De heftige bevalling

De bevalling was zwaar, heftig en duurde bijna 44 uur van het breken van de vliezen totdat mijn prachtige dochter Anniek werd geboren!

Het begon in de nacht van vrijdag op zaterdag. De baby in mijn buik was ontzettend druk, drukker dan normaal. Mijn hele buik bewoog constant en ik kon niet slapen. Rond een uur 02.30 uur braken de vliezen terwijl ik in bed lag. Vrij snel daarna begonnen de weeën. Ik ging er vanuit dat ik zaterdag moeder zou worden. Mijn man en ik vonden het super spannend en al snel hielden we bij hoe vaak de weeën kwamen. Hier was echter geen touw aan vast te knopen; er kwam geen regelmaat in. Rond 9 uur belden we de VK, die rond 13 uur kwam. De weeën waren inmiddels gestopt en ze adviseerde me in bed te gaan liggen en paracetamol te nemen. Zelfs het rusten was vermoeiend en een slapeloze nacht was natuurlijk ook niets. Als ik voor de volgende ochtend geen weeën om de 4 à 5 minuten zou hebben, moest ik de volgende ochtend het ziekenhuis bellen. Voor de zekerheid zou zij mijn gegevens mailen naar het ziekenhuis die avond. Die avond kreeg ik weer weeën, maar ook dit zette niet goed door. Dit was mijn tweede waardeloze en slapeloze nacht.

Zondagochtend mochten we direct naar het ziekenhuis. De stoere ik die altijd riep dat ik wilde bevallen zonder pijnbestrijding, was al kapot toen ik nog moest beginnen. Ik was banger voor het infuus dan voor de bevalling, dat zegt genoeg. Het infuus kreeg ik en de hormonen deden snel hun werk, de weeën begonnen. Al snel bleek dit ontzettend heftig en was ik mezelf volledig kwijt. Ik voelde aan alles dat dit niet goed zou komen. Ook mijn man zag dat ik niet mezelf was en maakte zich zorgen. Ik riep al snel dat ik pijnbestrijding wilde en de gynaecoloog stelde een ruggenprik voor. Ik aarzelde geen moment en wilde hem meteen! (en dat terwijl ik dat infuus dus al eng vond hè!). Gelukkig was het zondag en was het ontzettend rustig, eigenlijk leek het of ik de enige was. De artsen en verpleegkundigen waren ook helemaal top! (en allemaal vrouwen, wat ik stiekem wel fijn vond) Na de ruggenprik kon ik de weeën behappen, ik voelde alleen de toppen van de weeën. De ontsluiting zette ook niet door, ik was in 6 uur maar 4 cm opgeschoten. Om 17 uur hielp de ruggenprik ineens niet meer.  Doordat ze aan het 'spelen' waren met de hormonen en de ruggenprik, ging het even helemaal mis. Ik belandde in een heftige weeënstorm van 45 minuten, in die tijd kreeg ik er 2 cm ontsluiting bij! Mijn man kon dit niet aanzien, hij herkende me niet echt meer en ik was compleet van de wereld. Ook waren de kotsbakjes niet aan te slepen (charming) De hormonen werden bijgesteld en de gynaecoloog opperde zelfs dat het wellicht een keizersnee zou worden. Ik vond het allemaal niet meer erg, dat kind moest eruit.

Er kwam een wisseling van gynaecoloog en verpleegkundige. Ze waren helemaal super en hielpen me ontzettend. Het vele toucheren vond ik vreselijk pijnlijk, ze had het steeds over een randje dat het kindje moest weg masseren met het hoofdje. Op een gegeven moment moest ik wederom op mijn zij de weeën opvangen. Het was vreselijk pijnlijk, maar door die weeënstorm vond ik dit wel te doen. Wel erg moeilijk was dat mijn lijf plotseling weer mee begon te werken, ik kreeg persweeën die ik deels moest weg puffen, maar ook aan toe moest geven. Vergelijk het met het moeten kotsen en tegelijkertijd het weer door te slikken. Dat zijn tegenstrijdige dingen.

Rond 21.15 uur mocht ik eindelijk meepersen. De ruggenprik werkte nog steeds niet goed, een deel was platgelegd, maar het onderste gedeelte van mijn lijf voelde wel alles. Omdat ik mocht persen, perste ik bij elke wee die ik voelde. Ik voelde de persweeën niet goed, ik dacht alleen: “dat kind moet eruit!” Dus perste ik me helemaal suf. Achteraf waren de gynaecoloog en de verpleegkundige bang dat het me helemaal niet meer zou lukken. Gelukkig lieten ze dit niet merken en zag ik alleen maar duimen ophoog gaan. Wel vonden ze het raar dat de weeën zo kort waren. (tja…ik voelde de perswee amper) Ik kon niet 3x persen bij één wee. De gynaecoloog drukte ook steeds haar vingers in me, zodat ik voelde waar ik naar toe moest persen.

Na ruim een uur persen vroeg ik of  bij een volgende wee misschien het hoofdje al zichtbaar zou zijn. Ze zeiden volmondig ‘nee’. Het persen deed gelukkig niet zo’n pijn, al brandde het wel erg. De gynaecoloog liep vervolgens heel even de kamer uit en mijn volgende wee kwam. De verpleegkundige stond er ook zeer ontspannend bij en zei dat ik hard moest persen. Op dat moment voelde ik een echte perswee (de eerste echte denk ik) waardoor ik veel meer kracht kon zetten. Al snel was de zo rustige verpleegkundige aan het roepen dat ik moest stoppen en het weg moest puffen en rende de gynaecoloog weer binnen. Beiden deden ze nieuwe schorten aan en waren in rep en roer met een enorme spuit. Ik gilde nog trots dat ik energie over had en dat ik door wilde persen. Dit mocht echter niet. Ik begreep er niets van. Later begreep ik dat het kopje stond en dat ze bang waren dat ik naar mijn anus toe zou inscheuren. Dus werd er geknipt waar ik niets van merkte. Na nog één pers en een schreeuw lag ze ineens op mijn buik. Ik schrok me dood, omdat ik dacht dat het nog even zou duren, ik had er immers niets van meegekregen. Trots als een pauw knipte mijn man de navelstreng door van onze dochter Anniek en zat hij daarna een uur met haar op schoot, terwijl ik werd gehecht. Ik bleek een vaginawandruptuur te hebben (au) en een knip (AU). Van dat laatste heb ik nu nog last, er is een infectie en de wond is open (AUAU). Na 3 dagen koorts en onderzoek heb ik eindelijk een kuur en hoop ik snel van mijn meisje te kunnen genieten.

Na 44 uur is mijn gezonde dochter Anniek geboren!