05-01-2009 ben ik bevallen van ons engeltje Sylvana*... ik was 38.5week zwanger en de oorzaak is niet bekent.. we hebben hier wel onderzoek naar laten doen maar zowel de kleine als ik waren 100% gezond.. nu ben ik weer zwanger (inmiddels 36 weken en 5 dagen).. er breekt dus nu een hele spannende tijd aan.. vooral omdat de oorzaak van mn engeltje niet bekent is.. ik sta erg veel onder controle en heb elke week een echo.. nu word ik 9 december ingeleid (ben dan 38 weken zwanger) .. wil morgen nog een ctg scan en heb maandag 6 december mn laatste echo controle.. ik moet zeggen dat het me wel heel zwaar valt.. vooral emotioneel.. Het verlies van onze dochter heb ik nooit echt goed kunnen verwerken en daarom valt het nu dubbel zo hard op mn dak.. gelukkig hoef ik nog maar 1 weekje en is mijn kleintje onzettend druk... voel hem/haar bijna elke 5 minuten van de dag.. soms heb ik ook dagen dat de kleine wat rustiger is en schiet ik gelijk in de stress, hang dan ook gelijk aan de telefoon met het ziekenhuis..(sta onder controle bij de gyneacoloog in het ziekenhuis).. gelukkig begrijpen ze het wel en hebben ze veel gedult..pas als ik me weer fijn en zeker voel hoef ik naar huis..
Denk nog elke dag aan mn engeltje en hoop dan ook dat ze waakt over haar Brusje..
2 februari 2009 is ons engeltje Laura* geboren, na een zwangerschap van 20 weken die op het eerste zicht allemaal heel normaal verliep. De dag van haar geboorte kreeg ik ineens heel erge krampen en toen we in het ziekenhuis aankwamen had ik al genoeg opening om haar te laten geboren worden. De vruchtwaterzak waar ons meisje in zat was al door de opening gezakt, waardoor het ook niet lang duurde voor mijn water brak en ons meisje veel te vroeg en niet levensvatbaar op de wereld kwam. Die nacht stond ons leven stil... zo'n enorm verdriet dat je overvalt... niet te beschrijven.. Toen hebben we besloten dat we minstens 3 maanden onze kinderwens opzij zouden zetten, om zo eerst dit verlies een plaatsje te geven. Want een nieuwe zwangerschap, mocht geen vervanging van ons eerste kindje worden.
In mei besloten we terug te gaan voor een kindje en wonder boven wonder was ik de eerste ronde al meteen zwanger :o) ik ben er zeker van dat ons meisje daar voor iets tussen zit!
Na een woelige zwangerschap, waarbij ze op 14 weken een cerclage hebben geplaatst, veel voorweeën, baxters en 6 weken platliggen in het ziekenhuis, is dan op 23 januari 2010 onze prachtige zoon Robbe geboren. Wat is het een schatje! Een droom van een baby! Ik ben er zeker van dat er op zijn schouder altijd een engeltje zal meevliegen dat hem overal zal beschermen!
Elke dag denk ik nog aan ons engeltje, ik spreek ook met haar en vraag haar om bescherming. Ik ben ervan overtuigd dat zij nog steeds bij ons is.
Ik ben enorm gelukkig met onze Robbe en geniet van elke minuut dat ik samen met hem mag doorbrengen en besef dan maar al te goed wat een groot wonder het is, als alles goed mag gaan tijdens een zwangerschap.
Wij hebben op 14 oktober 2009 onze dochter Livia verloren. Wij moesten helaas de zwangerschap afbreken omdat ze geen schedeldakje had en dus nooit levensvatbaar zou worden. Ik ben nadat ik voor de 1e keer ongesteld was geworden al zwanger geraakt. Voor ons een grote verassing, want bij Livia had het 13 maanden geduurd.
Wij staan zeker extra onder contole. Wij gaan ook naar de gynaecoloog en niet naar de verloskundige. Wij hebben om de 3 weken een echo. Ook weten wij nu al dat we in het ziekenhuis moeten gaan bevallen.
Het is in het begin zeker moeilijk geweest, vooral ook confronterend. Maar we zijn wel erg goed begeleid en elke keer weer gerustgesteld dat dit nog nooit 2 keer is voorgekomen. Maar ja, dat was in mijn hoofd en hart niet altijd even makkelijk te geloven.
