Een ongeluk...

Allereerst: met mij en de baby is alles goed!

Afgelopen donderdag heb ik de schrik van mijn leven gehad. Het had heel slecht af kunnen lopen met mij, de baby en met het meisje.

Die ochtend kon ik iets langer blijven liggen, omdat alle kinderen van school vrij waren en ik een cursusdag had. Dat scheelt toch zo'n 45 minuten in de ochtend. Ik had alle tijd van de wereld en reed rustig weg van huis. Ik reed in mijn collega's auto, omdat ik haar kinderen op de terugweg van de crèche zou halen. Ik zat dus alleen in de auto. Na een paar 100 meter sloeg ik linksaf een rustige weg in. Deze ligt tussen de nieuwbouwwijk (daar woon ik dus) en een andere wijk in. Dit stukje weg vind ik op de fiets altijd heerlijk, omdat je een paar honderd meter door de weilanden rijdt en heel wat dieren ziet. Ik trok rustig op naar de 50 en zag een bus mij naderen. Deze bleek net nog een paar meisjes eruit gelaten te hebben, maar dat wist ik niet en ik kon ze niet zien. Ik naderde de bus en toen ik er naast reed, renden uit het niets drie pubers over....Ik trapte als een gek op de rem. Meisje 1 en 2 waren op tijd weg, maar meisje 3 raakte ik vlakbij de rechtkoplamp op de motorkap. Dt is elke angst van een automobilist: mensen die (niet uitkijkend) van achter een bus oversteken. Meisje 3 ramde ik vol op haar rechterbeen. Ze knalde over de kom, over/langs de auto. Met een schok stond ik stil. Ik snelde de auto uit en hielp haar. Gelukkig lag ze als vanzelf in de stabiele zijligging. Ik zag al snel dat er verder gelukkig niets aan de hand was en handele heel kalm. Aan mezelf en de baby had ik nog niet gedacht. Nadat de hulpdiensten er waren, stortte ik natuurlijk volledig in. Ik had het niet kunnen voorkomen, maar wat een schrik. Er was een meid van ruim 17 over 'mijn' auto gekukeld...

Ik ben eerst naar huis gegaan om alles op papier te zetten (op advies van de politie) om overmacht aan te tonen. Later die dag bleek dat het meisje hetzelfde had verteld als ik en mij niet als schuldige aanwees. (maar goed ook, want zij stak ineens uit het niets over en ik was #$^%$# wel zwanger!)

Maar goed, na een jankerige dag, ben ik vrijdags ook maar niet gaan werken. Ik wilde even alles rustig in mijn hoofd hebben. Ik heb de moeder van het meisje gebeld en ze was uiteraard heel erg geschrokken en blij dat haar dochter nog leefde. Ook had ik al van de politie begrepen dat moeder had gezegd dat ik me niet schuldig moest voelen. Toch merkte ik ook dat ik de 'sterke' was (omdat ik in de auto zat) en ze er een beetje vanuit ging dat alles met mij oke was. Ik heb toch ook nog maar even gemeld dat ik 28 weken zwanger was en alles goed was. Dat ik ook behoorlijk geschrokken was e.d. Ging er niet helemaal in volges mij. (ze sprong toch echt voor mijn auto...) Maar goed, haar dochter lag met een drie dubbele beenbreuk in het ziekenhuis. Begrijp ook wel dat dat heftig is. Ik vroeg haar nog of ik een kaart mocht sturen, maar ze wist niet of haar dochter het op prijs zou stellen... Toch kreeg ik even de kriebels. Ze sprong voor mijn auto en ik heb haar toch geholpen? Oké, dan maar geen kaartje...

Ik heb uiteraard met de VK gebeld en moest het even in de gaten houden. Gelukkig liet de kleine meid veelvuldig van zich horen! Ook mijn collega was meer bezorgd over mij dan over haar auto, deuk viel wel mee.

Toen ik dit vrijdagavond een beetje van me af kon zetten, schrok ik middenin de nacht wakker van sirenes. Ik zag buiten vuur en rook. Ik maakte mijn man en zijn ouders wakker die op bezoek waren en vreeste het ergste voor een aantal huizen. Bleken er 2 scholen, waar bijna 1000 leerlingen opzaten, in vlammen op te gaan. Wellicht heb je het op het NOS gezien. Gelukkig niemand gewond! (maar er wordt gespeculeerd of het aangestoken is)

Hoezo een rare week!