronde dat er in dat rare kunstof bedje een "mannetje met pit" lag. Niets ontging hem en ik betwijfel dan ook de theorie dat babies geen bal zien. Hij zag alles! Ook wist ie al direct wat hij wel en niet wilde. Geen handjes onder de dekens, die moeten er boven blijven. Wel lastig want zijn handjes hebben dus ook een eigen leven. Mept zichzelf continue voor het hoofd of slaat zijn tutje (fopspeen) er steeds uit, wat dus krijsen als gevolg heeft (maar ook dat probleem is met inbakeren goed opgelost, op het tutje na want die spuugt ie nu uit).

6 weken en 1 dag is ie vandaag.
We hebben al een eerste echte lach gehad (en daarna nog veel meer), hij volgt zijn speeltjes en ons met zijn grote blauwe oogjes, kan niet meer zonder zijn tutje.
Af en toe drijft ie ons ook tot wanhoop wanneer hij weer eens ontroostbaar is of zich niet normaal laat oppakken (overstrekken). Maar zoveel vaker genieten we met volle tuigen.

Ik kan zo genieten als ik hem voed en hij nog voor ik mijn bh los heb al zo gretig ligt te happen dat ie er scheel van kijkt. Tijdens het voeden vindt hij het heerlijk om met zijn vingertjes aan de verschillende soorten stof van mijn kleding te pulken. Ook na het voeden en dan met een ontspannings glimlach op zijn snuitje.

Ik kan niet meer zonder mijn kleine jongen.
En vorige week waren we hem dus bijna kwijt geweest. Dat vergeet ik echt nooit meer. Je eigen kind die niet wakker wordt en ijs en ijskoud aanvoelt en uiteindelijk 2 dagen terug het ziekenhuis in moet. Gisteren kwam het verlossende woord, het was dus inderdaad het RS virus. De sneltest was negatief, maar de kweek positief (zoals verwacht).
6 weken geleden wist ik niet eens wat een RS virus was of dat er in nederland weer redelijk actief wordt ingebakerd.

En zo leer ik iedere dag weer nieuwe dingen.
Over babies in het algemeen, maar ook over mijn eigen kleine nieuwe mensje.

Dus saai?
Nou nee!