We hebben vorige week te horen gekregen dat we weer zwanger zijn van een meisje. Erg leuk nieuws natuurlijk, maar ook wel een beetje met een deja-vu gevoel.
Het gaat nu erg goed met haar en zoals ze het tot nu konden zien heeft ze geen "afwijkingen" (Livia had ook klompvoetjes, een hazenlip en een niet aan-eengesloten onderkaak) en een mooi schedeldakje.
Op 15 april hebben we de 20 weken echo in Nijmegen en dan zullen we het zeker weten.
Ik wil alle mama's die een kindje hebben verloren heel veel sterkte en vooral ook veel plezier wensen in hun nieuwe zwangerschap. Het kan inderdaad heel moeilijk zijn, maar je moet positief blijven. En blijven denken dat het jou ook gegund is!
oktober 2008 ben ik ons lieve dochtertje melissa verloren aan wiegendood,vrij kort erna ben ik weer expres zwanger geworden van de inmiddels 10weken oude britney.nartuurlijk is het heel zwaar en moeilijk,maar ben superblij dat ik het gedaan heb,
heb nou toch ook weer zonneschijn in mijn leven.
melissa zal ik nooit vergeten,heeft een plekje in mijn hart,maar kan gelukkig britney heel veel liefde geven,en zij geeft heel veel liefde en lachtjes terug.
Hallo allemaal ,
Ik heb 7 miskramen gehad ( waar ik liever niet verder op in ga nu ) maar het is vreselijk om te verliezen !
Nooit is er een oorzaak gevonden voor de miskramen .
Vorig jaar heb ik wederom een miskraam gehad met 11 weken en toen het loskwam zag ik een heel klein iiminimensje liggen .
Ik heb het daar zo moelijk mee gehad .
Jammergenoeg heb ik geen foto's gemaakt , was te overstuur , en manlief heeft het wurmpje weggedaan .
Wat hij gedaan heeft wil hij niet zeggen om mij te beschermen .
Ik ben nu opnieuw zwanger en ben alleen maar bezig om angst te hebben .
De " kritieke " 12 weken zijn voorbij , maar ik zal pas echt genieten als beebje in mijn armen ligt en de vk zegt dat alles prima is !!
Ik heb geen extra begeleiding of onderzoeken .
De vk weet van mijn angst en wij hebben dus een dopetone aangeschaft .
Als ik ook maar even twijfel ga ik luisteren of ik het hartje hoor .
Ik weet dat het geen garantie is maar geeft wel even een rustiger gevoel .
Ik ben en blijf zo vreselijk bang dat dit mis gaat .
Iedereen in mn omgeving zegt steeds : oh , lekker genieten he ?
Tja , moet je dan iedereen uitleggen dat het vreselijk beladen is , deze zwangerschap ?
Nee , ik wil dat niet met iedereen delen , draag mijn eigen verdriet in een plekje in mijn hart mee .
Als ik straks bevallen ben ga ik een mooie tatoeage laten zetten waarin de namen van mijn ( dan 3 ) kids in komen , de naam van mijn man , en ook de miskramen er in verwerkt .
Sommige mensen zeggen , gatsie tattoo , als je oud ben dan wil je m niet meer .
Ik heb er nu 4 en allevier hebben ze een speciale betekenis voor mij .
Dus ook tattoo nr 5 .
En ik zal , als ik oud en bejaard ben , nog steeds weten en terug denken aan de herinneringen die ik op mijn lijf heb laten zetten .
Ik wens iedereen heel veel kracht en sterkte !!!
