Applaus voor mij!

Ik buig me nu alvast diep, want ik krijg sinds kort elke dag wel een applaus. Ik schijn wonderbaardelijk te zijn en heel bijzonder. Het applaus neemt ik in ontvangst, maar krijg er ook een raar gevoel bij. Mijn man krijgt geen applaus, heel apart! Ik moet mezelf verdedigen en eigenlijk mijn man ook, maar dan krijg ik nogmaals een applaus en maak ik weer een diepe buiging (krijg er wel wat last van mijn rug van hoor). Ik vermoed dat mijn man soms een beetje vreemd wordt aangekeken. Er wordt in elk geval over gepraat.

Tja... ik krijg applaus. Wat moet ik ermee! Ik doe wat mijn gevoel me in geeft, ik heb plezier en geniet van mijn meisje. Standaard krijg ik de vraag: 'Hoeveel dagen werk jij eigenlijk, 2 of 3 dagen?' Waarschijnlijk zie ik eruit als een 2/3 werkdagen werkende vrouw (hebben die juist meer of minder wallen? Die van mijn hangen tot onder mijn oksel). Als ik vervolgens antwoord dat ik 4 dagen werk, is de reactie: 'Zoooooooo, wat knap!' En het applaus is hoorbaar. Een diepe buiging maak ik en vervolgens verdedig ik me dat ik het leuk vind om 4 dagen te werken. In het onderwijs redelijk kan ik mijn middagtijd bepalen en straks (vanaf begin mei) zelfs weer fulltime aan het werk ga. Het is maar tot de zomer, dan gaat mijn verlof in (verdedig ik me weer!), maar een groot publiek applaudiseert voor me! Ik vraag me dan werkelijkwaar af waarom vrouwen niet 4 of 5 dagen mogen werken? Kunnen wij dat niet aan? Anders is het vast vanwege de crisis en de financiën... 'Kan je man niet meer gaan werken?' (Een man hoort toch de meeste uren te draaien???) Nee, dat willen we niet! Hij werkt praktisch fulltime en gaat straks aan de studie, dus NEE! En bovendien, waarom verdedig ik me weer?

Zo, dat is eruit!