Ik was er al een paar weken mee bezig, maar nu ben ik serieus de borstvoeding aan het afbouwen. Ik ben er best wel een beetje down onder. Ik heb het gevoel dat ik egoïstisch ben en voel me schuldig tegenover Vera (ik ga binnenkort immers ook weer 3 dagen werken en dan laat ik haar ook al een beetje in de steek voor mijn gevoel). En dat terwijl de borstvoeding al vanaf het begin, aan het einde van de dag, niet meer zo goed was. Het was zo bijzonder. Ze aaide altijd met haar handje over mijn blote huid en ze genoot zichtbaar van het contact met mij. En ik genoot van dat met haar.Ook geloof ik heilig in het feit dat het gewoon heel goed is voor het afweersysteem. De natuur heeft het echt niet voor niets zo bedacht. Maar door het eerder genoemde probleem en ik moet binnenkort weer werken waar kolven niet zo handig is en ze heeft meer darmkrampjes na de borstvoeding ga ik nu echt stoppen. Ik sluit een bijzondere periode af, die nooit meer (met Vera in ieder geval) terug komt.
Ik kwam het volgende stukje ergens tegen:
Afbouwen, of het nu gedeeltelijk is of helemaal, gaat altijd samen met een veelheid aan emoties. Ook de moeders die er bewust voor kiezen en uit vrije wil stoppen, krijgen er mee te maken. De borstvoeding stoppen is toch een soort van niet natuurlijke handeling. Anders gezegd: het is altijd een beetje afscheid nemen van je kindje. Zonder borstvoeding is er, hoe je het wendt of keert, minder direct fysiek contact, je geeft niet meer je eigen gemaakte melk aan je baby, anderen zullen een rol krijgen in het voeden van je kindje, je ziet dat hij zelfstandiger wordt...
Dat kost tijd om er aan te wennen, het kan pijn doen, het kan je verdriet doen. Bedenk maar dat het een heel normale reactie is die veel moeders hebben;, heel natuurlijk en heel logisch. Probeer deze gevoelens de ruimte te geven en praat er over met je partner en/of met een goede vriendin. Neem de tijd en doe niets overhaast.
Ik ben dus normaal!!!!!! Die emotie's zullen straks wel minder worden.
Pffffffffff ik ben moeder..........
reacties (0)