xxxx San
voor ons was het gister 10 maanden geleden dat ik ben bevallen van ons zoontje Diego* tijdens een pret echo kwamen we erachter dat hij een nogal groteblaas en nieren had, ik kwam regelrecht in een molen van angst en hoop. na een bezoek aan vk werdt ik doorgestuurd naar de gyn dit kon pas een week later want de echo moest gedaan worden door iemand van de prenatalediagnostiek, die week later hoopte we zo dat we tijdens de echo een lege blaas zouden zien,, maar helaas hij was zelfs sterk vergroot, Diego* had pure pech zijn uretrakleppen zaten vast gegroeid en zijn nieren konden daardoor niet werken hij kon niet plassen en zijn blaas werdt groter en groter.. op 25-05-2009 hebben we de zwangerschap af moeten breken en is Diego* ook geboren ik was toen 17.6 wkn zwanger, vrijwel gelijk wilde ik maar 1 ding opnieuw zwanger worden we gingen er gelijk voor en 4 maanden later was ik opnieuw zwanger al die tijd had ik mijn verdriet min of meer weggestopt tot ik weer een positieve test had, doordat ik niet meer bezig was met zwanger te worden kreeg ik de tijd om na te denken mijn verdriet kwam toen, deze zwangerschap was/is niet makkelijk, ik kreeg met 14 wkn een echo en alles zag er goed uit ook zagen we dat diego een zusje kreeg wat een opluchting want de afwijking bij diego kon niet voorkomen bij meisjes,,
nu zijn we ondertussen 29 weken zwanger maar bij elke pijntje of andere beweging ben ik bang, bang om weer een kindje te moeten verliezen, ik kan soms nog niet geloven dat steeds alles goed is en dat het er naar uit ziet dat ze gezond/levend geboren zal worden, dat doet me soms echt pijn ik wil zo graag voor 100% genieten maar dat lukt me niet ergens zit toch die angst, ik lees hier wel dat ik veel gelijkenis zie in de verhalen die andere schrijven.Ook ik weet niet of ik ooit weer zwanger wil worden puur door de angst ik wil eerst dit kindje Levend en gezond in mijn armen houden en wel het liefst zo snel mogelijk. wat trouwens ook zo is ik ben op 12 juni uitgerekend en Diego* is geboren op 25-5-2009 er is een grote kans dat ik tegen die tijd dus beval misschien wel op dezelfde dag, ik zou dan 37.4 wkn zijn.
Ik heb 3 MK gehad en was wederom zwanger. Ik heb de eerste 13 weken elke week controle gehad en daarna elke 3 weken. Uiteindelijk is het goed gegaan en ben ik in Mei 2009 bevallen van een gezond zoontje... Nu wederom zwanger en heel bewust ervoor gekozen nu niet zoveel controles uit te laten voeren als voorheen... Was heel fijn achteraf de echo's maar ook elke week de stress of het wel weer goed was. Ik ben nu een stuk rustiger en geniet nu wel van de zwangerschap...
Ik weet niet of het bij vele zo is maar ik merk na wat ik heb meegemaakt .. ik de lichamelijke ongemakjes allemaal nog draaglijk vind maar dat ik een zwangerschap emotioneel zwaar om dragen vind .. elke afwijking in zijn beweginskes en ben echt lastig en bang .. ook totaal geen angst voor de bevalling gewoon angst dat baby niet gezond gaat zijn ... ik vind het zelf zo emotioneel om te dragen en mentaal zwaar dat ik misschien geen tweede kindje meer zou willen gewoon omdat ik het op gebied van zorgen en angst verschrikkelijk zwaar vind .. maar ja we zullen zien hoet het met dit kindje gaat en dan gaat de zin in een tweede kindje mss te groot zijn :-) ...
Wij hebben een zoontje gekregen en verloren op 28 april 2008, hij werd geboren met 23 weken en 6 dagen. Oorzaak onbekend, wat moeilijk te begrijpen is...
Nu hebben we een dochter die inmiddels bijna 1 jaar wordt (14-04). Wat ik meteen vindt opvallen is dat bijna iedereen die een kindje verloren heeft en daarna een kindje krijgt, dicht bij de geboortedatum van het eerste verloren kindje ligt... Bij mij is dit dus ook het geval, er zit precies 2 weken tussen. De geboorte van onze dochter had dus nog op dezelfde datum uit kunnen komen!!
Maar goed, er wordt gevraagd hoe je een tweede zwangerschap beleeft na een kindje verloren te hebben.
Ik heb weken in angst geleefd... zenuwen, stress, huilbuien, ik was kapot, kon niet meer. Ben vroegtijdig gestopt met werken want dat ging niet meer. Daarbij kwam ook nog eens dat ik een verzwakte baarmoedermond had waardoor er dus weer kans was op een vroeggeboorte. Dit werd streng in de gaten gehouden en moest hiervoor elke week naar het ziekenhuis, heb regelmatig van een paar dagen tot een paar weken in het ziekenhuis doorgebracht (waaronder ook oud & nieuw). Kortom ik vond en vind het zwangerschap nog steeds iets vreselijks!! Jammer want het zou zoiets moois moeten zijn. Zelfs nu mijn vriendin zwanger is beleef ik het gevoel van angst opnieuw.
Maar nu wij onze dochter eenmaal bij ons hebben zijn we heel gelukkig zo. Wij geven haar nu al mee dat haar broertje nu een sterretje is. We hebben een foto van hem in een fotolijstje staan en als ik vraag; "Waar is je broertje?" Dan wijst ze naar de foto en ze geeft hem kusjes, zo lief... Ik weet zeker dat hij over haar waakt....
op 20 januari 2009 ben ik bevallen na een zwangerschap van 20 weken van onze 2e dochter channella jayna* vlak daarna zijn we weer zwanger geworden omdat we toch graag nog een keer wilden gaan proberen.
ik was 15 janurai uitgerekend..heel dicht tegen de geboortedag van channella*
Het was voor mij een hele moeilijke zwangerschap niet lichamelijk maar geestelijk vond ik het enorm zwaar.
bij veel vrouwen ligt de grens van yes alles is goed bij de 12 weken,ik dacht dat ik dat evoel pas zou krijgen bij de 20 weken maar nee dat gevoel heb ik nooit gehad.
mijn hele zwangerschap vond ik verschrikkelijk moeilijk en telkens dacht ik bij elke controlle(liep bij de gyna)ooh nu gaan ze iets vinden.
We hadden ook een combi test laten doen en daaruit is gekomen dat ons 3e kindje een verhoogde kans op down zou hebben,daarna dachten ze dat er iets met zijn linker niertje was en daarna dachten ze dat ik te veel vruchtwaten had.
over de uitslag van de combi test...daar hebben we niks mee gedaan als het zo zou zijn dan was dat maar zo,ik wilde en kon niet nog een kindje verliezen.
met de niertjes bleek bij een extra controlle met 32 weken niks aan de hand en ook mijn vruchtwater was niets iets om zorgen over te maken.
voor mijn gevoel duurde de zwangerschap heel lang,ik wilde bevallen dit kind moest uit mij want dan was het veiliger dan in mij want mijn lichaam kon ik niet vertrouwen.
uiteindelijk ben ik met 38 weken bevallen van een kern gezonde zoon Gianno!
op 4 januari 2010 om half 5 presies.
aan ons engeltje denk ik nog steeds iedere dag en dat gianno er nu is maakt het af en toe alleen maar moeilijker omdat er eigenlijk nog een kindje hier moet zijn
op mijn profiel staat ht verhaal over channella jayna* als jullie het willen lezen mag dat natuurlijk want ik ben trots om mijn engeltje.
op het geboorte kaartje van Gianno wilde ik een speciaal gedichtje
Een grote zus om plezier mee te maken,
een engeltje om over je te waken
papa en mama's derde wonder
is drie keer zo bijzonder
Bij ons was ook Vic geboren en gestorven op 30 oktober en deze keer zijn we uitgerekend voor 4 november dus het ligt ook heel dicht bij elkaar.
Op 26 november 2009 is ons zoontje geboren na een zwangerschap van 17 weken. Nu 4 maanden later ben ik weer (5 weken) in blijde verwachting en ben 24 november uitgerekend... Ik denk dat het zo moest wezen die 2 data's van overlijden en geboorte zo dicht bij elkaar...We hebben het pas de 4e maand na de bevalling eigenlijk echt serieus geprobeerd en het was raak! Ik ben heel erg gelukkig en blij, maar de onzekerheid en angst dat het weer mis zal gaan spoken toch wel continu in mijn achterhoofd. Ik kan denk pas volledig genieten en gelukkig zijn als ik mijn kindje na een voldragen zwangerschap gezond en wel op de wereld heb gezet.
Op 30 oktober 2009 is ons zoontje Vic geboren na een zwangerschap van 21 weken. Daarna was ik eind december terug zwanger maar na 4 weekjes had ik al een miskraam. Direct na de miskraam eind januari was ik terug zwanger, nu ondertussen al 8 weken. Hopelijk blijft alles nu goed gaan. Ik ben veel misselijker dan de vorige keren (hopelijk is dat een goed teken). We hebben het hartje al zien kloppen aan 6 weken. Volgende week gaan we nog eens naar de gyn. Hopelijk zijn we vlug de 14 weken voorbij. Dan krijgen we een speciale echo om te kijken als er geen afwijkingen zijn. Als dan alles nog in orde is zal ik pas gerust zijn en hopelijk van de rest van de zwangerschap kunnen genieten.
reacties (0)